Καθώς το άκουσμα της λέξης «ζόμπι» φέρνει στο μυαλό μόνο gore και μετριότατα b-movies, έρχεται ο Ντάνι Μπόιλ να δώσει πνοή ζωής στους αιμοδιψής ήρωες του Ρομέρο. Η ταινία δεν έχει σχέση με την εκκωφαντική περιπέτεια τρόμου με κουβάδες αίματος και ιπτάμενα μυαλά, που πιθανά πολλοί θα περίμεναν. Και μην ξεχνάμε πως δεν είναι αμερικάνικης παραγωγής, αλλά αγγλικής. Οι «28 μέρες» είναι μια ατμοσφαιρική, σχετικά χαμηλών τόνων περιπέτεια με στοιχεία τρόμου, που δε μοιάζει να προσπαθεί να τρομάξει το θεατή – κάτι που, όπως φαίνεται από ορισμένες σκηνές, δε θα ήταν δύσκολο για τον Μπόιλ. Αντίθετα, ο σκηνοθέτης επιλέγει να διασκεδάσει, ακόμα κι αν γίνεται σκληρός, πάντα αποφεύγοντας το έντονο σπλάτερ κα την πολλή βία. Υπάρχουν σκηνές ευχάριστες, προς έκπληξή μου, όμορφες, που φτάνουν και σε μια υποτυπώδη, έστω, τρυφερότητα. Στο δεύτερο μισό διακρίνονται πολιτικές αναφορές, ενώ κάτι το αξιοσημείωτο είναι πως τελικά «κακοί» δεν είναι τα ζόμπι, αλλά οι ίδιοι οι –μη μολυσμένοι- άνθρωποι. Κλείνοντας, το τέλος αφήνει μια απρόσμενη αίσθηση αισιοδοξίας…
Εννοείται, φυσικά, πως ποτέ δεν παραμελούνται οι… ταχυπαλμίες και, γενικά, όλα τα παραπάνω είναι σε πολύ μικρό βαθμό για να απογοητεύσουν τους horror fans.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου