Το αστείο με τη συγκεκριμένη ταινία είναι πως φιλοδοξεί να γίνει κάτι σαν τον καινούριο «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Μόνο που το «Golden Compass» είναι ένα μετριότατο σκηνοθετικά φιλμ, που δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλη διάρκεια όπως το «L.O.T.R.», υπάρχει όμως μεγάλος αριθμός χαρακτήρων και λαμπρό καστ. Το αποτέλεσμα είναι στους περισσότερους από τους ηθοποιούς να δίνεται ελάχιστος χρόνος, ίσως και λίγα μόνο λεπτά (εξαίρεση ο Κρίστοφερ Λι. Αυτός εμφανίζεται μόνο για μερικά δευτερόλεπτα). Η σκηνοθεσία του Chris Weitz είναι φανερά επηρεασμένη από αυτή του Πήτερ Τζάκσον και η αρχή της ταινίας μοιάζει σχεδόν αντιγραμμένη από το «L.O.T.R.». Όμως σύντομα καταλαβαίνεις πως δε φτάνει ούτε στο ελάχιστο τη μαγεία του αριστουργηματικού έπους.
Πέρα από τη σκηνοθεσία, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας βρίσκεται στο σενάριο. Ο πιο εύστοχος χαρακτηρισμός για αυτό είναι… μαύρα χάλια. Παρότι η ιστορία του Πούλμαν είναι γεμάτη φαντασία, το σενάριο του Weitz φανερώνει την έλλειψή της. Το βιβλίο είναι κάκιστα συμπυκνωμένο και η θέαση της ταινίας είναι, πάνω απ΄ όλα, τρομακτικά βαρετή. Σαν να μην έφταναν αυτά, αναρωτιέσαι κατά τη διάρκειά της πώς σε μια ταινία – που μάλιστα βασίζεται σε ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα – μπορεί να χωρέσει τόση πολλή αφέλεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου