Με όση ανυπομονησία κι αν περίμενα την ταινία, είχα τις αμφιβολίες μου για αυτήν. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο ήξερα πως το καλύτερο σημείο του είναι το τέλος, ενώ ποτέ άλλοτε δεν σε συνεπαίρνει. Το βασικό του πρόβλημα είναι ότι μπλέκει τους ήρωες σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά ο τρόπος που τους "ξεμπλέκει" είναι, εκτός από εύκολος, επαναλαμβανόμενος. Αυτό ισχύει σε κάποιο βαθμό και στην ταινία.Ωστόσο, επειδή οι τρεις πρωταγωνιστές δεν είναι αυτή τη φορά στο Χόγκουαρτς, αλλά ταξιδεύουν μόνοι, το στόρι γυρίζει αποκλειστικά γύρω από αυτούς. Έτσι, στήριζα τις ελπίδες μου στο ότι θα μπορούσε να γίνει μια πολύ καλή εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Πράγμα που επίσης ισχύει...
Μέχρι τη μέση κυρίως του φιλμ, ο David Yates δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χιουμοριστική του διάθεση, η οποία μπορεί να δούλεψε καλά στις δύο προηγούμενες ταινίες, στο δρόμο όμως για το μεγάλο φινάλε μοιάζει μάλλον άστοχη, καθώς η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο βαριά από πριν.
Επίσης, ο Yates είναι ικανός στο να δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες (όπως η εναέρια εμφάνιση των Θανατοφάγων), αλλά δεν μπορεί να εντυπωσιάσει εξίσου με τις σκηνές δράσης (πχ η μάχη που ακολούθησε), οι οποίες είναι μάλλον κακογυρισμένες.
Όμως ο Χάρι Πότερ ποτέ δε χρειάστηκε θεαματική δράση για να συναρπάσει τον θεατή. Η σειρά είχε από την αρχή μία σαγηνευτική μαγεία που υπήρχε ακόμα και στις πιο αφελείς της στιγμές («Η κάμαρα με τα μυστικά») και διατηρείται και στο έβδομο αυτό μέρος.
Μετά το αδύναμο πρώτο μισό της διάρκειάς της και μέχρι το τέλος, με εξαίρεση το αναμενόμενα υποτονικό τέλος, η ταινία είναι απλά καταπληκτική. Όπως και κάθε ‘επεισόδιο’ στο παρελθόν, έτσι κι αυτό είναι διαφοροποιημένο από τα υπόλοιπα, αλλά όχι και ανεξάρτητο κι έτσι υπάρχει η αίσθηση ότι ανήκει σε μια σειρά, χωρίς όμως αυτό να το περιορίζει. Έτσι, το έβδομο αυτό μέρος είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα αφού, καταρχήν, τα γεγονότα εκτυλίσσονται μακριά από το Χόγκουαρτς. Η ατμόσφαιρα δεν είναι τόσο σκοτεινή, αλλά η αίσθηση της απειλής είναι πιο έντονη από ποτέ. Η φωτογραφία είναι πιο ρεαλιστική και δε δίνει έμφαση πια σε φανταστικά σκηνικά αλλά σε «πραγματικά» τοπία. Η δράση λαμβάνει χώρα και εκτός του μαγικού κόσμου, δίνεται έμφαση στους χαρακτήρες (ο Χάρι παρουσιάζεται σαν ένας μπερδεμένος συναισθηματικά νέος στο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση) και υπάρχουν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες, πρωτότυπες σχετικά σκηνές, όπως πολλές στο υπουργείο, αυτή του χορού και η ιστορία των τριών αδελφών. Επιπλέον, το στόρι θυμίζει road movie φαντασίας και, αν και κάποιοι θα το θεωρήσουν απλά μια κουραστική συρραφή ασύνδετων γεγονότων, προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τον πρώτο «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Αν μάλιστα εδώ η δράση ήταν πιο χορταστική και μεγαλύτερη σε διάρκεια, θα μπορούσε να γίνει και σύγκριση ανάμεσα στις δύο ταινίες…
Τέλος, το πρώτο μέρος των «Κλήρων του Θανάτου» είναι ουσιαστικά μια προετοιμασία για το δεύτερο, το πολυαναμενόμενο κλείσιμο της «Motion picture event of a generation», όπως λέει και το πολλά υποσχόμενο trailer. Και όχι μόνο προετοιμάζει το θεατή για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει, αλλά το κάνει τέλεια: το κλίμα βαραίνει, οι απώλειες πολλαπλασιάζονται και πολλοί χαρακτήρες κάνουν το πέρασμά τους ως αναδρομή στο υπερεπιτυχημένο franchise. Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα μετά το τέλος αυξάνουν την ανυπομονησία μας για ένα γεμάτο αποκαλύψεις, επικό φινάλε…
