Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

The Lego movie - Η ταινία Lego (2014)

Παίρνουμε την κεντρική σύλληψη των έτσι κι αλλιώς κοντινής λογικής «Toy story» και «Wreck-it Ralph» (από αυτό, κυρίως το διαχωρισμό των παιχνιδο-κόσμων και τις cameo γνωστών χαρακτήρων) και προσθέτουμε έξτρα δόσεις οπτικής πρωτοτυπίας και σεναριακής έμπνευσης. Το αποτέλεσμα, μία από τις καλύτερες -δίχως υπερβολή- εμπορικές ταινίες κινουμένων σχεδίων των τελευταίων χρόνων…

Σε αυτό βοηθάει καθοριστικά το γεγονός πως πρωταγωνιστές είναι τα υπαρκτά και πασίγνωστα, πλαστικά κίτρινα ανθρωπάκια Lego, που εδώ παίρνουν ζωή και μάλιστα όχι στα πλαίσια κάποιου μακρινού τουβλο-κόσμου, αλλά ενός που βρίσκεται πιο κοντά στον δικό μας απ’ ό,τι φαντάζεστε. Η Lego έχει εξελιχθεί σε μια αυτοκρατορία που, πέρα από τα γνωστά τουβλάκια, έχει απλώσει τις δυνάμεις της και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια και στην τηλεόραση. Η (φαινομενικά καθαρά εμπορική) στροφή της εταιρίας στον κινηματογράφο μοιάζει να λειτουργεί σαν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλα αυτά τα προϊόντα της, μόνο που αυτό γίνεται, περιέργως, πολύ πιο ουσιωδώς απ’ ό,τι ακούγεται. Και εντέλει, η «ταινία Lego» προς έκπληξή μας αποδεικνύεται γεμάτη κέφι, εφευρετικότητα, αυτοαναφορικότητα, αυτοσαρκασμό, αλλά και καρδιά.

Οι δημιουργοί του φιλμ έχουν πιάσει τέλεια τον παλμό της αχαλίνωτης φαντασίας των παιδιών που, με όχημα τα παιχνίδια που έχουν στα χέρια τους, μπορούν να δημιουργήσουν τις πιο τρελές ιστορίες χωρίς κανέναν περιορισμό. Κάτι τέτοιο φαίνεται να επιχειρεί και η ταινία και το πετυχαίνει σε αρκετό βαθμό ώστε να αποτελεί μια ιδανική πρόταση για τα παιδιά που αναμφίβολα θα τη λατρέψουν, όσο και για τους ενήλικες, στους οποίους για τον ίδιο ακριβώς λόγο θα προκαλέσει ελαφρά νοσταλγία. Θα δείτε στην ίδια «παρέα» έναν κοινό οικοδόμο, ένα μάγο και… τον Μπάτμαν, να βρίσκονται στην Άγρια Δύση ή να σκαρφαλώνουν με το Batmobile ουράνια τόξα, ενώ ανάμεσα σε όλες αυτές τις τρελές καταστάσεις θα παρελάσουν στην οθόνη από χελονονιντζάκια μέχρι τον Αβραάμ Λίνκολν (σε ιπτάμενη καρέκλα!) και από το δίδυμο Dumbledore και Gandalf (!) μέχρι τον 
Shaquille ONeal (ναι, τον μπασκετμπολίστα)! Πρόκειται για έναν σχεδόν συγκινητικό ύμνο στην παιδική φαντασία, μέσα στην αιώνια «μάχη» της με την άχρωμη, συμβιβασμένη και τετράγωνη ενήλικη σκέψη. Επίσης, αν και οι καθιερωμένοι στο είδος απλοϊκοί διδακτισμοί δε λείπουν, το ενήλικο κοινό θα εκτιμήσει ιδιαίτερα το συμβολικό κομμάτι της ταινίας και, κυρίως, το έξυπνο χιούμορ της, που, σε μεγάλο βαθμό, δεν απευθύνεται στα παιδιά.

Πάρτε λοιπόν (ή τραβήξτε, αν χρειαστεί) από το χέρι τα παιδιά σας και τρέξτε για αυτό το μικρό διαμαντάκι στο είδος του εμπορικού animation, με δύο απαραίτητες προϋποθέσεις. Πρώτον, μην αφήσετε σας κάνουν κανένα spoiler και, το κυριότερο, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα, πρέπει –οπωσδήποτε όμως- να αποφύγετε με κάθε, μα με κάθε τρόπο τη μεταγλωττισμένη εκδοχή και να επιλέξετε απαραιτήτως την πρωτότυπη. Εμείς την πατήσαμε εκεί στις δημοσιογραφικές προβολές…

Βαθμολογία: 4/5

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Blogoscars 2014: Καλύτερη ταινία (Part 2)


Γιατί είναι ένα πρωτότυπο love story που προσπαθεί ταυτοχρόνως να αποδομήσει τις ερωτικές σχέσεις, να στοχαστεί φιλοσοφικά και, φυσικά, να σχολιάσει τη συμβολή της τεχνολογίας στην αποξένωση των ανθρώπων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



Γιατί πρόκειται για συγκινητικό, ανθρώπινο, σκληρό και ψυχολογικά διεισδυτικό ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο στα καλύτερά του.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



Γιατί ο χαρακτήρας του Bruce Dern όχι απλώς είναι αξιαγάπητος, αλλά διαπερνά τα μάτια σου και σε κοιτάζει απευθείας στην ψυχή.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



Γιατί ο αδιάκοπα πειραματιζόμενος Trier εξερευνά τη σεξουαλικότητα σε ένα συναρπαστικό και κινηματογραφικά άκρως ανατρεπτικό έπος, που το σκέφτεσαι για καιρό μετά τη θέαση.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



Γιατί είναι ένας εντυπωσιακός κινηματογραφικός άθλος, θρίαμβος του μινιμαλισμού και του ρεαλισμού.
(Βαθμολογία: 4/5)



Στην αρχή, μου έδινε τη χλιαρή εντύπωση μιας καθαρά οσκαρικής ταινίας. Στο τέλος, με είχε διαλύσει...
Από τις καλύτερες κινηματογραφικές ματιές στο σκληρό θέμα που πραγματεύεται.
(Βαθμολογία: 4/5)



Γιατί είναι ένα -τόσο απολαυστικό όσο και συγκινητικό- παραμύθι, που διαδραματίζεται στην πραγματικότητα.
(Βαθμολογία: 4/5, κριτική εδώ)



Γιατί είναι ένα καταπληκτικό θρίλερ μυστηρίου, καθηλωτικό, ατμοσφαιρικό, σκληρό και σχεδόν βασανιστικό, που σου ξυπνά όλες τις αισθήσεις και τις κρατά τεταμένες μέχρι το τέλος.
(Βαθμολογία: 4/5)



"Τρεις ώρες μιας εκπληκτικά ακριβούς αποτύπωσης της συναισθηματικής διαδρομής μίας σχέσης, από την έναρξη ως το τέλος της, μαζί με ό,τι προηγείται και ό,τι έπεται αυτής."
(Βαθμολογία: 4/5, κριτική εδώ)



Γιατί ο Jesse και η Celine στη δημόσια ζωή τους υποδύονται απερίγραπτα πειστικά τον Ethan Hawke και την Julie Delpy.
(Βαθμολογία: 4.5/5, κριτική εδώ)

Ειδική μνεία:
Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος: Όπως και ο περσινός "Σούπερ Δημήτριος", πρόκειται για την αγαπημένη ελληνική low-budget ταινία της χρονιάς. Μόνο που εδώ υπάρχει το ίδιο μεράκι αλλά όχι ο ερασιτεχνισμός, το ίδιο κέφι, αλλά μαζί και πρωτοπορία. Ή, απλά, είναι η πρώτη σοβαρή ελληνική ταινία φαντασίας. Και είναι το λιγότερο αξιοπρεπέστατη.
(Βαθμολογία: 2.5/5)

Byzantium: Δεν είναι επιπέδου "Interview with a vampire", είναι όμως μια ατμοσφαιρική ταινία που αντιμετωπίζει τους βρικόλακες με αυτήν την υπέροχη μελαγχολία που σε κάνει να αισθάνεσαι πως ο Neil Jordan είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που πιστεύουν ακόμα στη μαγεία του βαμπιρικού μύθου.
(Βαθμολογία: 3/5)

The world's end: Άλλη μία άκρως απολαυστική κωμωδία από το αγαπημένο τρίο Edgar Wright-Simon Pegg-Nick Frost, που φτιάχνει ένα ακόμη ενθουσιώδες κοκτέιλ κινηματογραφικών ειδών και σου προσφέρει ένα δίωρο γεμάτο pure fun. 
(Βαθμολογία: 3/5)

Οι απογοητεύσεις της (blogοσκαρικής) σεζόν:
Evil dead: Τόσα χρόνια αναμονής για μια ταινία που έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές.
(Βαθμολογία: 1/5)

Man of steel: Ξεχάστε τον Σούπερμαν που ξέρατε. Αυτός εδώ ήρθε για να γκρεμίσει τα πάντα. Δυστυχώς, όσο πιο κυριολεκτικά γίνεται.
(Βαθμολογία: 1.5/5)

Τα "μηδενικά":
Vive la Fravce: Ζήτω η Γαλλία, όχι όμως και το σινεμά της.

Spring breakers: Είναι φανερό πως ο Korine έχει ταλέντο στα βίντεο κλιπ. Όχι όμως αν διαρκούν 90 λεπτά...

Τα περσινά blogoscars εδώ.

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Blogoscars 2014: Καλύτερη ταινία (Part 1)

Καλύτερη ταινία. Here we go λοιπόν. 20άδα (εδώ 25άδα) ταινιών σε 2 parts και πριν ξεκινήσουμε, κάνω μια μικρή παρένθεση. Πρώτον, θέλω να πω ότι (ε, για να μην ξεπεράσω και την 25άδα) άφησα με βαριά καρδιά εκτός το κατ' εμέ υποδειγματικό στο είδος του "Oblivion". Και δεύτερον, πρέπει να ομολογήσω τα "κενά" μου στην "ύλη". Οι δύο ταινίες που στεναχωριέμαι περισσότερο που έχασα (και, όντας ελληνικές, άντε να τις βρεις αν δεν τις προλάβεις στο σινεμά) είναι "Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού" και το "September". Από κει κι έπειτα, αναγκάστηκα να διακόψω στη μέση την παρακολούθηση της "Τέλειας ομορφιάς", μα ομολογώ πως δε με εμπνέει να τη συνεχίσω -δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μείνει έξω από τη λίστα μου. Ντοκιμαντέρ, επίσης, δεν συμπεριέλαβα, παρότι οι "Ιστορίες της ζωής μας" της Sarah Polley με κέρδισαν. Αφήνω όμως τα πολλά λόγια και φύγαμε για το blogοσκαρικό φινάλε...

Πριν την -χορταστική- 20άδα:

25. Don Jon

24. Enough said

23. Prince avalanche

22. The Hunger Games: Catching fire

21. Mud



20
Much ado about nothing
Γιατί ο Joss Whedon διασκευάζει Shakespeare ευφυώς, διατηρώντας τους πρωτότυπους διαλόγους, μεταφέροντας όμως την ιστορία του στο σήμερα. Το αποτέλεσμα είναι σε στιγμές ξεκαρδιστικό, ενώ το μεράκι και η αισθητή αγάπη του Whedon για το δημιούργημά του αποπνέει και μια σχεδόν συγκινητική ευαισθησία.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



19
Γιατί είναι ένα απολαυστικά ατμοσφαιρικό και μυστηριακό δραματικό θρίλερ, με αναμενόμενο μεν, εκπληκτικά σκηνοθετημένο δε φινάλε, αλλά και με ιδιαίτερη τρυφερότητα.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



18
Gravity
Γιατί δεν έχει υπάρξει πιο ζωντανή αίσθηση πως βρίσκεσαι πράγματι στο διάστημα.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



17
Philomena
Δύσκολο θέμα, ευχάριστη προσέγγιση, συγκινητική ταινία.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



16
Γιατί είναι ένα άκρως νοσταλγικό καρτούν αισθητικής παιδικού εικονογραφημένου παραμυθιού.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



15
Ο εχθρός μου
Γιατί προσωπικά δεν είδα καλύτερη ελληνική ταινία τη χρονιά που πέρασε.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



14
Only lovers left alive
Μελαγχολικά, αιωνίως ερωτευμένα βαμπίρ στο υπνωτιστικά εικονογραφημένο σήμερα.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



13
Your sister's sister
Γιατί είναι η εξαιρετικά τρυφερή, μινιμαλιστική ιστορία ενός, ας το πούμε, ερωτικού τριγώνου, στην πιο προσγειωμένα ανθρώπινη απεικόνισή του.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



12
Le passe
Γιατί αποτελεί μια στιβαρή δραματική διαδρομή που αξίζει να ακολουθήσει κανείς, ακόμη κι αν ίσως ζητά και μια δεύτερη θέαση.
(Βαθμολογία: 3.5/5)



11
Γιατί, παρότι καθαρά χολιγουντιανού περιτυλίγματος, έχει ειλικρινείς προθέσεις και ψυχή.
(Βαθμολογία: 3.5/5)