Ριμέικ το οποίο σίγουρα δεν είναι κακό, είναι όμως αναποφάσιστο ως προς τα πλαίσια στα οποία κινείται. Ναι μεν θέλει να αναφέρεται σε ένα κοινό που αρέσκεται στις σπλάτερ σκηνές και τα εφέ, προσπαθεί όμως και να διατηρήσει την αίσθηση του κλασικού. Και στο μεγαλύτερο μέρος του τα καταφέρνει μια χαρά, καθώς αυτά τα δύο στοιχεία συμβαδίζουν πετυχαίνοντας ξεχωριστά το σκοπό τους. Το πρόβλημα δημιουργείται, δυστυχώς, στο «μεγάλο» φινάλε, όπου ο σκηνοθέτης, γνωρίζοντας πως η ταινία του κινδυνεύει να αποδειχτεί καθαρά εφετζίδικη, προσπαθεί να επιβάλει μια βεβιασμένη ισορροπία των παραπάνω χρησιμοποιώντας αδέξια τα –κατά τ’ άλλα πολύ καλά- εφέ. Το αποτέλεσμα είναι μια απίστευτα κακογυρισμένη σκηνή δράσης, η οποία όχι απλώς δεν πείθει, αλλά η θέα του Άντονι Χόπκινς να μοιάζει με κινούμενη τριχόμπαλα δεν μπορεί παρά να σου προκαλέσει γέλια.
Σεναριακά, η ταινία είναι απολύτως προβλέψιμη, δεν έχει ούτε την παραμικρή υποτυπώδη έκπληξη. Αλλά, ας είμαστε δίκαιοι, αυτό ενοχλεί μονάχα στο τέλος. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια σε αποζημιώνει η μοναδική, μαγευτική αισθητική, η γοτθική ατμόσφαιρα (που παραπέμπει στον «Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη» και τη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα») και η εκπληκτική φωτογραφία, που, πραγματικά, δίνουν και παίρνουν.
Οι ερμηνείες είναι ενδιαφέρουσες, μόνο που για τον Χόπκινς έχω την εντύπωση πως, στις περισσότερες ταινίες του, παίζει ούτε λίγο ούτε πολύ τον ίδιο ρόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου