Να επιτέλους κάτι που πολύ καιρό ήθελα να δω: Πάντρεμα δύο τελείως διαφορετικών κινηματογραφικών ειδών. Πραγματικά, ποιός θα φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ο τρόμος και ο ρομαντισμός τόσο μα τόσο αρμονικά… Το πανέμορφο χιονισμένο τοπίο, οι ιδιαίτερες φυσιογνωμίες των δύο πρωταγωνιστών, η προσεγμένη σκηνοθεσία και ο αλά Ντελ Τόρο συνδυασμός μεταφυσικού και πραγματικού αφήνουν το θεατή γοητευμένο στη θέαση αυτού του τόσο πρωτότυπου και ώριμου σκηνοθετικά δραματικού θρίλερ, που όμοιό του προσωπικά δεν έχω ξαναδεί.Φτάνοντας στο τέλος της ταινίας έχουμε την ευκαιρία να δούμε ένα εντυπωσιακά σκηνοθετημένο cult φινάλε, όπου όμως μεταξύ των δύο στοιχείων του φιλμ εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια ισορροπία…
Η τολμηρότατη κινηματογραφική κίνηση του Τόμας Άλφρεντσον θα μπορούσε να είναι αληθινά συγκλονιστική, εάν δεν ήταν τόσο συγκρατημένη, τόσο στον τρόμο όσο και στο δράμα. Αυτό φυσικά δεν το αναφέρω ως πρόβλημα της ταινίας (αυτό έλειπε, να βλέπουμε τόσο δύσκολες και ριψοκίνδυνες –και πετυχημένες κιόλας- προσπάθειες και να μένουμε ανικανοποίητοι), αλλά απλά ως τον λόγο για τον οποίο δεν είναι καθαρό αριστούργημα. Γενικότερα είναι μια ταινία που αξίζει και, ίσως, πρέπει να τη δει κάθε φαν των ταινιών τρόμου, όχι οπωσδήποτε γιατί θα του αρέσει (απευθύνεται μάλλον σε μικρό αριθμό θεατών), αλλά για να δει κάτι τελείως ξεχωριστό και, επιτέλους, μια ουσιαστική ανανέωση του βαμπιρικού μύθου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου