Σε μια εποχή όπου ο όρος γουέστερν μοιάζει παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος, οι αδελφοί Κοέν επαναφέρουν τους καουμπόηδες στην επικαιρότητα και μάλιστα είναι υποψήφιοι για δέκα Όσκαρ. Σε πρώτο πλάνο, την παράσταση κλέβουν με άνεση οι τρεις εξαιρετικοί πρωταγωνιστές. Ο υποψήφιος για Όσκαρ (και περσινός νικητής) Τζεφ Μπρίτζες είναι καταπληκτικός και, όπως και ο ιδιαίτερα εσωτερικός Ματ Ντέιμον, αποτελεί έναν χαρακτήρα που αν και τελικά ανακαλύπτει τη –κρυμμένη- σοβαρότητά του, συχνά μοιάζει να «περιφέρεται» στην ξεροκεφαλιά και την ανωριμότητα. Η επίσης υποψήφια για Όσκαρ Χέιλι Στέινφελντ, από την άλλη, κάνει το δυναμικό ξεκίνημα της καριέρας της, με περίσσιο… «αληθινό θράσος»…Αν όμως έπρεπε να δοθεί κάποιο βραβείο στο φιλμ, αυτοί που πραγματικά το αξίζουν είναι οι δύο δημιουργοί και η δουλειά τους στη σκηνοθεσία. Συγκεκριμένα υπάρχουν δύο σεκάνς, οι οποίες έχουν τόσο απίστευτη ένταση ώστε η αδρεναλίνη ανεβαίνει αστραπιαία σε επίπεδα που σπάνια καταφέρνει να αγγίξει. Το χιούμορ της ταινίας φαντάζει νοσταλγικό. Βλέποντας επιμέρους σημεία της θα θεωρούσε κανείς πως πρόκειται για απλό διασκεδαστικό γουέστερν. Βλέποντας άλλα, θα συνέδεε το «True Grit» με το «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους», λόγω μιας κοινής εφιαλτικής ατμόσφαιρας. Όμως εδώ, συνολικά κυριαρχεί μια ειρωνεία, καθώς οι Κοέν ακροβατούν μεταξύ αυτών ακριβώς των δύο στοιχείων, του χαβαλέ και της σοβαρότητας, του χιούμορ και της βίας. Η ιδέα θα λέγαμε πως συνοψίζεται στο φινάλε. Μέσα σε έναν κόσμο βίας αγκομαχεί να αναδυθεί μια ακτίδα ανθρωπιάς που σε μια στιγμή όμως αυτοαναιρείται. Όταν τα πάντα μοιάζουν γεμάτα απαισιοδοξία, αν το αναζητήσεις, κάπου θα βρεις ένα στήριγμα αισιοδοξίας για να αντλήσεις δύναμη. Αλλά και αντίστροφα, ποτέ δεν θα κυριαρχήσει η αισιοδοξία, γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι το απαισιόδοξο να παραμονεύει, ακόμα και στις πιο ευχάριστες στιγμές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου