Ο Τέρι Γκίλιαμ, μαγεμένος κι ο ίδιος από τον φανταστικό κόσμο που δημιούργησε, παρασύρεται από τις ατελείωτες ιδέες του, τις οποίες τελικά απλώς στριμώχνει σε δύο ώρες, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είχε δημιουργήσει ένα μεγαλύτερου μήκους αριστούργημα.Κατανοητή είναι φυσικά η δυσκολία ολοκλήρωσης της ταινίας μετά to θλιβερό θάνατο του -μεταθανάτια βραβευμένου με όσκαρ- Χιθ Λέτζερ και σεβαστή η επιλογή του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει την ταινία του ως φόρο τιμής σε αυτόν.
Αυτός όμως δεν είναι ο μοναδικός λόγος που ένας μεγάλος αριθμός θεατών θα μείνει ανικανοποίητος από την ταινία (θα την θεωρήσουν αφελή ή δε θα την καταλάβουν). Χιλιάδες συμβολισμοί (όπως ο διάβολος, το στοίχημα και οι εμφανίσεις του, το σκοτεινό σημερινό Λονδίνο, οι δύο πόρτες «του καλού και του κακού», ακόμα και η αλλαγή προσώπων του Λέτζερ κ.α.) κρύβονται σε ένα σενάριο με έντονη ποιητική διάθεση.
Φαίνεται πως, αυτή τη φορά, ο Γκίλιαμ δεν ήθελε η ταινία του να μοιάζει με ένα φαντασμαγορικό, όπως συνήθως, παραμύθι, αλλά με ένα ευχάριστο
όνειρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου