Το 2004 ο Ζεμέκις μας σύστησε την τεχνική του motion capture («The Polar Express»), το 2007 μας έδειξε πως είναι ερωτευμένος μαζί της («Beowulf») και τώρα, με τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», τυφλώνεται από αυτόν τον έρωτά του. Θέλοντας οπωσδήποτε να ξαναχρησιμοποιήσει την πρωτοποριακή τεχνική, γράφει βιαστικά ένα πρόχειρο σενάριο, όπου κάνει άστοχες παραλλαγές στην κλασσική ιστορία του Ντίκενς και αφιερώνει ελάχιστο χρόνο σε σημαντικά σημεία της, αλλάζοντας, έτσι, ελαφρώς και το νόημά της. Αντίθετα, μεγάλο χρονικό διάστημα καλύπτουν κατά τ΄ άλλα εντυπωσιακές σκηνές, όπως οι πτήσεις πάνω από το βικτοριανό Λονδίνο και η τελικά κουραστική καταδίωξη του Σκρουτζ από την άμαξα. Σαν να μην έφταναν αυτά, ο Ζεμέκις είναι αναποφάσιστος: σε μια ταινία που απευθύνεται σε μικρές ηλικίες, υπάρχουν σκηνές που μάλλον θα τρομάξουν παιδιά κάτω των δέκα ετών.
Από την άλλη πλευρά, η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» είναι τεχνικά άρτια, με τα εφέ να έχουν το πάνω χέρι. Αν υπάρχει ένα στοιχείο το οποίο ο Ζεμέκις έχει καταφέρει να πετύχει και με το παραπάνω, είναι ο εντυπωσιασμός. Αυτός είναι το ατού της ταινίας και η πιο ουσιαστική προσπάθεια του σκηνοθέτη, όχι όμως αυτό που περιμένει κανείς να δει από μια διασκευή της ιστορίας του Ντίκενς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου