Πάρα πολύ πετυχημένη, αν και όχι απόλυτα ικανοποιητική μεταφορά του καλύτερου, ίσως, βιβλίου της Ρόουλινγκ (το οποίο να μην ξεχνάμε πως δεν είναι παρά μια προετοιμασία για το επόμενο) στην οθόνη.Η σκηνοθεσία του David Yates είναι εξαιρετική, το σενάριο σε εκπλήσσει καθώς διαφοροποιείται από το βιβλίο, η μουσική, όπως και η φωτογραφία άψογη και, γενικά, η ταινία είναι άριστη τεχνικά. Μεγαλύτερη χιουμοριστική διάθεση επικρατεί σε αυτήν την ιστορία, που είναι, ταυτόχρονα, και η πιο σκοτεινή. Μυστήριο, αναφορές σε προηγούμενα της σειράς, ρυθμοί που δε βαριανασαίνουν στιγμή και, επιτέλους, ένας καινούριος εχθρός, που θα 'πρεπε να είχε παρουσιαστεί ήδη σε προηγούμενες ταινίες: ο έρωτας, και μάλιστα ως η πιο άμεση ανησυχία των έφηβων μάγων. Να, όμως, που τελικά, αυτή τη φορά, δεν έχουμε happy end, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Το λυπητερό, "σχεδόν μελό" τέλος μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια, όχι όμως και να ανεβάσει την αδρεναλίνη όσο θα έπρεπε. Το υποτονικό και ελαφρώς απογοητευτικό, λοιπόν, φινάλε δεν είναι πιστό στο αντίστοιχο του βιβλίου. Αν δεν είχε αφαιρεθεί η τελική μάχη, θα μιλούσαμε αναμφισβήτητα για το καλύτερο Harry Potter που έχουμε δει ως τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου