Baaria (2009) - 2.5/5

Σε αυτήν την (υπέρ) φιλόδοξη (υπέρ) παραγωγή, ο Τορνατόρε θέλει να πει τόσα πολλά, που τελικά καταφέρνει να πει πολύ λίγα. Επιχειρεί να αφηγηθεί την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής μέσα από συνήθως σύντομες, αλλά σπάνια συνδεόμενες μεταξύ τους στιγμές, που με τους ακούραστα γοργούς επί δυόμισι ώρες αφηγηματικούς ρυθμούς κάνουν το φιλμ να επικεντρωθεί σε επιμέρους λεπτομέρειες και να χάσει σε μεγάλο βαθμό τη συνολική ουσία του. Ως αποτέλεσμα, εκείνο μοιάζει να μένει παγιδευμένο και δε φτάνει ποτέ στη συναισθηματική, δραματική, ή έστω χιουμοριστική κορύφωσή του.

Αυτό που με δίχασε όμως περισσότερο ήταν το χιούμορ του. Έξυπνο, σε μεγάλες δόσεις, μα μοιάζει να διακόπτει σχεδόν κάθε συναισθηματική φόρτιση. Από την άλλη, κάνει τη θέαση του φιλμ πιο ευχάριστη και το κρατά μακριά από επικίνδυνες σοβαροφάνειες. Όπως και να 'χει, η χιουμοριστική διάθεση είναι εξαρχής ξεκάθαρη, πράγμα που είναι υπέρ της.

Περνώντας στις ερμηνείες, αυτές είναι από όλους πάρα πολύ καλές, χωρίς να υπάρχει κάποια εξαίρεση. Τα όποια συναισθήματα και η ανθρωπιά της ταινίας προέρχονται από αυτές και μόνο. (Μια μικρή παρατήρηση που θα ήθελα να κάνω είναι η Μόνικα Μπελούτσι που αναφέρεται ως πρωταγωνίστρια -γιατί άραγε...-, ενώ στην πραγματικότητα έχει απλώς μια special appearance, την οποία προσωπικά ούτε καν πρόσεξα)

Ωστόσο, αυτό που αξίζει αληθινά να αναφερθεί είναι το εν μέρει αναμενόμενο, αλλά πραγματικά καταπληκτικό τέλος, που αποδεικνύεται σωτήριο. Πιθανά θα σας συγκινήσει, πιθανά θα σας μείνει αξέχαστο, το σίγουρο είναι πως θα σας χαρίσει ένα μεγάλο χαμόγελο...

Συνοπτικά:

Λόγω της ασταμάτητα γρήγορης εναλλαγής σκηνών και υποπλοκών -οι οποίες, αν και σε αισθητά μικρότερο αριθμό, δούλεψαν πολύ πιο αποτελεσματικά στο Σινεμά ο Παράδεισος- καθ' όλη τη μεγάλη του διάρκεια, το έργο δύσκολα θα σας αγγίξει, μάλλον θα σας κουράσει. Ωστόσο, σώζεται χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες, το έξυπνο χιούμορ και το ομολογουμένως εκπληκτικό τέλος.