Sweeney Todd: The demon barber of Fleet street (2007) - 4.5/5

Βασισμένο στο μιούζικαλ του Stephen Sondheim, το μουσικό θρίλερ του Τιμ Μπάρτον είναι μια καταπληκτικά τολμηρή κίνηση που φλερτάρει με αυτήν ακριβώς την τόλμη της. Είναι μια τραγική ιστορία εκδίκησης, ένα σκοτεινό παραμύθι, μια ατμοσφαιρική ταινία τρόμου, μα πάνω απ΄ όλα είναι μιούζικαλ. Και εκεί που έχεις την εντύπωση πως αυτή θα είναι η αδυναμία του, εκεί αιφνιδιάζεσαι και υποκλίνεσαι βαθιά στο θαυματουργό Μπάρτον. Ο σκηνοθέτης έχει αντιληφθεί εξαρχής το μουσικό μέρος της ταινίας του ως το πιο σημαντικό, ως την κινητήρια δύναμη και το μεγαλύτερο προτέρημά της κι έτσι όχι μόνο δε φοβάται να του δώσει έμφαση, αλλά το αναδεικνύει τολμηρά σε όλο του το μεγαλείο, μετατρέποντας έτσι ένα ενδιαφέρον project σε ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο θέαμα.

Πολλοί θα λένε πως το σενάριο είναι ρηχό, απλοϊκό, αφήνει κενά. Δε θα διαφωνήσω απολύτως, αλλά θα απαντήσω με αυτό που ήδη είπα: Get over it, η ταινία είναι μιούζικαλ! Και για να μην παρεξηγηθώ, με αυτό δεν εννοώ, προς θεού, πως δε θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε για το σενάριο, αλλά πως αυτό το είδος μιλάει περισσότερο με τις εικόνες, παρά με τα λόγια. Πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο ο Μπάρτον χρησιμοποιεί την άλλοτε εφιαλτική και άλλοτε σαγηνευτική του ατμόσφαιρα και «παίζει» με τα γοτθικά χρώματά του θυμίζει ένα ζωγράφο με τον πίνακά του. Εκφράζει τόσα πολλά μέσα από τις «βαθιές» εικόνες, τα μαγευτικά τραγούδια, την ποιητική υπερβολή, που υπάρχει γενικά στην ταινία, και το λυρικό του φινάλε, που δε μπορεί παρά να σε αγγίξει, να σε γοητέψει, να σε μαγέψει, όσες φορές κι αν δεις το έργο.

Ερμηνευτικά αυτό είναι επίσης ικανοποιητικό και, παρά τον απολαυστικότατο για ακόμη μια φορά Τζόνι Ντεπ, αυτοί που ξεχωρίζουν είναι η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και ο Άλαν Ρίκμαν.