Το τέλος του κόσμου μπορεί να είναι μια χιλιοειπωμένη χολιγουντιανή ιστορία, ο «Δρόμος» ωστόσο δεν πραγματεύεται την ίδια την καταστροφή αλλά τις –ακόμα πιο οδυνηρές στη συγκεκριμένη περίπτωση- συνέπειές της. Η αιτία του ολέθρου, όπως και τα ονόματα των ηρώων, μοιάζουν σημαντικές λεπτομέρειες, μα στην πραγματικότητα δεν είναι και στην ταινία δεν αποκαλύπτονται καν. Σε συνθήκες όπου όσοι άνθρωποι έχουν καταφέρει να μείνουν ζωντανοί μάχονται για την επιβίωσή τους, πολλοί από αυτούς έχουν οδηγηθεί στον κανιβαλισμό και οι «καλοί» δε διαφέρουν πια από τους «κακούς», κάθε λεπτομέρεια είναι ασήμαντη και ξεχασμένη και τα συναισθήματα έχουν σχεδόν χαθεί. Εξαίρεση αποτελεί ο χαμός της γυναίκας του πρωταγωνιστή, που τον στοιχειώνει ακόμα.Ο «Δρόμος» έχει μια απίστευτη δύναμη που σε κερδίζει αμέσως και σου κεντρίζει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Άλλοτε σκληρό και άλλοτε τρυφερό, το έργο του Χίλκοουτ θα μπορούσε να είναι ένα αληθινά αξέχαστο αριστούργημα, όμως υπάρχει ένα σημαντικό μειονέκτημα: ο σκηνοθέτης αναζητά μια χαμένη ανθρωπιά εκεί που δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δε χρειάζεται να υπάρχει και αυτό γίνεται κυρίως αισθητό στο ημιαπογοητευτικό φινάλε. Δεν είναι κάτι που ενοχλεί, αλλά, εξαιτίας αυτού, δεν ξεκαθαρίζεται αν ο σκηνοθέτης θέλει να πει τελικά κάτι συγκεκριμένο, πράγμα που στερεί σε κάποιο βαθμό από το φιλμ τη μοναδικότητά του.
Με λίγα λόγια, μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά είναι σαφέστατα μια πολύ καλή ταινία που αξίζει να τη δει κανείς και επουδενεί δεν περνάει απαρατήρητη.
Όντως, είναι μια χιλιοειπωμένη ιστορία το τέλος του κόσμου, αλλά πιστεύω το The Road είναι ένα ξεχωριστό έργο, εσωτερικό, βαθύ, που μπορεί να προκαλέσει πολλά διαφορετικά συναισθήματα στο θεατή. Με ικανοποίησε απόλυτα και ο Μόρτενσεν πρόσθεσε ακόμα μία στιβαρή ερμηνεία στην καριέρα του.
ΑπάντησηΔιαγραφή