Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

BlogoscarsExpress 2015

Λοιπόν. O ετήσιος μπλογκοσκαρικός θεσμός επιταχύνει φέτος τους ρυθμούς (ελλείψει χρόνου και υπό τις πιέσεις του Terrence Fletcher), γίνεται BlogoscarsExpress και μας βρίσκει σε έναν εξαντλητικό, πανικόβλητο ταινιακό μαραθώνιο μιας βδομάδας, με τον έναν καφέ μετά τον άλλον στο χέρι και μαύρους κύκλους στα μάτια. Και το καταχαιρόμαστε.

Τουτέστιν, φέτος η δουλειά γίνεται βιαστικά και χωρίς πολλές κουβέντες, με ένα συγκεντρωτικό μπλογκοσκαρικό ποστ, προλαβαίνοντας τσίμα τσίμα την αυριανή απονομή των οφίσιαλ αγαλματιδίων.

Βεβαίως, ήταν αρκετά τα must που δεν κατάφερα να στριμώξω στον χρονικά σφιχτό μαραθώνιο, με μπροστάρηδες τα Birdman, Interstellar και Gone girl, ενώ, μέσα στη φρενήρη παρακολούθηση ταινιών, κάποιες αφήνουν αναπόφευκτα θολή εντύπωση για την πραγματική αξία τους. Συνεπώς, τουλάχιστον Ida και Winter Sleep ζητούν σίγουρα δεύτερη θέαση, γι' αυτό και δεν θα τα δείτε στην εικοσάδα Καλύτερης Ταινίας κι ας εκτίμησα ιδιαίτερα το δεύτερο -άντε να πάρεις απόφαση να το ξαναδείς όμως...

Τέλος, λόγω συμπιεσμένου ποστ, δεν παραθέτω έξτρα επιλογές, ειδικές μνείες και λοιπά, κι ας βρίσκω τρομερά δύσκολο να αφήσω ενδιαφέρουσες επιλογές εκτός λίστας. Τέλος τα λόγια. Φύγαμε.

Σκηνές:
10. X-men: Days of future past – Η συνάντηση James McAvoy - Patrick Stewart
9. Snowpiercer – Η έφοδος με τους πυρσούς
8. Eastern boys – Το 2ο κεφάλαιο
7. Frank – “I love you all”
6. 10.000km – Ο χορός με παρτενέρ το λάπτοπ
5. Under the skin – Ο παραμορφωμένος άντρας
4. 10.000km – To e-mail
3. The Babadook – Η ανάγνωση του “Mister Babadook” 
2. Τhe amazing Spider-man 2Ι love you
1. Whiplash – Το φινάλε (και το λυτρωτικό βλέμμα του J.KSimmons)

Soundtracks:
5. The Grand Budapest Hotel
4. La jaula de oro
3. The imitation game
2. O Menino e o mundo
1. The tale of the princess Kaguya

Γυναικείος ρόλος:
10.Sarah Gadon - Enemy
9. Rene Rousso - Nightcrawler
8. Shailene Woodley - White bird in a blizzard
7. Karen Martinez - La jaula de oro
6. Melisa Sozen - Winter sleep
5. Josephine Japy - Respire
4. Natalia Tena - 10.000.km
3. Patricia Arquette - Boyhood
2. Essie Davis - The Babadook
1. Marion Corillard - Deux jours, une nuit

Ανδρικός ρόλος
10. Miles Teller - Whiplash
9. David Verdaguer - 10.000km
8. Brendan Gleeson - Calvary
7. Michael Fassbender - Frank
6. Tom Hardy - Locke
5. Timothy Spall - Mr. Turner
4. Mark Ruffalo - Begin again
3. Jake Gyllenhaal - Enemy
2. J.K. Simmons - Whiplash
1. Jake Gyllenhaal - Nightcrawler

Σενάριο:
10. Deux jours, une nuit
9. Winter sleep
8. Force majeure
7. Stations of the cross
6. Blind
5. The imitation game
4. Locke
3. Nightcrawler
2. Enemy
1. Boyhood

Σκηνοθεσία:
10. Damien Chazelle - Whiplash
9. Πάνος Χ. Κούτρας - Xenia
8. John Michael McDonagh - Calvary
7. Ruben Ostlund - Force Majeure
6. Nuri Bilge Ceylan - Winter sleep
5. Wes Anderson - The Grand Budapest Hotel
4. Richard Ayoade - The double
3. Stephen Knight - Locke
2. Jonathan Glazer - Under the skin
1. Denis Villeneuve - Enemy

Καλύτερη ταινία:
20. Deux jours, une nuit Ρεσιτάλ Cotillard, υπέροχη κατάληξη (3.5/5)
19. Eastern boys Απρόβλεπτος συνδυασμός τρυφερότητας κι αγωνίας (3.5/5)
18. The Grand Budapest Hotel Το κουκλόσπιτο του Wes (3.5/5)
17. Coherence Υποδειγματικά ευρηματικό (3.5/5)
16. The tale of the princess Kaguya Νοσταλγικό παραμύθι για τη ζωή (3.5/5)
15. Force Majeure Εσωτερικό, ψυχαναλυτικό και απρόσμενα καθηλωτικό (3.5/5)
14. Love is strange Τρυφερή μελέτη των ανθρώπινων σχέσεων (3.5/5)
13. O menino e o mundo Ζωντανές παιδικές ζωγραφιές που λένε αλήθεις (3.5/5)
12. 10.000km Σπαρακτικά αληθινό (3.5/5)
11. Xenia Η ταινία που έχει ανάγκη το σινεμά μας (3.5/5)

10. Locke Μια 80λεπτη διαδρομή ενός ανθρώπου με το αυτοκίνητό του γίνεται μια υπνωτιστικά συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία, συγκινητική και αληθινή. (3.5/5)

9. Begin again Το Once σε πιο mainstream εκδοχή, σχεδόν εξίσου υπέροχη. (3.5/5)

8. Stations of the cross Ο θρησκευτικός παραλογισμός μέσα από το φίλτρο (ή τον παραμορφωτικό φακό) ενός συγχυσμένου εφηβικού μυαλού, με κατάληξη ακραία, όσο και κινηματογραφικά ευφυή. (3.5/5)

7. The LEGO movie Από τα πιο εμπνευσμένα και πρωτότυπα εμπορικά animation των τελευταίων χρόνων, που με περισσότερη τόλμη θα ήταν αριστούργημα (4/5)

6. Nightcrawler O Gyllenhaal στην, ίσως, καλύτερη στιγμή της καριέρας του δημιουργεί έναν ανατριχιαστικό χαρακτήρα που σου βγάζει με επώδυνο κινηματογραφικό κυνισμό τη γλώσσα, απογυμνώνει κανιβαλιστικά ορισμένες από τις σκοτεινότερες γωνιές του βρωμερού μιντιακού κόσμου, αλλά και γενικότερα της σύγχρονης έννοιας της "επιτυχίας", και δεν σταματά να σε ακολουθεί κι ας έχουν ολοκληρωθεί οι τίτλοι τέλους. (4/5)

5. Frank Νομίζεις ότι βλέπεις feelgood κομεντί πάνω στη διαδρομή ενός επίδοξου μουσικού προς την επιτυχία. Έχεις πιαστεί κορόιδο. (4/5)

4. Enemy Τελικά ίσως αυτές οι ταινίες που καμία ανάγκη δεν έχουν να εκτιμηθούν ευρέως, παρά απαιτούν τη δική σου προσπάθεια να τις αποκρυπτογραφήσεις με πολλή σκέψη και επαναληπτικές θεάσεις, είναι αυτές με τις οποίες "δένεσαι" περισσότερο. (Άλλωστε, το χάος είναι τάξη που δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακόμα) (4/5)

3. La jaula de oro Απολαυστικό όσο και σοκαριστικό ταξίδι μέσα στις σκληρές συνθήκες της λατινικής Αμερικής, αλλά και στην παγκόσμια γλώσσα των ανθρώπινων σχέσεων. (4/5)

2. Whiplash Μια κινηματογραφικά παθιασμένη υπενθύμιση του πόσο επίπονη είναι η επιδίωξη των στόχων σου και του πόσο αξίζει όμως να προσπαθήσεις. Χωρίς μέτρο. (4/5)

1. Boyhood Ο άθλος του Linklater φαντάζει με κάτι που διαπερνά την κινηματογραφική οθόνη και ξεπερνά τα κινηματογραφικά δεδομένα. Το πόσο εξέχουσα είναι η θέση του στην κινηματογραφική ιστορία είναι κάτι που θα το δείξει μάλλον ο χρόνος, αλλά το στίγμα του Linklater ως δημιουργού θα μείνει σίγουρα ανεξίτηλο. (4.5/5)

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

The little death / Μικρός θάνατος (2014)

Επεξηγώντας από την αρχή πως η φράση «μικρός θάνατος» χρησιμοποιείται στη γαλλική αργκό για να δηλώσει μεταφορικά τον οργασμό, η ταινία του Josh Lawson μας εισάγει στο θέμα της συστήνοντάς μας μια σειρά από ζευγάρια χαρακτήρων που, πέρα από το ότι κατοικούν στην ίδια γειτονιά, δεν μοιάζουν να έχουν κανένα κοινό μεταξύ τους… σχεδόν. Κάθε ζευγάρι βλέπει τη σχέση του να δοκιμάζεται όταν σεξουαλικά φετίχ μεσολαβούν στην προσπάθεια ικανοποίησης ή αναζωπύρωσης της σεξουαλικής ζωής του και το κάθε ένα από τα εν λόγω φετίχ δίνει στις πέντε διαφορετικές ιστορίες του φιλμ το κεντρικό θέμα τους. Από τον μαζοχισμό στα παιχνίδια ρόλων, κι από τις «βρώμικες» τηλεφωνικές συνομιλίες σε άλλες, πιο ασυνήθιστες καταστάσεις, η ταινία υπόσχεται κάτι τολμηρά «πιπεράτο», χωρίς ωστόσο να είναι στ’ αλήθεια αυτή η πρόθεσή της.

Στην πραγματικότητα ο «Μικρός θάνατος» δεν είναι κάτι παραπάνω από μια δραματική κομεντί, η οποία κερδίζει μεν πόντους χάρη στο ενδιαφέρον θέμα της και στη διαίρεσή του στις επιμέρους ιστορίες, αλλά το αντιμετωπίζει περισσότερο ως αφορμή για εύπεπτες κωμικές καταστάσεις παρά με διάθεση διεισδυτικού ρεαλισμού. Ενώ λοιπόν το αποτέλεσμα είναι σίγουρα διασκεδαστικό όσο και τρυφερό, υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι δεν διαθέτει αρκετή τόλμη και ειλικρίνεια. Γι’ αυτό και τελικώς δεν επιτυγχάνεται κάτι το αληθινά ξεχωριστό, κι ας διακρίνεται μια γεύση πρωτοτυπίας καθώς ο Lawson δείχνει να μην έχει καμία ανάγκη να καταφύγει σε κλισέ λύσεις ή εκβιαστικά happy end. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως κανένα παράπονο δεν θα είχαμε αν, ως έχει, το φιλμ ήταν πραγματικά συνεκτικό κι ολοκληρωμένο. Στο τέλος όμως (αυτή είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία του), οι περισσότερες από τις ιστορίες του μένουν σχεδόν σοκαριστικά μετέωρες, με την κατάληξη του σεναρίου να μην είναι παρά μια απρόβλεπτη μεν, αδέξια και επουσιώδης δε, απόπειρα συνάντησης ορισμένων, μόνο, εξ αυτών.

Η άμεση επίγευση πάντως είναι ευχάριστη, χάρη στη «μπόνους» τελική ιστορία, εύστοχα φυλαγμένη (ακέραιη) για το τέλος, όντας μάλλον η καλύτερη όλων. Πολύ τρυφερή με ευρηματικό τρόπο, ίσως να μπορούσε να σταθεί και ως μικρού μήκους. Από τις υπόλοιπες, ξεχωρίζει με διαφορά εκείνη της μαζοχίστριας που επιθυμεί να βιαστεί από τον άντρα της (στο ρόλο ο ίδιος ο Lawson), καθώς αποδεικνύεται εντυπωσιακά ευαίσθητη, αλλά και η μοναδική ολοκληρωμένη.

Βαθμολογία: 2.5/5

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Eastern boys / Αγόρια απ' τα ανατολικά (2013)

Ο σεναριογράφος του εξαιρετικού «Ανάμεσα στους τοίχους» (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το 2009) Robin Campillo γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία εξίσου έντονου κοινωνικού χαρακτήρα, εστιασμένη στην ομοφυλοφιλία και στην παράνομη μετανάστευση σε πρώτο πλάνο, αλλά και στις ταξικές διαφορές σε δεύτερο. Ο Campillo αφηγείται την ιστορία του μέσα από τέσσερα κεφάλαια. Στο πρώτο, ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά σε ένα κομμάτι της καθημερινότητας μιας συμμορίας αγοριών «απ` τα ανατολικά», εν μέσω μιας κινηματογράφησης που απλά καταγράφει και παρατηρεί, χωρίς αφηγηματικότητα και (υποτιτλισμένους) διαλόγους.

Σε κάθε ένα από τα ακόλουθα κεφάλαιά του, το φιλμ παίρνει αιφνιδιαστικά απρόσμενες τροπές, τόσο στο στόρι του, όσο και στο κινηματογραφικό του είδος. Ο Campillo μεταπηδά με αξιοθαύμαστη άνεση από το καθηλωτικό θρίλερ στο τρυφερό δράμα και αντιστρόφως, δημιουργώντας μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κινηματογραφική εμπειρία γεμάτη εκπλήξεις. Και μπορεί η πλοκή να αλλάζει παντελώς κατευθύνσεις, μα ποτέ δεν χάνει τον προσανατολισμό της. Οι απολαυστικές στροφές της κινηματογραφικής διαδρομής δεν γίνονται μόνο για τη φόρμα, αλλά υπηρετούν αυστηρά το στόρι και την ουσία του, με το ρεαλισμό και την κοινωνική διάσταση να παραμένουν πάντα στο επίκεντρο.

Έτσι, οι ιστορίες δύο ανθρώπων που αμφότεροι αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο να γίνουν αποδεκτοί από την κοινωνία -αν και ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, είτε ξεκάθαρα είτε πιο δυσδιάκριτα- συναντιούνται σε ένα αφοπλιστικά τρυφερό queer love-story, αλλά και σε ένα καθηλωτικά αγωνιώδες κοινωνικό θρίλερ. Και με την πρωτοτυπία αυτού του εντυπωσιακά επιτυχημένου συνδυασμού σαν κινητήρια δύναμη, το επιδέξια γραμμένο, σκηνοθετημένο και ερμηνευμένο «Eastern boys» αποδεικνύεται αξιομνημόνευτα δυνατό σε όλη τη γκάμα των διαφορετικών αισθήσεων που κατορθώνει να σου προκαλέσει.

Βαθμολογία: 3.5/5

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Deux jours, une nuit / Δύο ημέρες, μία νύχτα (2014)

Είναι η πρώτη φορά που οι αδερφοί Dardenne επιλέγουν ένα τόσο γνωστό όνομα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, προσφέροντάς τον στην πρωτοκλασάτη, πλέον, σταρ Marion Cotillard. Κι αυτό είναι το ένα από τα δύο εντυπωσιακότατα επιτεύγματα της νέας ταινίας του βελγικού διδύμου: όχι απλώς ξεχνάς παντελώς ότι παρακολουθείς μια ηθοποιό που πρόσφατα είδες σε μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές, αλλά κοιτάζεις στο πρόσωπό της την ίδια γυναίκα που θα μπορούσες να έχεις συναντήσει δεκάδες φορές στο δρόμο σου –και να την έχεις προσπεράσει αδιάφορα. Η Cotillard μεταμορφώνεται με όλο της το είναι στην γυναίκα της διπλανής πόρτας, που, αδύναμη και καταθλιπτική, παλεύει για να μη χάσει τη δουλειά της, και παραδίδει μια αληθινά αριστουργηματική ερμηνεία.

