Η ταινία είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα. Μόνο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι κλάσεις ανώτερη. Αυτό οφείλεται στο στόρι, το οποίο ανάλογα με τη μεταχείρισή του είναι ικανό να παράξει από σκουπίδι (γιατί εύκολα μπορεί να ξεπέσει στην ανεγκέφαλη βία ενός κάκιστου b-movie) έως αριστούργημα (χάρη στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία του που θέλει τους δολοφόνους από θύτες να γίνονται θύματα). Ο Έλληνας σκηνοθέτης Ντένης Ηλιάδης δεν είναι καθόλου κακός, όμως φαίνεται πως χρειάζεται ένα «κλικ» βελτίωσης για να ξεχωρίσει. Και αναφέρω αυτό το «κλικ» ως κάτι γενικό, καθώς είναι πολλοί οι τομείς που έχουν περιθώρια αλλαγής προς το καλύτερο.
Αρχικά, ο Ηλιάδης δεν εκμεταλλεύεται την ιδιαιτερότητα που προανέφερα, αλλά μοιάζει να αρκείται απλά στο να υποδείξει την ύπαρξή της, να σου περάσει την ιδέα της, χωρίς όμως ποτέ να την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Εδώ φταίει και το σενάριο, που θα χρειαζόταν μικρές αλλά καθοριστικές επεμβάσεις προς αποφυγήν των κλισέ. Και δυστυχώς, τόσο ο χαρακτήρας του νεαρού Τζάστιν, όσο και το τέλος της ταινίας βρίθουν από αυτά.
Προσωπικά δε δέχομαι σε σοβαρή ταινία να βλέπω τους ήρωες να πρέπει να περάσουν τα πάθη του Χριστού για να βγάλουν λίγο αίμα! Πηδάει ο άλλος από το παράθυρο σπάζοντας το τζάμι με το μισόγυμνο κιόλας σώμα του και μετά έχει μόνο μερικές γρατζουνιές. Κάτι τέτοια βλέπονται σε Τζέιμς Μποντ, όχι όμως και σε ταινίες όπως αυτή εδώ. Επιπλέον, πολύ συχνά η μουσική υπόκρουση δεν έχει καμία απολύτως χημεία με την εικόνα!
Συνοπτικά:
Το έργο έχει b-movie βάσεις και δεν το αρνείται. Όμως καταφέρνει να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στο b-movie και το από τη μία κλισέ, αλλά από την άλλη ενδιαφέρον και αγωνιώδες θρίλερ, πράγμα που αν μη τι άλλο του προσδίδει χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ ανώτερο, αν είχαν αξιοποιηθεί οι πρωτοτυπίες του στόρι, αλλά, τουλάχιστον, ο συμπατριώτης μας Ντένης Ηλιάδης έχει καταφέρει να κάνει το φιλμ αρκετά καλό, δεδομένου ότι με το ίδιο ακριβώς σενάριο θα μπορούσε να είναι πραγματικά απαράδεκτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου