Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Saw III (2006)

Μακράν το χειρότερο και με μεγάλη διαφορά το πιο νοσηρό μέρος της τριλογίας. Στο τρίτο «Saw», ο σκηνοθέτης Ντάρεν Λυν Μπούσμαν διατηρεί την απαίσια γλοιώδη ατμόσφαιρα της προηγούμενης ταινίας, όπως και τον γρήγορο, ‘και καλά’ καθηλωτικό ρυθμό της, στοιχεία που αυτήν τη φορά είναι απίστευτα κουραστικά. Η ταινία κερδίζει το στοίχημα ότι θα είναι πιο βίαιη από την προηγούμενη και καταφέρνει να σου σφίξει το στομάχι ακόμα περισσότερο. Οπότε τι δηλαδή, να τη συγχαρούμε;

Το κακό είναι ότι ο σκηνοθέτης βασίζεται αποκλειστικά σε αποκρουστικές σκηνές, αφού είναι παντελώς ανίκανος να προκαλέσει πραγματικό τρόμο, έστω όπως εκείνον του 1.

Αυτή τη φορά ο Jigsaw θέλει να μας μιλήσει για τη συγχώρεση και να μας προβληματίσει ως προς το πόσο θέλουμε στ’ αλήθεια να αφαιρέσουμε μια ζωή, αλλά μάλλον δεν το εννοεί, το κάνει απλά για να τηρήσει την ‘παράδοση’, έτσι για να έχει κάτι να πει. Και πάλι συγχαρητήρια.

Στο σενάριο αυτή τη φορά βάζει το χεράκι και ο σκηνοθέτης του πρώτου «Saw», πράγμα όμως που καθόλου δεν το σώζει, αφού το φιλμ σεναριακά είναι αφελέστατο, σχηματικό, συχνά ανέμπνευστο και διαθέτει ένα σωρό ανούσια φλας-μπακ. Το φινάλε, αν και τραβηγμένο, πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αληθινά ανατρεπτικό και βελτιώνει ολόκληρη την ταινία. Καλύτερα πάντως να μην κάνετε καν τον κόπο…

Βαθμολογία: 0.5/5

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Saw II / Σε βλέπω... ξανά (2005)

Σίκουελ του πολύ καλού πρώτου «Saw», το οποίο μάλλον θα προτιμούσαμε να μην υπήρχε καν. Ο σκηνοθέτης Ντάρεν Λυν Μπούσμαν προσπαθεί να κοπιάρει το σκηνοθετικό ύφος του Τζέιμς Γουάν δίνοντας πολύ περισσότερη έμφαση στη βία, δημιουργώντας μια απα- ράδεκτη γλοιώδη ατμόσφαιρα και σκηνο- θετώντας απολύτως τηλεοπτικά.

Η ταινία διαθέτει ενδιαφέρον σε δύο στοιχεία: Πρώτον, επιχειρεί να εμβαθύνει στον χαρα- κτήρα του διεστραμμένου όσο και ευφυή δολοφόνου Jigsaw και μαθαίνουμε στοιχεία για το παρελθόν του. Δεύτερον, θέλει να δείξει τις συνέπειες του πανικού και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος που απειλείται η ζωή του.

Από κει και πέρα, αν και σε γενικές γραμμές το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον, δεν του λείπουν ορισμένες αφέλειες και πέρα από τον Jigsaw, δεν δείχνει ενδιαφέρον για κανέναν άλλον χαρακτήρα, με αποτέλεσμα όλοι να είναι εντελώς επιφανειακοί. Η αντιμετώπιση του σεναρίου από τον Μπούσμαν είναι κάκιστη, μιας και κάνει τις σκηνές με την αστυνομία να μοιάζουν βγαλμένες από αστυνομικό σίριαλ, διαλύοντας όποια ατμόσφαιρα προσπαθούν να δημιουργήσουν τα φυλακισμένα θύματα που παλεύουν (μεταξύ τους) για τη ζωή τους.

Ο Τόμπιν Μπελ στο ρόλο του Jigsaw δίνει ίσως την μοναδική σχετικά αξιόλογη ερμηνεία της ταινίας και είναι ο μοναδικός χαρακτήρας ο οποίος σε κάνει να τον συμπαθήσεις. Και αυτό είτε δείχνει πόσο έχει αποτύχει το έργο, είτε, αν υποθέσουμε ότι έγινε ηθελημένα από τους δημιουργούς, το φιλμ είναι ιδεολογικά απαράδεκτο -δεν σε κάνει να συμπαθήσεις κανένα από τα τόσα κακόμοιρα θύματα, αλλά μονάχα τον ίδιο τον νοσηρό δολοφόνο!

Το φινάλε της ταινίας έχει ενδιαφέρον από τη μία, αλλά βασικά δεν είναι παρά μια ηλίθια δικαιολογία για να τριτώσει η σειρά.

Βαθμολογία: 1/5

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Poulet aux prunes / Κοτόπουλο με δαμάσκηνα (2011)

Οι δημιουργοί του πρωτότυπου και εξαι- ρετικού «Persepolis» επιστρέφουν με διά- θεση λιγότερο να σχολιάσουν και περισ- σότερο να αγγίξουν συναισθηματικά ένα λιγότερο απαιτητικό, αυτήν τη φορά, κοινό. Το «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» είναι μία ταινία που στηρίζεται αποκλειστικά πάνω στο όμορφο και ιδιαιτέρως.. «γαλλικό» σκηνο- θετικό της στυλ, αλλά δεν τολμά να προ- χωρήσει λίγο παρακάτω. Μένει στα ρηχά και εύκολα και συγκινεί με άνεση τους ευαίσθητους θεατές που θα τσιμπήσουν το δόλωμα των αφηγηματικών παιχνιδιών, του αλά «Αμελί» καρτουνίστικου ύφους, της κόμικ αισθητικής και της πανέμορφης μου- σικής επένδυσης. Κατά τ’ άλλα, έχουμε ένα σενάριο που δεν εστιάζει κάπου συγκε- κριμένα (λίγο από love story, λίγο από νοσταλγία –αναμνήσεις-, λίγο από μελαγχολία –θάνατος-, λίγο από ηθικό προβληματισμό και λίγο από κοινωνικο-πολιτικές σπόντες) και παρασύρει (σχεδόν απολαυστικά) το θεατή σε μία ευχάριστη, πλην υπερβολικά ανώδυνη κινηματογραφική «νοστιμιά».

Η απεικόνιση της αμερικανικής οικογένειας και του ‘δικού μας’ Σωκράτη κλέβουν άνετα την παράσταση και είναι τα μοναδικά πράγματα που προσωπικά μου έμειναν στον νου μετά την προβολή.

Βαθμολογία: 2.5/5

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Hellboy II: The golden army / Hellboy 2: Η χρυσή στρατιά (2008)

Σαφώς βελτιωμένη (από το προηγούμενο φιλμ) κόμικ συνταγή, που εστιάζει κυρίως στους χαρακτήρες (ο Ντελ Τόρο τους κάνει πιο συμπαθητικούς και πιο ενδιαφέροντες), το σίκουελ του μέτριου Hellboy είναι ίσως μία από τις καλύτερες και πιο διασκεδαστικές superhero movies που προσωπικά έχω δει και, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό, περιέχει εξαιρετικά πρωτότυπες, για το είδος του, σκηνές, που οφείλονται στην τρομερή φαντασία του σκηνοθέτη-σεναριογράφου.

Βαθμολογία: 3/5

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Rise of the Planet of the apes / Ο Πλανήτης των πιθήκων: Η εξέγερση (2011)

Πολύ επιτυχημένο πρίκουελ μάλλον του παλιού Πλανήτη των πιθήκων, παρά εκείνου του Μπάρτον. Η παραγωγή μοιάζει πολύ προσεγμένη, το σενάριο δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, η σκηνοθεσία αποδεικνύεται αποτελεσματικότατη. Οι πίθηκοι είναι πιο πειστικοί από ποτέ, με την καλυμμένη από  εξαιρετικά εφέ ερμηνεία του Άντι Σέρκις (του ανθρώπου πίσω από το Γκόλουμ και τον Κινγκ Κονγκ) να κερδίζει τις εντυπώσεις. Λιγότερο αλληγορικός απ’ ο,τι οι προκάτοχοί του, όμως αντίθετα πιο άμεσος και, στα δεδομένα του είδους, διεισδυτικός, ο Ρούπερτ Γουάιατ επενδύει σε άλλα στοιχεία για να κερδίσει το θεατή, χωρίς να επιχειρεί να κάνει τη διαφορά. Καταφέρνει, κάτω από το κάλυμμα του καθαρόαιμου blockbuster, να δημιουργήσει στιγμές μεγάλης συναισθηματικής έντασης, αλλά και να συγκινήσει τον θεατή, καθώς το σχόλιό του πάνω στην ζωώδη ανθρώπινη φύση είναι εύστοχο και ο τρόπος που μας παρουσιάζει τις περιπέτειες του πρωταγωνιστή πιθήκου Σίζαρ ιδιαίτερα ευαίσθητος και τρυφερός… Πάντα βέβαια σε καθαρά blockbuster-ικούς ρυθμούς και τόνους, ώστε να μην απογοητεύσει κανέναν. Και σίγουρα δεν το κάνει…

Βαθμολογία: 3/5

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

The artist (2011)


Επιστροφή στην μαγεία των ριζών του κινηματογράφου! Εξαιρετική ταινία, το Artist είναι μία προσπάθεια του σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους να αφηγηθεί μία βουβή, ασπρόμαυρη ιστορία, σαν εκείνες που κυκλοφορούσαν πολλές δεκαετίες πριν… Απόλυτα τολμηρή δεν την λες, καθώς τα κλισέ της εποχής και των ταινιών που ο Χαζαναβίσιους επιχειρεί να μιμηθεί διακρίνονται και εδώ, παρόλα αυτά όχι απλώς δεν ενοχλούν, αντίθετα ενισχύουν τη δύναμη της νοσταλγίας και της μαγείας που εκπέμπει η ταινία. Κι έτσι, μιλάμε για σύγχρονο βωβό κινηματογράφο, ανάλαφρα χιουμοριστικό και βαθιά συγκινητικό. Μιλάμε, εν ολίγοις, για μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε, σίγουρα μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες της χρονιάς που πέρασε, που θα «παίξει» στα φετινά Όσκαρ και κέρδισε δίκαια βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ των Καννών για την αληθινά εκπληκτική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ζαν Ντιζαρντέν.

Η ταινία διαρκεί εκατό λεπτά. Εκατό απολαυστικότατα λεπτά μαγείας, πανέμορφων, νοσταλγικών κλισέ μιας άλλης εποχής, μοντέρνων σκηνοθετικών ευρημάτων και πλάνων απίστευτης αισθητικής, εκατό λεπτά που όχι απλώς δεν κουράζουν ποτέ, αλλά αντίθετα σε διατηρούν προσηλωμένο και τελικά σε καθιστούν στ’ αλήθεια συγκινημένο. Εκατό λεπτά που θα θυμάστε για μέρες!

Βαθμολογία: 4/5

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Chatroom / Τρόμος στο διαδίκτυο (2010)

Όντας μία ταινία από τον σκηνοθέτη των πρω- τότυπων εκδοχών των μεταφυσικών ταινιών τρόμου «Ring» και «Dark water», θα περίμενε κανείς από το «Chatroom» να αποτελεί ένα καθαρόαιμο, ταχείας κατανάλωσης, εύπεπτο θρίλερ. Προσωπικά ωστόσο, διαπίστωσα με έκ- πληξη πως η ταινία δεν παρέμεινε εγκλωβι- σμένη στην ευρηματική αρχική της ιδέα (απει- κόνιση των ηλεκτρονικών chat rooms ως πραγματικά δωμάτια όπου συγκεντρώνονται ομάδες ατόμων για να συζητήσουν) κι έτσι το σενάριό της δεν αφέθηκε στα χέρια του αυτόματου πιλότου. Αντίθετα, εκμεταλλεύεται τον εύστοχο συμβολισμό της με πολύ προσοχή, αξιοποιώντας τον στο έπακρο, χωρίς ποτέ να χάσει τον έλεγχο και να παρασυρθεί από αυτόν καταλήγοντας σε υπερβολές.

Προχωρά, μάλιστα, τον προβληματισμό της (γύρω από τους κινδύνους του διαδικτύου και τα άτομα που βασικά κινδυνεύουν από αυτό) ένα βήμα παρακάτω. Αναπτύσσει έξυπνα τις ιδέες της σε ένα σενάριο ομολογουμένως εντυπωσιακό από πλευράς σύλληψης.

Εντούτοις, ενώ το σενάριό του είναι που καθιστά το φιλμ άξιο κάποιας διάκρισης, αποτελεί ταυτόχρονα και την βασική του αδυναμία. Πρώτον διότι μοιάζει όσον αφορά τη δομή και την εξέλιξη ανοργάνωτο (συν ότι το φινάλε αστοχεί σχεδόν σε κάθε επίπεδο), αλλά κυρίως γιατί η εμβάθυνση στους χαρακτήρες είναι υπερβολικά ισχνή. Το να βλέπεις τους πρωταγωνιστές να μοιάζουν σαν να μην έχουν καμία δική τους βούληση και να αλλάζουν γνώμες σαν… πουκάμισα είναι επιεικώς αφελές.

Σε γενικές γραμμές, παρόλα αυτά, θεωρώ πως η ταινία αξίζει να της δώσει κανείς μία ευκαιρία, καθώς ρίχνει, με πολύ μοντέρνο τρόπο, μία πολύ εύστοχη ματιά γύρω από τους επίκαιρους κινδύνους του ίντερνετ. Ίσως δεν τα καταφέρνει τέλεια, όμως πιστεύω ότι κάνει την τολμηρή αρχή σε ένα θέμα που στο μέλλον θα το ξαναδούμε πολλές φορές…

Βαθμολογία: 2.5/5