Δραματικό θρίλερ (υπερβολικά) ήπιων τόνων, που όσα κερδίζει σε εικόνες, άλλα τόσα χάνει στην "επικοινωνία" με το κοινό. Η φωτογραφία και η εύστοχη κινηματογράφηση συμβάλλουν στην πολύ επιτυχημένη παρουσίαση μιας βίαιης, αφιλόξενης, σκοτεινής, ψυχρής κλιματικά αλλά και συναισθηματικά επαρχίας της Αμερικής και εμμένουν στην προσπάθεια να καθηλώσουν. Αυτή η προσπάθεια της σκηνοθέτιδας Ντέμπρα Γκράνικ είναι εμφανής σε όλο το φιλμ, ακόμα κι αν δεν προδίδεται από μουσικά, ηχητικά και άλλα τρικ έντασης, αλλά πραγματοποιείται με έναν πολύ πιο ριψοκίνδυνο, μα και περισσότερο φιλόδοξο απ' όσο θα έπρεπε τρόπο. Η Γκράνικ βασίζεται στους εξαίρετους ηθοποιούς της (δύο εκ των τεσσάρων οσκαρικών υποψηφιοτήτων της ταινίας αφορούσαν τις ερμηνείες της εικοσάχρονης πρωταγωνίστριας Τζένιφερ Λόρενς και του Τζον Χοκς) και επιχειρεί να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον μέσα από σιωπές και βλέμματα. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο (παράδειγμα που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό αποτελεί η «Απλή διατύπωση» του Τορνατόρε) και δε θα έλεγα πως η Γκράνικ πρόσθεσε με αυτήν την ταινία το όνομά της σε αυτούς.Όσο αφιλόξενη είναι η επαρχία που προαναφέραμε, δυστυχώς άλλο τόσο είναι και το έργο. Η εσωστρέφειά του το καθιστά υπερβολικά συγκρατημένο, μην επιτρέποντας την ανάπτυξη σασπένς, μυστηρίου ή ιδιαίτερου συναισθηματικού υπόβαθρου. Αδύναμο είναι και το (υποψήφιο για Όσκαρ!) σενάριο...
Εν τέλει το «Witner's bone» είναι μια μάλλον χαμένη ή έστω όχι επαρκώς εκμεταλλευμένη ευκαιρία, μια ταινία που σώζεται από την προσεγμένη φωτογραφία της και στηρίζεται στις πλάτες των ερμηνευτικά εξαιρετικών και φυσιογνωμικά σχεδόν αξέχαστων ηθοποιών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου