Το στόρι έχει σίγουρα ενδιαφέρον, αφού, παρότι είναι κάπως υπερβολικό και δεν αποφεύγει μερικά στερεότυπα, δεν κινείται στα γνωστά μονοπάτια του αμερικανικού θρίλερ κι έτσι έχει μια δόση πρωτοτυπίας. Το πρόβλημα έγκειται στη σεναριακή και σκηνοθετική προσέγγισή του. Από την αρχή, οι περισσότεροι διάλογοι παραείναι στημένοι για να πείσουν και πολύ συχνά διακρίνεται μια έντονη αφέλεια. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, ο Κέλλυ δε μοιάζει να γνωρίζει πού ακριβώς θέλει να καταλήξει. Εξού και η ισοπεδωτική για το υπόλοιπο έργο κοιλιά που γίνεται αισθητή μόλις αυτό αρχίζει να παραπέμπει περισσότρο σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, παρά σε ψυχολογικό θρίλερ. Μετά τα μισά, οποιοδήποτε σασπένς υπονομεύεται, καθώς ο θεατής δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον να μάθει τι θα συμβεί στη συνέχεια και δε βλέπει την ώρα να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Δε μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση με την ταινία μικρού μήκους «Black Button», η οποία, αν και πέρα από την κοινή αρχική ιδέα δεν έχει άλλη σχέση με την ταινία του Κέλλυ, καταφέρνει να πει ακόμα περισσότερα από αυτήν, με πολύ απλούστερο τρόπο και μέσα σε εφτά μόνο λεπτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου