Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Blogoscars 2014: Σκηνές


Πριν τη 10άδα:

15. World war Z: Το φινάλε 
(δε μου 'μεινε νύχι αφάγωτο)

14. Iron Man 3: The Mandarin twist 
(το μόνο πράγμα που εκτίμησα ιδιαιτέρως στην ταινία)


13. About time: Η γνωριμία στο σκοτάδι 
(υπέροχη γνωριμία)

12. August: Osage county: Η Ivy μαθαίνει το μυστικό 
(και εσύ γελάς και συγκλονίζεσαι ταυτόχρονα)

11. Her: Το σεξ 
(ο Jonze οπτικοποιεί την ερωτική σκηνή του Theodore και της Samantha με τον καλύτερο τρόπο: χωρίς να δείχνει τίποτα)



10
Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά: "Me olvide de vivir"
Παρακολουθείς την ταινία με ενδιαφέρον, τη συγκεκριμένη σκηνή με ένα πλατύ χαμόγελο.



9
La migliore offerta: Το τέλος
Εντάξει, ήταν δεδομένο από την αρχή, όμως αυτό δεν το κάνει λιγότερο υπέροχο και λυρικό. Μάλιστα, η απρόσμενη πολυπλοκότητά του καθιστά τη μετέπειτα συζήτηση αναγκαία για την απόλυτη κατανόηση των λεπτομερειών.



8
Nebraska: Το τέλος
Γιατί είναι απλά υπέροχο και γιατί σε κάνει να λατρέψεις ακόμα περισσότερο τον Bruce Dern.



7
12 years a slave: Ο (σχεδόν) απαγχονισμός
Κυριολεκτική ασφυξία.



12 years a slave: Το μαστίγωμα της Patsey
Απαπα.



5
Short term 12: Η ιστορία
Μια παιδική ιστορία για τη φιλία ενός χταποδιού με έναν καρχαρία μπορεί να εκφράζει τόσα, μα τόσα πολλά...



4
Blancanieves: Το τέλος
Γιατί σε χαστουκίζει ευφυώς και σου φωνάζει χλευαστικά (και ταυτόχρονα γλυκόπικρα και συγκινητικά): "Ξέχνα τα παραμύθια, εδώ είναι ζωή".



3
Spring breakers: "Everytime"
Είσαι εκεί για καμιά ώρα και εύχεσαι να τελειώσει αυτή η ταινία-μαρτύριο και ξαφνικά ο Franco αρχίζει να παίζει το "Everytime" της Britney Spears και, τσουπ, ξεφυτρώνει από το πουθενά η πιο λυρική και σουρεαλιστικά όμορφη σκηνή της χρονιάς, που θέλεις να κρατήσει για πάντα. 
(και μετά τελειώνει και ξανά το βιολί του ο Korine)



2
Μικρά Αγγλία: "Αγάπη μου, Σπύρο"
Ανατρίχιασα ολόκληρος. Και τώρα.



1
Before midnight: Το τέλος
Γιατί με τον πιο (αφοπλιστικά) λιτό τρόπο, διαλύει μεμιάς όλο το συναισθηματικό βάρος του μεγάλου καυγά που προηγήθηκε -και μαζί κι εσένα.

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Blogoscars 2014: Σκηνοθεσία

Κάτωθεν παρατίθενται φωτογραφίες των νικητών από την επίσημη τελετή απονομής των Blogoscars 2014.

Πριν τη 10άδα:

15. Eric Rochant - Mobius

14. Chan-Wook Park - Stoker

13. John S. Baird - Filth

12. David O. Russell - American hustle

11. Joss Whedon - Much ado about nothing

10
Lars Von Trier - Nymphomaniac
Γιατί ο Trier αιφνιδιάζει και πάλι, πειραματίζεται, κάνει την πλάκα του, στοχάζεται, σε κοροϊδεύει, αυτο-ανατρέπται, προκαλεί σκέψεις και συζητήσεις και επιστρατεύει κάθε σκηνοθετική έμπνευση για να δημιουργήσει μία από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες του.



9
J. C. Chandor - All is lost
Απλώς γιατί έφτιαξε μια ταινία που διαρκεί 100 λεπτά, έχει μόνο έναν ηθοποιό και διαλόγους που περιορίζονται σε ένα σύντομο γράμμα, δυο-τρία S.O.S. και ένα... fuck! Και όχι απλώς βλέπεται, είναι εξαιρετική. Άθλος.



8
Asghar Farhadi - Le passe
Γιατί από τα πρώτα λεπτά είσαι σίγουρος πως θα δεις αριστούργημα.



7
Joseph Gordon-Levitt - Don Jon
Γιατί είναι το ντεμπούτο του συμπαθέστατου Gordon-Levitt και είναι γεμάτος έμπνευση.



6
Tony Kaye - Detachment
Για το υπέροχο, υπνωτιστικά μελαγχολικό mood.



5
Danny Boyle - Trance
Γιατί η ταινία θα μπορούσε να περάσει κι εντελώς απαρατήρητη, αν δεν υπήρχε ο Boyle να σκηνοθετεί με τόσο φρενήρες κέφι που να κάνει τη θέαση απολαυστικότατη.



4
Giuseppe Tornatore - La migliore offerta
Ατμοσφαιρικός και γοητευτικά μυστηριώδης, ο Tornatore καθιστά υπέροχο ακόμα και το κατά τ' άλλα  εξαρχής προβλέψιμο φινάλε. 



3
Jim Jarmush - Only lovers left alive
Υπνωτιστικός, απολαυστικός, γοητευτικός.



2
Alfonso Cuaron - Gravity
Γιατί αισθάνεσαι πως πραγματικά αιωρείσαι.
Ένα τεχνικά μεγαλειώδες επίτευγμα, που θα ήταν το αδιαμφισβήτητο νούμερο 1, αν δε φοβόταν να ξεφύγει από το καθαρά mainstream.



1
Abdellatif Kechiche - La vie d' Adele
Γιατί αφιέρωσε στην ιστορία μιας σχέσης τρεις ολόκληρες ώρες, χωρίς να πλατειάσει ποτέ.
Γιατί έβγαλε από τις πρωταγωνίστριές του τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς.
Γιατί οπτικοποίησε την ιστορία του με απόλυτο, αφοπλιστικό ρεαλισμό.
Γιατί υιοθέτησε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σκηνοθετική άποψη, με την κάμερά του να μην ξεκολλά από το πρόσωπο και το σώμα της Adele, κάνοντάς σε να νιώσεις παντελώς οικεία μαζί της.
Γιατί διηγήθηκε μια λεσβιακή σχέση, σαν να ήταν οποιαδήποτε straight.

Blogoscars 2014: Soundtrack


Πριν την 5άδα:

10. Oblivion


8. Inside Llewyn Davis

7. World War Z




5
Lore



4
 
Only lovers left alive



3
The broken circle breakdown



2




1

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Blogoscars 2014: Σενάριο

Βουρ για τα φετινά Blogoscars και είμαι ενθουσιασμένος που κατάφερα τελικά να συμμετάσχω και φέτος. Ξεκινάμε και πάλι με σενάρια λοιπόν. Καλή μας διασκέδαση!
(Σημείωση ότι το Nymphomaniac θα παρουσιάζεται ως μία ταινία. Επειδή μία είναι, τόσο απλά.)
Φύγαμε!



Πριν τη 10άδα:

14. Inside Llewyn Davis

13. Don Jon

12. Short term 12

11. Your sister's sister



10



9
Philomena



8
Blue Jasmine



7
Ο Εχθρός μου



6

Prisoners



5



4
Le passe




3
Her



2
Before midnight



1
Nymphomaniac
Γιατί αισθάνεσαι πως ο Trier έγραφε το σενάριό του εκστασιασμένος, χασκογελώντας και καυλωμένος -όχι λόγω του σεξ αλλά της έμπνευσης. Κι όταν είναι Trier και είναι και εκστασιασμένος και καυλωμένος και χασκογελάει, ε, είναι απλά το πιο αξέχαστο σενάριο της (blogοσκαρικής) σεζόν.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Ernest et Celestine / Ερνέστ και Σελεστίν (2012)

Υποδειγματικό γαλλικό καρτούν, το οποίο δεν βασίζει απλώς την ιστορία του στα βιβλία του Gabrielle Vincent, αλλά δανείζεται εξολοκλήρου την αισθητική εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου. Και το επίτευγμα των σκηνοθετών δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ακόμα κι αν το φιλμ κυκλοφόρησε κατευθείαν σε DVD στη χώρα μας. Γιατί η ιστορία της φιλίας ενός ποντικιού και μιας αρκούδας σε έναν παράλληλο, αλλά όχι ιδιαίτερα διαφορετικό από το δικό μας κόσμο, μπορεί να διαρκεί ογδόντα μόνο λεπτά, καταφέρνει όμως να σε ταξιδέψει. Και σε μεταφέρει χρόνια πίσω, κάνοντας την καρδιά σου τόσο μαλακή και εύθραυστη όσο εκείνη ενός μικρού παιδιού που περιμένει να ακούσει ένα γλυκό παραμύθι με όμορφη εικονογράφηση πριν κοιμηθεί…

Ναι, το «Ernest et Celestine» (δείχνει να) είναι μια απόλυτα παιδική ταινία. Και οι γονείς; Ε λοιπόν, κατ’ αρχάς, οι ενήλικοι στους οποίους απευθύνεται δεν περιορίζονται μόνο στους γονείς-συνοδούς και δεύτερον, ειλικρινά, θα την απολαύσουν έως και περισσότερο από τα παιδιά! Υπάρχει αμείωτο στην ταινία αυτό το μοναδικό άρωμα νοσταλγίας και μελαγχολίας που καθιστά τη θέαση σχεδόν συναρπαστική, χωρίς μάλιστα αυτό να σημαίνει ότι επιβαρύνεται το χιουμοριστικό κομμάτι της. Αντιθέτως, όσο η νοσταλγία, η αθωότητα και η «γλύκα» σε αγκαλιάζουν σφιχτά, όταν το φιλμ γίνεται αστείο φαντάζει ξεκαρδιστικό και όταν, αφού τελειώσει, το σκέφτεσαι για μια ακόμη φορά, σου φαίνεται ακαταμάχητο. Η απλοϊκότητά του (ιδίως στο φινάλε) συγχωρείται από τον ίδιο τον (αθώα παιδικό) χαρακτήρα του και ο απαραίτητος κοινωνικός σχολιασμός για την ανοχή στη διαφορετικότητα και τα κοινωνικά στερεότυπα δίνει το παρόν, προσθέτοντας μερικά όμορφα μηνύματα ως κερασάκι στην τούρτα μιας αληθινά αξιαγάπητης ταινίας.

Βαθμολογία: 3.5/5

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Omar / Ομάρ (2013)

Υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, η ιστορία του επαναστάτη και κρυφά ερωτευμένου Ομάρ είναι μια αλυσίδα λαθών και διλημμάτων, παθών και προδοσίας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια δραματική περιπέτεια, όπου οι προδοσίες δεν εξαντλούνται μόνο στο συνομοσιολογικό ενδιαφέρον, αλλά κρύβουν δραματικό βάρος. Καμιά πράξη δεν είναι αυτομάτως κατακριτέα και κανένας χαρακτήρας απολύτως καλός ή κακός, τουλάχιστον από την εκάστοτε κινηματογραφική οπτική γωνία. Η ιστορία ανατρέπεται συνεχώς, είτε από απρόσμενες εξελίξεις, είτε από νέα λάθη των ηρώων, ενώ ο θεατής μετατοπίζει το φταίξιμο από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον. Το απότομο τέλος θα μπορούσε να απορριφθεί από κάποιους ως εύκολος εντυπωσιασμός, μάλλον όμως στοχεύει στο να προκαλέσει το θεατή να αναλογιστεί την εσωτερική κατάσταση του Ομάρ, αλλά και, για μία ακόμη φορά, όλη την ιστορία.

Όλα αυτά τοποθετημένα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη του σήμερα. Οποιαδήποτε ταινία έκανε έστω και μια μικρή προσπάθεια να αποτυπώσει τις οπισθοδρομικές αυτές συνθήκες θα άξιζε την προσοχή μας, μα εδώ έχουμε επιπλέον ένα φιλμ προσιτό στο ευρύ κοινό κι όχι κάτι δύσκολο ή εξεζητημένα καλλιτεχνικό. Έτσι προτείνεται –και αξίζει- για κάθε γούστο. Αξιοσημείωτες είναι, τέλος, οι σκηνές της καταδίωξης του πρωταγωνιστή από την αστυνομία. Εντυπωσιακά σκηνοθετημένες και έντονα αγωνιώδεις.

Βαθμολογία: 3/5