Toy Story 3 (2010) - 3.5/5

Είμαι συναισθηματικά δεμένος με τα δύο πρώτα «Toy Story» και η ιδέα ενός τρίτου με έβρισκε αρχικά απαισιόδοξο, ειδικά μετά την μετριότατη τελευταία ταινία της Pixar «Up». Κι όμως, παρότι στο «Toy Story 3» δεν ένιωσα τη νοσταλγία που μου δημιούργησαν –για πιο προσωπικούς λόγους- τα δύο πρώτα, μπορώ να πω ότι μου άρεσε έως και περισσότερο από εκείνα.

Τα προβλήματα της ταινίας είναι τα ίδια που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε καρτούν κι έτσι ήταν αναμενόμενα. Το βασικότερο είναι ότι το φινάλε προσπαθεί να γίνει ακόμα πιο θεαματικό από αυτό του προηγούμενου, που ήταν έτσι κι αλλιώς τραβηγμένο. Επομένως είναι και εδώ υπερβολικό και αναρωτιέμαι, αν ποτέ υπάρξει, λέμε τώρα, τέταρτη ταινία, τι θα κάνουν για να ξεπεράσουν σε θέαμα την τρίτη;

Όπως προείπα όμως, αυτό είναι εξ’ αρχής αναμενόμενο, οπότε, εντάξει, δεν σου χαλάει και την ταινία… Εξ’ άλλου αυτή, μέχρι τη στιγμή που μετατρέπεται σε μια διασκεδαστικότατη κατασκοπική περιπέτεια (!) είναι στ’ αλήθεια μαγευτική! Από εκείνο το σημείο και μετά είναι γεμάτη δράση και αγωνία. Το τέλος, ο αποχωρισμός των παιχνιδιών από τον πρώην ιδιοκτήτη τους, είναι απίστευτα τρυφερό, με αυθεντική συγκίνηση που δεν ξεπέφτει στο κλισέ.

Δεν έχω αναφέρει καθόλου το χιούμορ. Όχι, φυσικά και δεν λείπει! Απλώς σε πρώτο πλάνο υπάρχει η πλοκή και τα συν-αισθήματα, ενώ αυτό είναι το  «περιτύλιγμα», για να είναι πάντα διασκεδαστική η διάθεση του φιλμ. Ο Ισπανόφωνος Μπαζ, μάλιστα, είναι ξεκαρδιστικός!

Συνοπτικά:

Αφήνουμε τα ελαττώματα, που εντοπίζονται γενικότερα στα περισσότερα καρτούν, στην άκρη και έχουμε ένα μαγευτικό «Toy Story», που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Τα σχέδια είναι ακόμα πιο εξελιγμένα από παλιότερα και τα κλισέ κάνουν χώρο για αυθεντική συγκίνηση. Γεμάτο αγωνία, δράση και ευρηματικό χιούμορ, τελειώνει με μία μοναδικά ευαίσθητη σκηνή, που καλύτερή της δεν θα μπορούσε να υπάρχει για να κλείνει την τριλογία.