Περισσότερο «Despicable Me», λιγότερο «Incredibles» και το αποτέλεσμα κάπου ενδιάμεσα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ο «Μεγαλοφυής» σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, φανερώνει πόσο προσεγμένη είναι η σκηνοθεσία του και εντυπωσιάζει με την παρουσίαση ενός αντιπαθή Σούπερμαν και ενός… κακομοίρη σούπερ κακού, με τον οποίο δένεσαι απόλυτα. Απογοητεύεσαι, συμμερίζεσαι τον πόνο της ήττας και ενθουσιάζεσαι με τον θρίαμβο, ακόμα κι αν αυτός είναι για το κακό της «Μέτρο σίτυ» του φιλμ. Μα το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ερωτεύεσαι όπως και ο πρωταγωνιστής, πράγμα που αποτελούσε σαφή –και ευχάριστα πρωτότυπη- πρόθεση των δημιουργών και σίγουρα είναι ασυνήθιστο για καρτούν, πόσο μάλλον τόσο εμπορικό. Γύρω από αυτό το συναίσθημα μάλιστα, χτίζεται το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του. Επιπλέον, εκεί είναι που διακόπτονται οι συγκρίσεις με το «Εγώ ο Απαισιότατος», που έχει παρόμοιο θέμα.Το μήνυμα της ταινίας είναι το γνωστό αλλά ευπρόσδεκτο «εσύ καθορίζεις τη μοίρα σου». Το χιούμορ είναι άφθονο όσο και ευρηματικό και η απαραίτητη συγκίνηση δεν απουσιάζει. Ο χαρακτήρας του υπερήρωα Μέτρο-μαν αποτελεί μια ευστοχότατη διακωμώδηση του Σούπερμαν, αν και το όνομα της πόλης του παραπέμπει περισσότερο άμεσα απ’ όσο θα έπρεπε σε εκείνον (Metro city – Metropolis). Στα αρνητικά θέλω να αναφέρω τον άνευ λόγου χιλιομασημένο και χωρίς καμία απολύτως ουσία χορό στο τέλος (ίσως και το μοναδικό αρνητικό στον αριστουργηματικό «Απαισιότατο»), αλλά και το κλισέ της κορύφωσης -έχω κουραστεί να μιλάω για κλισέ στα παιδικά… Η –αφελής- χάρη που κάνει το φινάλε στο ηλικιακά μικρό κοινό θα μπορούσε άνετα μεν να αποφευχθεί, εισάγεται όμως με ξεκαρδιστικά ευρηματικό τρόπο, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι συγχωρείται. Και για να μην ακούγομαι κακός, εντάξει, σίγουρα αυτό δεν σου χαλάει και την ταινία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου