The good shepherd / Ο καθοδηγητής (2006)

Μια ταινία με τον Ματ Ντέιμον και την Αντζελίνα Τζολί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τους Τζον Τορτούρο, Άλεκ Μπόλντουιν , Ρόμπερτ Ντε Νίρο και την χαρακτηριστική ερμηνεία του Μάικλ Γκάμπον σε δεύτερους και τον Ντε Νίρο να υπογράφει και τη σκηνοθεσία σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. Πράγματι, οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και η σκηνοθεσία συχνά εμπνευσμένη και αυτός είναι ο λόγος που η ταινία δεν γίνεται υπερβολικά κουραστική και το ενδιαφέρον δε χάνεται εντελώς στην τεράστια διάρκειά της (160 λεπτά). Από πλευράς σεναρίου, ωστόσο, θα μπορούσε να είχε γίνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Βαθμολογία: 2/5

Nell (1994)

Υπερβολικά φιλόδοξο δράμα με, ομολογουμένως, εξαιρετικές ερμηνείες από την Τζόντι Φόστερ και τον Λίαμ Νίσον, αλλά ακαδημαϊκή σκηνοθεσία, απλοϊκή προσέγγιση του (κατά τα’ άλλα εξαιρετικά ενδιαφέροντος) θέματος, αφελές φινάλε και εντελώς κλισέ κατάληξη, την οποία έχεις προβλέψει το πολύ από το πρώτο μισάωρο. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά μου θύμιζε διαρκώς το ακόμα πιο αφελές αλλά σαφώς ανώτερο και πολύ πιο συγκινητικό «Awakenings» (1990) με τους Ρόμπερτ ΝτεΝίρο και Ρόμπιν Γουίλιαμς, με το οποίο έχει πολλά κοινά σημεία.

Βαθμολογία: 1.5/5

Planet of the apes / Ο πλανήτης των πιθήκων (2001)

Δεν ξέρω κατά πόσον αυτή η ταινία θα έπρεπε να θεωρείται ριμέικ της παλιάς ταινίας του 1968, αφού είναι τελείως διαφορετική. Οι διαφορές στην πλειοψηφία τους είναι ουσιαστικές και το στόρι πλησιάζει περισσότερο το βιβλίο του Pierre Boulle, έχοντας περισσότερες ανατροπές που, βέβαια (και εύστοχα) δεν τολμούν να αναμετρηθούν με το θρυλικό φινάλε του ορίτζιναλ. Ωστόσο ο «Πλανήτης των πιθήκων» είναι πιο πολύπλοκος και ταυτόχρονα πιο απλοϊκός από εκείνoν του Franklin Schaffner. Δεν προσφέρει απολύτως μασημένη τροφή, αφού οι εξηγήσεις που δίνει δεν είναι αρκετές ώστε να κατανοήσει ο θεατής το έργο εξ’ ολοκλήρου. Επιπλέον διατηρεί τους συμβολισμούς του πρωτότυπου, αν και με κάποιες διαφορές και θρησκευτικές καταβολές, λόγω του διαφορετικού στόρι του. Φυσικά η ταινία του Μπάρτον πάνω απ’ όλα είναι καθαρά ένα ακόμα μπλοκμπάστερ με εντελώς κλισέ χαρακτήρες και έμφαση στη δράση, αλλά σε γενικές γραμμές αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική κυρίως περιπέτεια με σαφώς βελτιωμένα, αν και όχι τέλεια ακόμα εφέ…

Βαθμολογία: 2.5/5

A.I.: Artificial Intelligence / Τεχνητή Νοημοσύνη (2001)

Ο άνθρωπος που σόκαρε τον κοινό των 70’s με τα περίφημα «Σαγόνια του καρχαρία», που μεταμόρφωσε τον Χάρισον Φορντ σε έναν από τους πιο πολυαγαπημένους ήρωες όλων των εποχών, που ζωντάνεψε τους δεινοσαύρους στο «Jurassic Park», κέρδισε Όσκαρ για τη «Λίστα του Σίντλερ», και δημιούργησε ίσως τον πιο αξιαγάπητο εξωγήινο που έχει περάσει από την οθόνη του κινηματογράφου («Ε.Τ.») αναπτύσσει μια ιδέα που προήλθε από το μυαλό του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και υπογράφει την πιο ώριμη ταινία φαντασίας του. Η «Τεχνητή Νοημοσύνη» αποτελεί ένα ενήλικο παραμύθι και, την ίδια στιγμή, έναν τρυφερό ύμνο στην παιδικότητα. Γεμάτο συμβολισμούς (η βίαιη και ζωώδης συμπεριφορά του ανθρώπου, η χωρίς όρια εμπορευματοποίηση των πάντων, ο ρατσισμός, η ανάγκη για τρυφερότητα, αγάπη και στοργή), περνά από το δράμα επιστημονικής φαντασίας στην σκληρή περιπέτεια και από αυτήν στο φουτουριστικό θρίλερ, καταλήγοντας σε ένα τέλος κατά πολλούς περιττό, κατ’ εμέ λίγο τραβηγμένο σε διάρκεια, αλλά κι αυτό αλληγορικό και εξαιρετικά συγκινητικό. Εξαιρετικός και πάλι ο Χάλεϊ Τζόελ Όσμοντ, το παιδί-θαύμα από την «Έκτη Αίσθηση», αλλά δεν είναι αυτό το μικρό παιδί από του οποίου τα μάτια παρακολουθούμε την ιστορία – είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ…

Βαθμολογία: 4.5/5

Midnight in Paris / Μεσάνυχτα στο Παρίσι (2011)

Ταινία από εκείνες με τις οποίες μπορείς να δηλώσεις ειλικρινά ερωτευμένος...

Πρωταγωνιστής της δεν είναι παρά… το πανέμορφο Παρίσι! Ο Γούντι Άλεν περιπλανιέται γοητευμένος στους ατμοσφαιρικούς δρόμους της πόλης, με τη συνοδεία της προσεγμένης, υπέροχης φωτογραφίας και της ιδανικής μουσικής επένδυσης. Οι εικόνες σε αγκαλιάζουν και ο αέρας μυρίζει μαγεία… Δεν θεωρείται τυχαία από τις πιο μαγευτικές ταινίες του 76χρονου δημιουργού…

Ο Όουεν Γουίλσον, ένας ηθοποιός που προσωπικά συμπαθώ, αλλά η φιλμογραφία του είναι πλημμυρισμένη από σαχλοαμερικάνικες κωμωδίες, έχει (επιτέλους) έναν αξιόλογο ρόλο και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων τέλεια. Η ερμηνεία του μάλιστα, πέρα από απολαυστική, είναι και ιδιαιτέρως.. γουντιαλενική!

Ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Μπουνιουέλ, ο Χέμινγουεϊ και ένα σωρό άλλα γνωστά πρόσωπα κάνουν το πέρασμά τους από την οθόνη, με πολλές καλλιτεχνικές αναφορές και σχεδόν σουρεαλιστικές διακλαδώσεις…

Γιατί το παρελθόν να έχει μεγαλύτερη δύναμη από το παρόν; Γιατί πάντα να ονειρευόμαστε να ζούμε σε μία παλιότερη εποχή ή να αναπολούμε στιγμές που έχουν περάσει; Γιατί να μαγευόμαστε από το πριν και να μην απολαμβάνουμε το τώρα; Στο χέρι μας είναι. Το παρελθόν κάποτε υπήρξε παρόν, όπως και το παρόν κάποτε θα γίνει παρελθόν… Μήπως λοιπόν η μαγεία υπάρχει, απλά δεν τη βλέπουμε;

Ο Γούντι Άλεν, εν ολίγοις, λιτός, ρομαντικός, γοητευτικός και γοητευμένος, ταξιδεύει τον θεατή στο ατμοσφαιρικό Παρίσι και πολύ απλά τον μαγεύει. Καλό σας ταξίδι!

Βαθμολογία: 4/5

Vozvrashchenie / Η επιστροφή (2003)

Με την εξαιρετική και βραβευμένη με Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας «Επιστροφή», έκανε το 2003 ο σκηνοθέτης Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, υπενθυμίζοντας σε πολλούς πως εξακολουθεί να υπάρχει ποιοτικός κινηματογράφος…

Ο Ιβάν και ο Αντρέι είναι δύο παιδιά που ζουν με την μητέρα και τη γιαγιά τους, ενώ ο πατέρας τους για λόγους που αγνοούν βρίσκεται μακριά τους εδώ και δώδεκα χρόνια. Η ξαφνική επιστροφή του θα γεμίσει τα δύο αδέρφια με αμφιβολίες. Ερωτήματα γύρω από το παρελθόν, αλλά και την ίδια την ταυτότητα του πατέρα τους τα στοιχειώνουν, ενώ η δικτατορική συμπεριφορά του θα τα μπερδέψει, θα τα διχάσει, και θα τα οδηγήσει, τελικά, σε μία πρόωρη, οδυνηρή ενηλικίωση…

Στο πρόσωπο κάθε παιδιού μοιάζει να αντικατοπτρίζεται μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων, που χαρακτηρίζεται και σκιαγραφείται από την στάση τους απέναντι στην εξουσία που προσπαθεί να επιβληθεί.

Η αριστουργηματική φωτογραφία δημιουργεί μια καθηλωτική ατμόσφαιρα, ψυχρή όπως και ο χαρακτήρας του πατέρα. Η αναμονή της αποκάλυψης τυχών μυστικών δεν θα δικαιωθεί και μαζί με την κλιμάκωση της έντασης στη σχέση πατέρα-παιδιών θα χαθεί και κάθε ελπίδα για επίλυση του μυστηρίου… Ή μήπως όχι; Η απάντηση είναι μάλλον υποκειμενική…

Βαθμολογία: 4/5

Les rivières pourpres / Πορφυρά ποτάμια (2000)

Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό γαλλικό θρίλερ, με πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Ματιέ Κασοβίτς. Αρχικά, η πλοκή είναι κατα- πληκτικά στημένη, το φιλμ ξεχειλίζει από μυστήριο, διαθέτει ανατριχιαστική ατμό- σφαιρα και είναι απερίγραπτα καθηλωτικό. Με λίγα λόγια, είχε κάθε προοπτική να αποτελέσει ένα νέο «Seven»!...

Δυστυχώς σιγά-σιγά αρχίζουν να δια- κρίνονται κάποια κλισέ, που δεν θα ενοχλούσαν, αν δεν ενισχύονταν όσο το στόρι εξελίσσεται. Εξ’ αιτίας τους, όχι μόνο μειώνεται το ενδιαφέρον του έργου, αλλά και οι ανατροπές του δεν εκπλήσσουν, παρόλο που δεν είναι ουτε κατά διάνοια προβλέψιμες... 

Η ταινία έχει έναν δυνατό άσσο στο μανίκι της: Το πρωταγωνιστικό της δίδυμο. Ο Ζαν Ρενό και ο Βενσάν Κασέλ, δύο, θα μπορούσαμε να πούμε, γίγαντες του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου, αλληλοσυμπληρώνονται και μοιάζουν με τις ιδανικότερες επιλογές για τους ρόλους τους, τους οποίους ενσαρκώνουν αληθινά εξαιρετικά.

Η ταινία ρίχνει μια αρκετά ξεχωριστή και πολύ εύστοχη ματιά στη διαστροφή του ανθρώπινου νου, που αξίζει να σημειωθεί. Γιατί δεν στέκεται μονάχα στο μυαλό ενός νοσηρού δολοφόνου, αλλά προβληματίζει σχετικά με την ίδια την κοινωνία που το γέννησε...

Αν και τα «Πορφυρά ποτάμια» θα μπορούσαν να αποτελούν ταινία σταθμό στο είδος του αστυ- νομικού θρίλερ, χάρη την κα- θηλωτική τους ατμόσφαιρα, την στιβαρή λογοτεχνική πρώτη ύλη και το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τους δίδυμο, δεν καταφέρνουν να δικαιώσουν απολύτως τις προ- σδοκίες που δημιουργούν στον θεατή. Ωστόσο, παραμένουν ένα πραγματικά ενδιαφέρον θρίλερ, που μάλιστα τροφοδοτεί τη σκέψη, μια και οι αληθινά ουσιαστικές, αν και μάλλον λάθος τοποθετημένες, ανατροπές του δεν αφήνουν ιδιαίτερα μεγάλα περιθώρια κατανόησης του φιλμ. Έτσι πρέπει κανείς να βάλει κάτω τα στοιχεία που του δόθηκαν ώστε να καταλάβει απολύτως τις μάλλον εσκεμμένα ανεπαρκής εξηγήσεις που προσφέρει το έργο…

Βαθμολογία: 3/5