Godzilla (2014)

 Ας είμαστε ειλικρινείς, η ταινία θα βρει αναμφίβολα το κοινό της. Οι φαν των ταινιών καταστροφής θα απολαύσουν τη δυνατή σκηνοθεσία, τα φοβερά εφέ, την εντυπωσιακή εικόνα και γενικώς το υψηλό τεχνικό επίπεδο. Οι φαν του Godzilla θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό στη θέα ενός τέρατος γιγάντιου κι εκπληκτικά επιβλητικού, ασύγκριτα πιο καλοφτιαγμένου, φυσικά, από το αντίστοιχο του 1998, αλλά και πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο λουκ του. Αν ο πολύς θόρυβος σας φέρνει πονοκέφαλο εννοείται ότι θα μείνετε μακριά, ωστόσο προσωπικά έχω έντονες ενστάσεις ακόμα και για τους παραπάνω λόγους που θα κάνουν το φιλμ να εκτιμηθεί.

Μου θύμισε πολύ την περίπτωση του –τρομακτικά απογοητευτικού- περσινού «Man of steel». Το ότι και τα δύο προέρχονται από τις ίδιες εταιρίες παραγωγής δεν μπορεί παρά να επιβεβαιώνει τη σύγκριση. Αμφότερα αποτελούν θύματα της (μετα-νολανικής) μόδας των σκοτεινών, σοβαροφανών blockbuster. Μόνο που ο Nolan χρησιμοποιούσε τη σοβαροφάνειά του υποστηρίζοντάς την με στιβαρά σενάρια, κάτι που καθόλου δεν φαίνεται να απασχολεί το στεγνά εμπορικό Χόλιγουντ.

Ο νέος «Godzilla» λοιπόν, ξεκινά πολλά υποσχόμενος, με ένα αληθινά επιβλητικό πρώτο ημίωρο-45λεπτο να χτίζει εντυπωσιακή ένταση, πριν την εμφάνιση του πρώτου τέρατος. Κάπου εκεί χάνουμε τον Bryan Cranston και στη θέση του παίρνουμε μερικά απειλητικά, γιγάντια τέρατα. Κάπου εκεί επίσης, χάνουμε και σχεδόν κάθε αίσθηση καθηλωτικής αγωνίας και υποψία ανθρώπινων χαρακτήρων και στη θέση τους παίρνουμε… όλη την υπόλοιπη θορυβώδη διάρκεια της ταινίας.

Οι σεναριογράφοι σιγά-σιγά απομακρύνονται και αφήνουν όλο το χώρο στον σκηνοθέτη Gareth Edwards να κάνει την υπόλοιπη δουλειά. Είπαμε, καλά την κάνει, εντυπωσιακά εφέ, εικόνες και λοιπά, αλλά του λείπει αυτό στο οποίο το παράκανε ο Emmerich: μια λίγο πιο ανάλαφρη διάθεση. Τουλάχιστον ο «Godzilla» του 1998, μέσα στην ανοησία του, ήταν ειλικρινής. Αυτός εδώ το παρακάνει από την αντίθετη μεριά (όπως ακριβώς και ο «Man of steel»), προσπαθώντας να δείξει τόσο σοβαρός, που γρήγορα ξεφουσκώνει και χάνει το ενδιαφέρον του. Όχι μόνο δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χιούμορ, μα δεν υπάρχουν ούτε και χαρακτήρες για τους οποίους να νοιαστείς, ώστε να δικαιολογηθεί η σοβαροφάνεια. Όλοι οι ανθρώπινοι χαρακτήρες του φιλμ λειτουργούν ως γλάστρες που τρέχουν από δω κι από κει, καταφέρνοντας μόνο να αφαιρέσουν κινηματογραφικό χρόνο από τα τέρατα.

Ας το δούμε κι από την καθαρά geek πλευρά. Από τη μία, οι άνθρωποι απομακρύνουν χωρίς λόγο το φακό από τα πολύ πιο ενδιαφέροντα τέρατα. Μα κι από την άλλη, αυτά δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τρία κι έτσι ο κινηματογραφικός χρόνος του τόσο εντυπωσιακά καλοφτιαγμένου Γκοτζίλα μειώνεται ακόμα περισσότερο. Είναι βέβαια ευρηματικές οι απεικονίσεις των τερατο-μαχών από την οπτική των ανθρώπων (κι όχι πάντα της κάμερας-«παντογνώστη»), ωστόσο αισθάνεσαι μέσα σ’ όλα αυτά την περίφημη σαύρα να είναι σχεδόν κομπάρσος!

Αν και σίγουρα λοιπόν θα εκτιμηθεί για το δυνατό τεχνικό του επίπεδο (στα πλαίσια του οποίου, ωστόσο, τα άλλα τέρατα θα άξιζαν ένα ευρηματικότερο design), ο «Godzilla» είναι μια θορυβώδης ταινία καταστροφής που πλήττεται από κουραστική σοβαροφάνεια, αλλά και απόλυτη απουσία σεναρίου και ενδιαφερόντων χαρακτήρων για την αιτιολογήσουν. Να με συγχωρέσετε, αλλά εγώ δεν βρίσκω κάτι διασκεδαστικό σε αυτό.

Βαθμολογία: 1.5/5