Ο εικοσιοχτάχρονος ακόμα Αλεχάντρο Αμεναμπάρ δημιουργεί ένα φόρο τιμής σε παλαιότερες ταινίες τρόμου, από τις οποίες δανείζεται πλείστα στοιχεία και συνδυάζοντάς τα με ένα αιφνιδιαστικά ανατρεπτικό τέλος, όπως και αυτό που καθιέρωσε την «Έκτη Αίσθηση» ως ταινία – σταθμό, ολοκληρώνει το είδος του ψυχολογικού – μεταφυσικού θρίλερ τρόμου, το οποίο, αν και τώρα πια τείνει να γίνει κλισέ, προσωπικά το θεωρώ μακράν την πιο ενδιαφέρουσα υποκατηγορία των θρίλερ, αυτή με τις μεγαλύτερες δυνατότητες τόσο για τρόμο, όσο και για ποιότητα. Μιλάω βέβαια για τρόμο εδώ όπου αυτός υπάρχει σε μικρό σχετικά βαθμό, αλλά, από την άλλη, πώς να σου ανέβει η αδρεναλίνη όταν η πιο τρομαχτική σκηνή του φιλμ (αυτή με την Κίντμαν και τη μικρή στο νυφικό) είναι τόσο γνωστή και τόσες φορές κοπιαρισμένη, που λίγο-πολύ ξέρεις τι θα δεις; Και η αλήθεια είναι πως είδα την ταινία ξέροντας εν μέρει την ανατροπή του τέλους, αλλά ο τρόπος που αυτή παρουσιάζεται με έκανε παρόλα αυτά να ανατριχιάσω κυριολεκτικά…Εν ολίγοις, ο Αμεναμπάρ άφησε το δικό του στίγμα στην εξέλιξη των ταινιών τρόμου και αποδείχθηκε άξιος απόγονος του Σιάμαλαν. Εννοείται πως οι «Άλλοι» είναι must για τους horror fans.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου