Παίρνουμε
την κεντρική σύλληψη των έτσι κι αλλιώς κοντινής λογικής «Toy story» και «Wreck-it Ralph» (από αυτό, κυρίως το διαχωρισμό των παιχνιδο-κόσμων
και τις cameo γνωστών χαρακτήρων) και προσθέτουμε έξτρα
δόσεις οπτικής πρωτοτυπίας και σεναριακής έμπνευσης. Το αποτέλεσμα, μία από τις
καλύτερες -δίχως υπερβολή- εμπορικές ταινίες κινουμένων σχεδίων των τελευταίων
χρόνων…
Σε
αυτό βοηθάει καθοριστικά το γεγονός πως πρωταγωνιστές είναι τα υπαρκτά και
πασίγνωστα, πλαστικά κίτρινα ανθρωπάκια Lego,
που εδώ παίρνουν ζωή και μάλιστα όχι στα πλαίσια κάποιου μακρινού
τουβλο-κόσμου, αλλά ενός που βρίσκεται πιο κοντά στον δικό μας απ’ ό,τι
φαντάζεστε. Η Lego έχει εξελιχθεί σε μια αυτοκρατορία που,
πέρα από τα γνωστά τουβλάκια, έχει απλώσει τις δυνάμεις της και στα ηλεκτρονικά
παιχνίδια και στην τηλεόραση. Η (φαινομενικά καθαρά εμπορική) στροφή της
εταιρίας στον κινηματογράφο μοιάζει να λειτουργεί σαν ο συνδετικός κρίκος
ανάμεσα σε όλα αυτά τα προϊόντα της, μόνο που αυτό γίνεται, περιέργως, πολύ πιο
ουσιωδώς απ’ ό,τι ακούγεται. Και εντέλει, η «ταινία Lego»
προς έκπληξή μας αποδεικνύεται γεμάτη κέφι, εφευρετικότητα, αυτοαναφορικότητα,
αυτοσαρκασμό, αλλά και καρδιά.
Οι
δημιουργοί του φιλμ έχουν πιάσει τέλεια τον παλμό της αχαλίνωτης φαντασίας των
παιδιών που, με όχημα τα παιχνίδια που έχουν στα χέρια τους, μπορούν να
δημιουργήσουν τις πιο τρελές ιστορίες χωρίς κανέναν περιορισμό. Κάτι τέτοιο
φαίνεται να επιχειρεί και η ταινία και το πετυχαίνει σε αρκετό βαθμό ώστε να
αποτελεί μια ιδανική πρόταση για τα παιδιά που αναμφίβολα θα τη λατρέψουν, όσο
και για τους ενήλικες, στους οποίους για τον ίδιο ακριβώς λόγο θα προκαλέσει
ελαφρά νοσταλγία. Θα δείτε στην ίδια «παρέα» έναν κοινό οικοδόμο, ένα μάγο και…
τον Μπάτμαν, να βρίσκονται στην Άγρια Δύση ή να σκαρφαλώνουν με το Batmobile ουράνια τόξα, ενώ ανάμεσα σε όλες αυτές τις
τρελές καταστάσεις θα παρελάσουν στην οθόνη από χελονονιντζάκια μέχρι τον
Αβραάμ Λίνκολν (σε ιπτάμενη καρέκλα!) και από το δίδυμο Dumbledore και Gandalf
(!) μέχρι τον
Shaquille O’Neal (ναι, τον μπασκετμπολίστα)! Πρόκειται για έναν σχεδόν
συγκινητικό ύμνο στην παιδική φαντασία, μέσα στην αιώνια «μάχη» της με την
άχρωμη, συμβιβασμένη και τετράγωνη ενήλικη σκέψη. Επίσης, αν και οι
καθιερωμένοι στο είδος απλοϊκοί διδακτισμοί δε λείπουν, το ενήλικο κοινό θα
εκτιμήσει ιδιαίτερα το συμβολικό κομμάτι της ταινίας και, κυρίως, το έξυπνο
χιούμορ της, που, σε μεγάλο βαθμό, δεν απευθύνεται στα παιδιά.
Πάρτε
λοιπόν (ή τραβήξτε, αν χρειαστεί) από το χέρι τα παιδιά σας και τρέξτε για αυτό
το μικρό διαμαντάκι στο είδος του εμπορικού animation,
με δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Πρώτον, μην αφήσετε σας κάνουν κανένα spoiler και, το κυριότερο, εφόσον υπάρχει η
δυνατότητα, πρέπει –οπωσδήποτε όμως- να αποφύγετε με κάθε, μα με κάθε τρόπο τη
μεταγλωττισμένη εκδοχή και να επιλέξετε απαραιτήτως την πρωτότυπη. Εμείς την
πατήσαμε εκεί στις δημοσιογραφικές προβολές…
