Se7en (1995) - 4/5

Ταινία σταθμός στο είδος του αστυνομικού θρίλερ, η απογείωση της καριέρας του David Fincher και μια εμπειρία που παρόμοιά της πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να ξαναζήσει είναι το σκοτεινό και ανατριχιαστικό Se7en από τον δημιουργό του «Fight club». Ο Ντέιβιντ Φίντσερ σκηνοθέτησε φιλόδοξα, όχι σε ιδιαίτερα δυνατούς τόνους, αλλά με απίστευτη υπόγεια ένταση ένα ιδιοφυές σενάριο από τον Άντριου Κέβιν Γουόκερ, που σόκαρε με την εγκυρότητα της σύλληψης μιας εφιαλτικής πραγματικότητας. Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια και στην ατμόσφαιρα. Έτσι, σε διατηρεί προσηλωμένο στην προσπάθειά σου να προσέξεις την παραμικρή κίνηση που κάνουν οι πρωταγωνιστές και να μη χάσεις ούτε μισή λέξη από τους διαλόγους και σε αγκαλιάζει απειλητικά με τη μουντή, βροχερή, υπνωτιστική και «νοσηρή» του ατμόσφαιρα. Το τελευταίο επίθετο αξίζει μια κάποια ανάλυση. Από την αρχή κιόλας ο Φίντσερ δημιουργεί ένα ανατριχιαστικό κλίμα μέσα από τα αποτελέσματα μονάχα των φόνων, τους οποίους μπορεί να μην παρακολουθείς καθώς διαπράττονται, είναι όμως φρικαλέοι και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο δολοφόνος (δεν αποκαλύπτω το όνομα του ηθοποιού σε περίπτωση που δεν έχετε δει το φιλμ) έχει διεισδύσει -με την ίδια χαλαρότητα που αντιμετωπίζει τους ήρωες στην ταινία- στο πάνθεον των μεγαλύτερων κινηματογραφικών «κακών». Ήδη από τους τίτλους αρχής συνειδητοποιείς πόσο εύκολα δύναται ο Φίντσερ να προκαλέσει την αίσθηση της διαστροφής και αυτή κορυφώνεται σε ένα απολύτως αιφνιδιαστικό (όχι βέβαια ολικά ανατρεπτικό, όπως περίμενα), σοκαριστικό και πεσιμιστικό φινάλε. Με εκπληκτικές λοιπόν ερμηνείες, υποδειγματική σκηνοθεσία, σασπένς, μυστήριο, αλλά και ορισμένες γνήσιες σκηνές τρόμου, το καθηλωτικό (πλην με μια μικρή κοιλίτσα μπορώ να πω) και εφιαλτικότατο «Se7en» είναι ένα ανεπανάληπτο ψυχολογικό-αστυνομικό θρίλερ που δε θα μπορούσε να μην έχει μείνει στην ιστορία.