Περιέργως, το δεύτερο ή πέμπτο, όπως θέλετε πείτε το, «Star Wars» είναι κλάσεις ανώτερο από το (πολύ καλό) προηγούμενο! Εδώ τα πάντα μοιάζουν ένα σκαλοπάτι ψηλότερα από πριν! Τα εφέ παραμένουν πρωτοποριακά, αλλά και μεγαλώνει κατά πολύ ο αριθμός τους, χωρίς ποτέ το έργο να σε «μπουκώνει» ως εφετζίδικο. Το σενάριο έχει πλοκή -ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρουσα απ’ αυτή του προηγούμενου φιλμ-, αλλά είναι και βασικά επικεντρωμένο στους χαρακτήρες του. Αυτοί είναι πολύ πολύπλοκοι για ταινία που εκτυλίσσεται σε φανταστικούς κόσμους και οι σχέσεις μεταξύ τους σκιαγραφούνται σε βάθος. Υπάρχουν άφθονες ατάκες και αρκετό χιούμορ, ενώ γενικότερα οι διάλογοι είναι πιο ψαγμένοι από πριν. Εδώ έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε σε καινούριους πλανήτες, με «ατμοσφαιρικές» ιδιαιτερότητες, αλλά και να γνωρίσουμε για πρώτη φορά τον μοναδικό Γιόντα, που θα έκλεβε άνετα την παράσταση αν δεν υπήρχε ο επιβλητικός Νταρθ Βέιντερ. Όσο για τον τελευταίο, αυτή τη φορά μοιάζει απίστευτα απειλητικός, πολύ περισσότερο από πριν, αλλά και από μετά.
Θυμηθείτε τη σκηνή με τους μετεωρίτες, όπως και όλη την τελική μάχη του Λουκ με τον Βέιντερ. Η πρωτοπορία του φιλμ είναι ότι χρησιμοποιεί τα εφέ με τέτοιο τρόπο, ώστε γίνεται εξαιρετικά εντυπωσιακό και όταν προβλήθηκε προφανώς θα είχε αφήσει το κοινό του με ανοιχτό το στόμα…
Τέλος, ένα μεγάλο επίτευγμα της ταινίας είναι η επική της διάσταση, επίσης μπροστά από την εποχή της, την οποία το προηγούμενο μέρος δεν είχε, και το επόμενο προσπάθησε, όχι με απόλυτη επιτυχία, να μιμηθεί.
Με τεράστια διαφορά το καλύτερο μέρος μιας κλασικής πια τριλογίας το οποίο έχει την ίδια ιστορική σημασία (για το είδος) με το προηγούμενό του. Κρίμα που ο Irvin Kershner δεν σκηνοθέτησε και την «Επιστροφή των Τζεντάι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου