Θριαμβευτικά επιτυχημένο το κλείσιμο της prequel τριλογίας Star Wars! Το 1999 έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα αναβίωσης του franchise, που αποτελεί μια μικρή κοιλιά στην επιτυχία του Star Wars, τρία χρόνια αργότερα ήρθε το «Attack of the Clones» για να καλύψει τις αδυναμίες του «Phantom Menace» και να ικανοποιήσει τους απογοητευμένους οπαδούς της σειράς και μετά από άλλα τρία χρόνια έφτασε η μεγάλη στιγμή που έφερε την ισορροπία ανάμεσα στις δύο τριλογίες και ενθουσίασε και τους πιο απαισιόδοξους…Αυτή τη φορά ο Τζορτζ Λούκας είναι πιο κοντά από ποτέ στα γεγονότα και τα πρόσωπα των παλιών ταινιών, όμως έχει επιτέλους πάψει να βρίσκει σε αυτές σκηνοθετική και σεναριογραφική καθοδήγηση σχετικά με τη δράση των ηρώων του (για παράδειγμα, στο προηγούμενο κυρίως επεισόδιο έμοιαζε να κάνει αντικατάσταση των original χαρακτήρων με τους νέους: ο Obi-Wan έπαιρνε τη θέση του Λουκ –ο Jedi πρωταγωνιστής-, η Padme και ο Άνακιν τη θέση των princess Leia και Χαν Σόλο αντιστοίχως –το ζευγαράκι των δεύτερων ρόλων- και ο Count Dooku του Darth Vader ως ο κακός της ιστορίας). Έτσι, το «Revenge of the Sith», πέρα από το πιο διαφοροποιημένο και μακράν καλύτερο μέρος της νέας τριλογίας, είναι και ίσως το πιο ξεχωριστό και αξιομνημόνευτο από όλα τα έξι επεισόδια! Ο λόγος είναι ότι κρύβει μια τόλμη, όχι σαν εκείνη των παλιών, επειδή ήταν μπροστά από την εποχή τους, αλλά σχετικά με τον τρόπο που παρουσιάζονται τα λίγο-πολύ ήδη γνωστά γεγονότα. Ο σκηνοθέτης ποτέ δεν προσπαθεί να σύρει την ιστορία του σε ένα εκβιαστικό happy-end και αφηγείται τον απόλυτο θρίαμβο του κακού σε έντονα δραματικούς τόνους. Και αληθινά πιστεύω πως αν ήταν περισσότερο τολμηρός θα είχε προκύψει, χωρίς υπερβολές, αριστούργημα. Γιατί τότε θα υπήρχαν δυνατότητες για πραγματική συγκίνηση (και όχι την βεβιασμένη των εμπορικών ό
ρων) και ψυχαναλυτικούς συμβολισμούς! Ως blockbuster, το φιλμ προσπαθεί να συγκινήσει, αλλά πάντα στα όρια που του θέτει ο καθαρά εμπορικός του χαρακτήρας. Φυσικά και αυτή η προσπάθεια είναι πάρα πολύ καλή και η επιτυχία του έργου έδειξε πως έκανε τη δουλειά της… Όμως υπάρχει και ένας ακόμα λόγος που δεν τα καταφέρνει απολύτως: οι διάλογοι. ‘Ωμοί’, θα λέγαμε, και χωρίς φαντασία, εγκλωβίζουν σε κάποιο βαθμό την κατά τ’ άλλα πολύ έντονη συναισθηματική υπόσταση του φιλμ. Την ψυχανάλυση την αναφέρω γιατί θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε τον ψυχισμό του Άνακιν σε μεγαλύτερο βάθος, καθώς κάνει τη μεταστροφή του στη «σκοτεινή πλευρά», που παρουσιάζεται κομματάκι σχηματικά.
ρων) και ψυχαναλυτικούς συμβολισμούς! Ως blockbuster, το φιλμ προσπαθεί να συγκινήσει, αλλά πάντα στα όρια που του θέτει ο καθαρά εμπορικός του χαρακτήρας. Φυσικά και αυτή η προσπάθεια είναι πάρα πολύ καλή και η επιτυχία του έργου έδειξε πως έκανε τη δουλειά της… Όμως υπάρχει και ένας ακόμα λόγος που δεν τα καταφέρνει απολύτως: οι διάλογοι. ‘Ωμοί’, θα λέγαμε, και χωρίς φαντασία, εγκλωβίζουν σε κάποιο βαθμό την κατά τ’ άλλα πολύ έντονη συναισθηματική υπόσταση του φιλμ. Την ψυχανάλυση την αναφέρω γιατί θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε τον ψυχισμό του Άνακιν σε μεγαλύτερο βάθος, καθώς κάνει τη μεταστροφή του στη «σκοτεινή πλευρά», που παρουσιάζεται κομματάκι σχηματικά.Υφολογικά, η ταινία ξεκινά ως ένα καθαρά διασκεδαστικό blockbuster (με μια αστρομαχία όπως αυτές που έχουμε να δούμε από την «Επιστροφή των Τζεντάι») και πλατσουρίζει αρχικά σε ρηχά νερά, για να μας εισάγει ομαλά στο κλίμα της, που στη συνέχεια πρόκειται να βαρύνει… Όταν βγαίνουν σε πρώτο πλάνο οι συνωμοσίες, οι προδοσίες (απίστευτη δύναμη έχει η σεκάνς της «Διαταγής 66») και οι πολυάριθμες απώλειες παίρνει μπρος το δράμα που ίσως θα ήταν υπερβολή ότι συγκινεί, σίγουρα όμως υπάρχουν στιγμές που όχι μόνο αγγίζει το θεατή, αλλά του προκαλεί ρίγος… Το κλίμα ακολουθεί την πορεία των χαρακτήρων: Ο Άνακιν, στην αρχή ένας συνετός Τζεντάι, με εξαιρετικά μεγάλες ικανότητες, που όμως δεν έχει τελειοποιήσει απολύτως την εκπαίδευσή του, καταλήγει στον τυφλωμένο από τη δύναμη Darth Vader (ο Christensen λιγάκι υπερβολικός μερικές φορές στο ρόλο του, αλλά τις περισσότερες μιλάει πραγματικά με το βλέμμα του). Ο Obi-Wan, από τη χαλαρότητα, που οφείλεται στην ικανοποίησή του βλέποντας τον μαθητευόμενό του να τα καταφέρνει έως και καλύτερα από τον ίδιο, και τη χιουμοριστική του διάθεση οδηγείται στην «σοφή» σοβαρότητα και την ωριμότητα του Άλεκ Γκίνες (όπως και ο χαρακτήρας του, ο ΜακΓκρέγκορ 
αρχικά το διασκεδάζει, μα στο τέλος μοιάζει να ωριμάζει και πετυχαίνει αποτελεσματικά την έκφραση της θλίψης του). Τέλος, η Padme, από την απόλυτη ευτυχία, καταλήγει στην αβάσταχτη δυστυχία (μάλλον αμήχανη όμως η προσέγγιση του ρόλου από την Πόρτμαν)…
αρχικά το διασκεδάζει, μα στο τέλος μοιάζει να ωριμάζει και πετυχαίνει αποτελεσματικά την έκφραση της θλίψης του). Τέλος, η Padme, από την απόλυτη ευτυχία, καταλήγει στην αβάσταχτη δυστυχία (μάλλον αμήχανη όμως η προσέγγιση του ρόλου από την Πόρτμαν)…Στο τέλος έχουμε δύο επικές μονομαχίες να λαμβάνουν χώρα παράλληλα: η αξέχαστη φυσικά του Obi-Wan με τον Άνακιν, αλλά και εκείνη μεταξύ του Darth Sidious (ο Ian McDiarmid, πέρα από τις overacting στιγμές του, είναι πιο εφιαλτικός από κάθε άλλη φορά) και του τελειοποιημένου πια ψηφιακά Yoda.
Λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους ο Λούκας φαίνεται να μη θέλει να αποχωριστεί τους ήρωές του και η μία ψευτο-τελική σκηνή διαδέχεται την άλλη. Μήπως όμως ούτε εμείς είμαστε έτοιμοι να τους αποχαιρετήσουμε ακόμα; Αυτό είναι έως και σίγουρο και ο George έχει φροντίσει να κλείσει την ταινία του με τέτοιο τρόπο (πώς να μην ενθουσιαστείς στην όψη του ενός και μοναδικού Darth Vader, με τη γνωστή στολή του;), ώστε μετά το τέλος της να θες να ανοίξεις το DVD player σου και να βάλεις μέσα για πολλοστή φορά το δισκάκι της «Νέας Ελπίδας», και στη συνέχεια των δύο επόμενων μεγάλων cult classics…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου