Είναι εντυπωσιακό ότι ο Τζορτζ Λούκας μοιάζει αυτή τη φορά απολύτως συνειδητοποιημένος των λαθών του στη βαρετή «Αόρατη Απειλή» και έχει βαλθεί να τα διορθώσει όλα. Όντως τα καταφέρνει, με μοναδική εξαίρεση τη μάχη στο τέλος που θα μπορούσε να είναι λιγάκι πιο σύντομη. Ευτυχώς επιστρέφει η έμφαση στους χαρακτήρες, καθώς ο Λούκας θέλει πρώτον να δημιουργήσει συναίσθημα ανάμεσα στους Hayden Christensen και Natalie Portman και δεύτερον να διηγηθεί την έναρξη της μεταστροφής του πρώτου στη «Σκοτεινή Πλευρά». Σίγουρα και το μεν και το δε παρουσιάζονται απλοϊκά, αλλά ούτε καν το καταλαβαίνεις μετά την παντελή απουσία εμβάθυνσης στην προηγούμενη ταινία… Μα και δεδομένου του είδους και του όλου στόρι στο οποίο δεν μπορείς τόσο εύκολα να στριμώξεις ρομάντζα και λοιπά, δεν μπορείς παρά να ενθουσιαστείς παρατηρώντας έστω και επιφανειακά τις σχέσεις των πρωταγωνιστών. Το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης κατά κάποιον τρόπο «αντιγράφει» την αφοσίωση που έδειξε ο Irvin Kershner για τους χαρακτήρες στο «Empire strikes back» δουλεύει περισσότερο σαν θετικό παρά σαν αρνητικό, μιας και αλλιώς αυτοί θα είχαν μόνο τους ηθοποιούς να καταβάλουν όλες τις προσπάθειές τους για να τους στηρίξουν.Και μια που το αναφέραμε, ας πάμε στο καστ. Αυτό εξακολουθεί να αποτελεί τον άσσο στον μανίκι του Λούκας. Ο Γίουαν ΜακΓκρέγκορ –με μούσι αυτή τη φορά- τα καταφέρνει μια χαρά χωρίς την δυναμική παρουσία του Λίαμ Νίσον στο πλάι του και η Νάταλι Πόρτμαν είναι πολύ πιο απολαυστική χωρίς εκείνο το λουκ που την καθιστούσε εξίσου εκφραστική με ένα κούτσουρο… Ένα καινούριο πρόσωπο, του οποίου το όνομα κάνει λίγο μπαμ, είναι ο Κρίστοφερ Λι. Δεν είναι ο κακός με το τρομακτικό παρουσιαστικό ενός Βέιντερ, αλλά ούτε και αυτός που θα κλέψει τις εντυπώσεις. Είναι όμως εκείνος που με μια σχετικά σύντομη εμφάνιση αποκτά κύρος και πείθει απολύτως έχοντας αυτήν τη μικρή σπιθαμή αυτοπεποίθησης που έλλειπε από τον Νταρθ Μωλ. Είναι άλλωστε εκείνος που θα κάνει τον Γιόντα να παρατήσει τη γέρικη μαγκούρα του και να αρχίσει τις τούμπες με το πράσινο light-saber στο χέρι…
Επίσης απολαυστικό είναι και το στόρι του φιλμ. Προσωπικά εξεπλάγην που η ιστορία «με τράβηξε» εξαρχής και μου επέτρεψε να την ακολουθήσω με τέτοιο ενδιαφέρον όπως και εκείνη του «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται»!Το πάντα εξαίρετο μουσικό score του Τζον Γουίλιαμς, δε, αυτή τη φορά είναι πιο αποτελεσματικό από ποτέ! Διατηρεί πάντοτε το ίδιο, ρετρό ύφος, αλλά είναι ανανεωμένο, ακροβατώντας με το ένα πόδι στα ‘80s και το άλλο στο σήμερα, με εντυπωσιακή επιτυχία.
Ένα μεγάλο Μπράβο λοιπόν στον Τζορτζ Λούκας, που εδώ απολογείται για τις αδυναμίες του χλιαρού πρώτου πρίκουελ και ξεκινά επιτέλους την ολική ανανέωση της σειράς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου