Ίσως η πιο όμορφη και ευχάριστη ταινία του Τιμ Μπάρτον. Τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας καταργούνται, ενώ ο πρωταγωνιστής (Γίουαν ΜακΓκρέγκορ) θυμίζει έντονα τον Φόρεστ Γκαμπ, είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχετε δει ποτέ σε ταινία και, όσο αλλόκοτος κι αν φαίνεται, μπορείτε να ταυτιστείτε απόλυτα μαζί του. Το χιούμορ είναι άφθονο, ενώ αντίθετα δεν υπάρχουν σκηνές που θα σας κάνουν να νιώσετε άσχημα, σε μια ταινία σκέτη απόλαυση. Προσωπικά είχα ταυτιστεί τόσο, που η ταινία πολύ συχνά μου αποσπούσε χαμόγελα –ή ακόμα και γέλια-, όχι επειδή είχε χιούμορ, αλλά λόγω της ευτυχίας που μου προκαλούσε! Αν δεν πλάτειαζε λιγάκι προς το τέλος, θα μπορούσε να είναι αληθινό αριστούργημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου