Με διαφορά ανώτερο από την προηγούμενη ταινία και με λιγότερο χαβαλεδιάρικο και αρκετά πιο σοβαρό ύφος, το κλείσιμο της διλογίας του Ταραντίνο έχει ό,τι έλειπε από το πρώτο μέρος. Το ίδιο εντυπωσιακό στις σκηνές δράσης, αλλά πιο συγκρατημένο, με πολύ λιγότερη βία. Τα στυλιζαρισμένα σκηνοθετικά ευρήματα του προηγούμενου εδώ δεν υπάρχουν σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά δε χρειάζονται κιόλας (λόγω του περισσότερο ρεαλιστικού ύφους), ενώ δίνουν τη θέση τους σε ορισμένες αξέχαστα κλειστοφοβικές σκηνές.
Βαδίζοντας προς το φινάλε το ενδιαφέρον κλιμακώνεται με τον ευφυέστατο διάλογο Νύφης – Bill και το τέλος είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να κλείνει τη διλογία και όχι απόλυτα προβλέψιμο. Και, πράγματι, ποιος θα περίμενε ότι το τέλος της διλογίας θα ήταν τόσο ικανοποιητικό και σε αυτό θα διακρινόταν τόσο έντονη τρυφερότητα;
Τελικά, μπορεί η δύο ταινίες του Ταραντίνο να μην έχουν στο σενάριο κάτι που θα σου μείνει, αλλά η σκηνοθετική ματιά του ιδιαίτερου Κουέντιν είναι, το λιγότερο, αξιοθαύμαστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου