Η ταινία ξεκινά και εξελίσσεται με πολύ ευχάριστο τρόπο και μάλιστα μέχρι τη μέση δε λείπουν φορές που γίνεται ακόμα και ξεκαρδιστική, διαθέτοντας αρκετή φρεσκάδα – κυρίως στο σενάριο. Αν το κλίμα της συνέχιζε να είναι το ίδιο με αυτό που κυριαρχεί ως τα μισά, θα βγαίναμε από το σινεμά με ένα πολύ, πολύ μεγάλο χαμόγελο. Μετά από το αποκορύφωμα γέλιου όμως και στη συνέχεια νιώθεις πως αυτό βγαίνει κάπως βεβιασμένα, ενώ μεγάλο ρόλο αποκτούν τα κλισέ. Όχι, το καταστροφικό χτύπημα δεν ήρθε ακόμη. Ως εδώ είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο φιλμ που δεν υπόσχεται να φέρει την έκπληξη αλλά μόνο δύο διασκεδαστικές ώρες χωρίς να παίρνει ενδεχομένως επικίνδυνα και ίσως και περιττά ρίσκα. Φτάνει όμως το φινάλε που σε παίρνει και σε ρίχνει κάτω με όλη του τη δύναμη: η σεναριακή φρεσκάδα και ωριμότητα αντικαθίστανται με βιαστικά κλισέ και παλιμπαιδισμό αντίστοιχα…
Μια όμορφη κωμωδία με φινάλε που ταιριάζει σε κακόγουστη αμερικανιά. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου