Κινηματογράφος δυνατού σεναρίου στα χνάρια του Guillermo Arriaga (βλέπε Alejandro
Iñárritu), που σε γραπώνει βίαια από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό
και… σε κάνει ό,τι θέλει. Πρόκειται για μία από εκείνες τις ταινίες που δημιουργούν
μια σχέση ανοιχτού διαλόγου με τον θεατή, όσο φυσικά και διαρκούς
(αριστοτεχνικής) εξαπάτησής του. Ο Carlos
Vermut δεν χάνει ποτέ την
ικανότητά του να σε αιφνιδιάζει, στέλνοντας απροειδοποίητα την ιστορία του σε
ολοκαίνουριες κατευθύνσεις, μέσω ανατροπών όχι απλώς της πλοκής, αλλά πολύ
περισσότερο των ίδιων των χαρακτήρων, και σε βυθίζει σε έναν απειλητικό κόσμο
σοκαριστικής αμφισημίας. Τα πιο όμορφα συναισθήματα δοκιμάζονται ανηλεώς πυροδοτώντας
μια κατάδυση στις σκοτεινότερες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής όπου η αγάπη
σφιχταγκαλιάζεται με τη βία και τα ηθικά όρια θολώνουν. Παρακολουθούμε ένα
τραγικό παζλ απρόβλεπτης αλληλεπίδρασης χαρακτήρων, αξιοθαύμαστα πολυδιάστατων,
ανθρώπινων όσο και, ταυτόχρονα, απάνθρωπων.
Η παγερή ατμόσφαιρα αυτού του ασφυκτικού, όσο και αβάσταχτα
ρεαλιστικού κόσμου διαθέτει περισσότερο χώρο για κατάμαυρο χιούμορ παρά για την
έκφραση κάποιου ζεστού συναισθήματος, το οποίο είτε καταρρέει κάτω από το
καλοδουλεμένο κουβάρι των δράσεων και αντιδράσεων της ιστορίας είτε σιγοκαίει
στο βάθος μονάχα ως πικρός υπαινιγμός. Αντανακλώντας τις αντικρουόμενες πτυχές
των χαρακτήρων, των συναισθημάτων και της μονίμως επαναπροσδιοριζόμενης οπτικής
του θεατή, η υποδειγματική σκηνοθεσία του Vermut κατορθώνει συχνά να συνδυάσει ψυχρότητα και λυρισμό
στα ίδια πλάνα. Οι εικόνες του μιλούν από μόνες τους, δίνοντας έμφαση στη
-συμβολική/συνειρμική- λεπτομέρεια. Κι έτσι αυτή η καθηλωτική κινηματογραφική
τραγωδία, ακόμα κι αν δεν είναι η απόλυτα αψεγάδιαστη ή πρωτόγνωρη εμπειρία που
θα την καθιστούσε πραγματικό αριστούργημα, επισφραγίζει το διαρκές παιχνίδι της
με το μυαλό του θεατή τρυπώνοντας για τα καλά εντός του και μετά το τέλος της.
Βαθμολογία: 4/5
