Ο Νιλ Μάρσαλ δημιουργεί ένα πολύ ενδιαφέρον και, το κυριότερο, ατμοσφαιρικό φιλμ τρόμου που σε περικυκλώνει αμέσως με την απειλητική του αισθητική. Μέχρι τα μισά αυτή έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, υποστηρίζεται από τα εξαιρετικά σκηνικά και την υποβλητικότατη ατμόσφαιρα, ενώ κορυφώνεται στις πρώτες ανατριχιαστικές εμφανίσεις των τεράτων. Όμως η υπόγεια και αθέατη απειλή που κυριαρχεί μέχρι τη μέση καλύπτεται στη συνέχεια από ένα περιπετειώδες ύφος και πολύ σπλάτερ, το οποίο στον τομέα του είναι πετυχημένο, απλώς υποβαθμίζει γενικά το επίπεδο του φιλμ. Επίσης συχνά γίνεται αισθητή η προσπάθεια του σκηνοθέτη να σε τρομάξει με εύκολα τρικ. Πάντως ο Μάρσαλ συγκρατεί μέχρι τέλους τη σοβαρότητά του και δεν την αντικαθιστά ποτέ με σοβαροφάνεια. Το ομολογουμένως πραγματικά ωραίο τέλος σε αιφνιδιάζει και συμπληρώνει μια συνολικά καλή ταινία τρόμου, η οποία με ένα λιγότερο χαοτικό και αιματοβαμμένο δεύτερο μέρος θα ήταν αριστουργηματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου