Klip / Στιγμιότυπο (2012)

Ταυτόχρονα μία από τις πιο αληθινές ταινίες με θέμα την εφηβεία, αλλά και τις πιο ωμές σεξουαλικά που μπορεί κανείς να βρει στο είδος αυτό. Αν, τώρα, ο συνδυασμός εφηβείας και σκηνών σκληρού σεξουαλικού περιεχομένου ακούγεται παράδοξος, αξίζει να σημειωθεί πως μπορεί οι εν λόγω σκηνές (στις οποίες το φιλμ υπογραμμίζει πως δεν συμμετέχουν ανήλικοι) να αγγίζουν την πορνογραφία, ποτέ όμως την άσκοπη χυδαιότητα. Αντιθέτως, συμβαδίζουν όχι μόνο με το πνεύμα της ταινίας αλλά και κατ’ επέκταση με την ίδια τη γενιά με την οποία αυτή ασχολείται, μια γενιά πιο εξοικειωμένη με το σεξ από οποιαδήποτε άλλη.

Παρότι το ενδιαφέρον βέβαια της νεαρής Γιάσνα (Isidora Simijonovic) επικεντρώνεται ως επί το πλείστον γύρω από το σεξ και τη σχέση της, το φιλμ, διαθέτοντας μια πιο αποστασιοποιημένη και αντικειμενική ματιά, επιχειρεί να αποτελέσει μια γενικότερη μελέτη της ψυχολογίας και της νοοτροπίας της σύγχρονης νεολαίας. Το οικογενειακό περιβάλλον των εφήβων, οι διασκεδάσεις τους, το σχολείο, το facebook και πάνω απ’ όλα η εξάρτηση από έναν έρωτα που μπορεί να μην υπάρχει καν, όλα κάνουν το πέρασμά τους μπροστά από το φακό της Maja Milos και εξερευνούνται σύντομα ή διεξοδικά. Υπάρχουν ομολογουμένως ορισμένες φορές που η ταινία καταφεύγει σε αδικαιολόγητες υπερβολές (όπως οι συνεχείς καυγάδες και η σε στιγμές υπερβολικά επιδεικτική, σχεδόν αψυχολόγητη αγνόηση της ηρωίδας από το αγόρι της), σε γενικές γραμμές όμως το σενάριο και η σκηνοθεσία της Milos κατορθώνουν να απεικονίσουν όλα αυτά τα στοιχεία της ζωής ενός νέου με τόση ειλικρίνεια που σχεδόν χρειάζεται προσπάθεια για να συνειδητοποιήσεις πως παρακολουθείς μυθοπλασία.

Ναι, τόσο αληθινά είναι όσα το «Klip» αφηγείται. Και το εντυπωσιακότερο, τόσο αληθινοί είναι οι χαρακτήρες του, οι οποίοι αποτελούν ίσως το δυνατότερο χαρτί του. O θεατής κάνει μια βουτιά στον εσωτερικό κόσμο της Γιάσνα και, αν όχι κατά τη διάρκεια της θέασης, μετά από τον προβληματισμό που την διαδέχεται κατανοεί απόλυτα την ψυχολογία και τις σκέψεις της. Αξιέπαινο επίτευγμα, για το οποίο εύσημα πρέπει να δοθούν και στην πολύ καλή ερμηνεία της Isidora Simijonovic. Ο ερμηνευτικά ικανότερος όλων όμως είναι ο Vukasin Jasnic, ο οποίος εκπλήσσει ευχάριστα χάρη στην άνεση με την οποία πείθει πως ο χαρακτήρας του είναι ρεαλιστικότατος, παρόλο που από την πλευρά της Milos παρουσιάζεται λίγο πιο υπερβολικός απ’ όσο θα έπρεπε.

Φυσικά, η κατανόηση της πρωταγωνίστριας από τον θεατή δε συνεπάγεται μεστότητα της ταινίας σε συναισθηματική φόρτιση, καθώς επιτυγχάνεται κυρίως μέσα από τον προβληματισμό και όχι τη συναισθηματική ταύτιση του θεατή με την ηρωίδα. Μπορεί το φιλμ να ασχολείται με την εφηβεία, δεν ανήκει όμως σε καμία περίπτωση στις νεανικές, feel-good δραματικές κομεντί με τις οποίες το θέμα έχει πιθανά ταυτιστεί. Στόχος της Milos είναι η ωμή αναπαράσταση της πραγματικότητας και η ψυχρή σκηνοθετική της ματιά σε αυτό αποσκοπεί.

Καλώς ή κακώς, η ταινία δεν ενδείκνυται για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας. Δεν είναι απίθανο μάλιστα να αισθανθείτε ότι την χάνετε, γιατί σε σημεία η Milos μοιάζει απλά να κατακρίνει τους σημερινούς εφήβους για τις κενές ζωές τους και την απουσία συναισθημάτων τους. Όσον αφορά στο τελευταίο όμως, στην πραγματικότητα η δημιουργός υπαινίσσεται αισθητά τον κρυμμένο, ευαίσθητο εαυτό της Γιάσνα, μέχρι αυτός να αναδυθεί στην επιφάνεια. Αποφεύγεται εύστοχα έτσι να καταλήξει η ταινία μονοδιάστατη. Αντ’ αυτού, κατορθώνει να προσφέρει αρκετή τροφή για σκέψη, η οποία αποδεικνύεται μάλλον απαραίτητη για να εκτιμήσει κανείς το «Klip».

Εξαιρετικά καίρια και εντυπωσιακά διεισδυτική σπουδή πάνω στην σημερινή νεολαία, το «Klip» είναι ίσως η πιο ρεαλιστική και ειλικρινής ταινία που μπορεί κανείς να βρει για το συγκεκριμένο θέμα.

Βαθμολογία: 3/5