Όπως έχω τονίσει και παλιότερα, η μεγάλη σκηνοθετική δύναμη του Τζέιμς Κάμερον έγκειται στο ότι είναι ικανός να προσδίδει ψυχή σε κοινότυπες (αλλά πάντα ευφάνταστες) ιστορίες, «χτίζοντας» χαρακτήρες, δίνοντας έμφαση στον συναισθηματικό κόσμο τους μέσα από την θεαματική δράση των ταινιών του και προκαλώντας έντονο σασπένς. Έτσι κι εδώ, ο τρόπος που παρουσιάζεται η κλισέ εξέλιξη του έργου είναι τόσο επιτυχημένος που (ενώ αν είχε αναλάβει οποιοσδήποτε άλλος εμπορικός σκηνοθέτης, το déjà-vu θα άγγιζε επικίνδυνα υψηλά επίπεδα) προκαλεί νοσταλγία, καθότι κάνει την παρακολούθηση μιας απλής sci-fi περιπέτειας να μοιάζει πρωτόγνωρη ακόμα και σήμερα!
Μάλιστα πιστεύω πως ο «Εξολοθρευτής» είναι πιθανώς η πιο πρωτότυπη δουλειά του Κάμερον! Εξηγούμαι: Ιδίως μέχρι τα μισά, πίσω από την επιφάνεια της σκοτεινής και βίαιης περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας κρύβεται έντονος αυτοσαρκασμός! Μπορεί ο Σβαρτζενέγκερ να θεωρεί ότι δίνει μια υποβλητική ερμηνεία, αλλά στην πραγματικότητα, είτε αυτό αποτελούσε πρόθεση του σκηνοθέτη είτε όχι, προκαλεί περισσότερο γέλιο παρά φόβο. Η ταινία αυτοπαρωδείται, μα δεν γίνεται ούτε στο ελάχιστο γελοία! Αντίθετα, είναι απολαυστικότατη και δεν της λείπει ούτε η αγωνία, ούτε η εντυπωσιακή δράση, ούτε η πρωτοπορία των εφέ. Η τελική σκηνή δε, όπου το κλίμα έχει πια σοβαρέψει, είναι εκπληκτική και κλείνει το φιλμ με ανατριχιαστικά ευρηματικό τρόπο…
Μου άρεσε πολύ... γιατί όχι 4/5... η ιδέα πηγαίνω πίσω στον χρόνο για να φτιάξω τα πράγματα... γιατί όχι;
ΑπάντησηΔιαγραφήε, δεν νομίζω ότι είναι και για 4/5, παρόλα αυτά ήταν όντως πολύ έξυπνη, απολαυστική και σταθμός στο είδος της. (το τέλος μου φάνηκε εξαιρετικό!)
ΑπάντησηΔιαγραφή