Το δεύτερο σημαντικό επίτευγμα του φιλμ είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αδερφοί Dardenne επιλέγουν να ολοκληρώσουν την ιστορία τους. Η διήμερη οδύσσεια της ηρωίδας, που προσπαθεί να κερδίσει την ψήφο των συναδέλφων της ώστε να διατηρήσει τη δουλειά της, δεν φαίνεται να έχει πολλές πιθανές εκβάσεις. Κι όμως, το φινάλε στην πραγματικότητα προσφέρει μια εσωτερική, μικρή μα ουσιαστικότατη ανατροπή. Γιατί σημασία τελικά δεν έχει τόσο το αν θα παραμείνει ή όχι στη δουλειά της, μα πολύ περισσότερο το αν, μέσα από αυτή την αγωνιώδη αναζήτηση αλληλεγγύης, θα καταφέρει να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της. Υπέροχη και αναζωογονητικά αισιόδοξη κατάληξη σε ένα φιλμ που προσωπικά βρήκα σε σημεία λιγότερο ρεαλιστικό απ’ όσο θέλει να δείχνει η νατουραλιστική αισθητική του, πάντα όμως με αμείωτα δυνατή συναισθηματική ένταση.

Βαθμολογία: 3.5/5

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Whiplash / Χωρίς μέτρο (2014)

 Δεν έχει σημασία το αν μια ταινία για έναν ντράμερ σου κινεί το ενδιαφέρον, ούτε αν σου αρέσει ή όχι η τζαζ. Στο «Whiplash» του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Damien Chazelle, μέσα από τον παθιασμένα άγριο ήχο των ντραμς αναδύεται μια εξίσου ξέχειλη από πάθος κι ένταση κινηματογραφική δύναμη, ικανή να πείσει και τους πιο επιφυλακτικούς πως αυτή η κινηματογραφική εμπειρία τους αφορά απόλυτα. Γιατί η μουσική βρίσκεται εκεί απλώς ως μοχλός, ως το εργαλείο του Damien Chazelle με το οποίο κρατά τις αισθήσεις τεταμένες και δημιουργεί ένα οπτικοακουστικό αποτέλεσμα που σφύζει από ενέργεια. Ο αληθινός λόγος όμως που η ταινία σε κοιτάζει απευθείας στα μάτια και μπαίνει κάτω απ’ το δέρμα σου –χωρίς πρόθεση να φύγει γρήγορα- βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται στα λόγια που εκσφενδονίζονται σαν μαχαίρια και στον ψυχολογικό τους αντίκτυπο που σχεδόν ποτέ δεν εκφράζεται άμεσα -ίσως μόνο μέσα από τη μουσική. Βρίσκεται στα βλέμματα που ανταλλάσσονται χωρίς να χρειάζεται να συνοδεύονται από λέξεις. Βρίσκεται στη διαχρονική θεματική της σχέσης δασκάλου-μαθητή, που εδώ διαγράφεται μέσα από καθηλωτικά απρόσμενες διαδρομές, με τα θεμέλια της έννοιας του σεβασμού να τραντάζονται από αμφότερες τις πλευρές. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από τον εξαιρετικό ανερχόμενο Miles Teller απέναντι στον αριστουργηματικό J.K. Simmons (που είναι υποψήφιος για Όσκαρ για πρώτη φορά στη ζωή του και ταυτόχρονα το αδιαφιλονίκητο φαβορί) για να δημιουργηθεί μια ανεπανάληπτη, εκρηκτική αλληλεπίδραση χαρακτήρων, που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την οθόνη. Τα όρια του σωστού και του λάθους διαταράσσονται και, ίσως, αμφισβητούνται, αλλά τελικά δεν έχει καν σημασία αν επικροτούμε ή όχι τις μεθόδους του καθηγητή Terrence Fletcher. Γιατί ο αξέχαστος χαρακτήρας του 60χρονου Simmons αναδεικνύεται σε πραγματικό σύμβολο των προσωπικών μας ορίων και το βλέμμα του στα -συγκλονιστικά- τελευταία πλάνα σε λυτρωτική υπενθύμιση των στόχων και της δύναμης της θέλησής μας. Και, τελικά, το φιλμ του Chazelle μας ταρακουνάει, μας χαστουκίζει αναζωογονητικά και μας φωνάζει κατάμουτρα: «μην τα παρατάς!»

Βαθμολογία: 4/5