Toy Story 2 (1999) - 3/5

Στο «Toy Story 2» η τρυφερή παιδική αθωότητα που διακρινόταν στην πρώτη ταινία είναι ανύπαρκτη, η συμπεριφορά του μικρού Άντι είναι μάλλον «εύκολη» (ακόμη κι αν εμφανίζεται σε πολύ λίγες σκηνές), το φινάλε είναι τραβηγμένο για να εντυπωσιάσει το –πολύ- μικρό ηλικιακά κοινό και, το κυριότερο, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση η πρωτοτυπία του πρώτου «Toy Story». Κι όμως ο Λάσιτερ καταφέρνει να αναγεννήσει επιτυχώς τα παιχνίδια του, τα οποία παραμένουν το ίδιο εντυπωσιακά, αν όχι μαγευτικά. Το σενάριο δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο κι όμως είναι απόλυτα αποτελεσματικό, χάρη στο συνδυασμό χιούμορ, -παιδικής- περιπέτειας και συγκίνησης, αλλά και στους καινούριους χαρακτήρες, που γρήγορα σε κερδίζουν. Ο αληθινός λόγος όμως για τον οποίο προσωπικά θεωρώ αυτό εδώ το σίκουελ ισάξιο με το πρώτο φιλμ, είναι ότι μου δημιούργησε την ίδια ακριβώς αίσθηση νοσταλγίας που είχα βλέποντας και εκείνο, μάλλον επειδή, από μικρός, έχω δεθεί πάρα πολύ έντονα με τις δύο ταινίες…