Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

The last house on the left / Το τελευταίο σπίτι αριστερά (2009) - 2/5

Η ταινία είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα. Μόνο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι κλάσεις ανώτερη. Αυτό οφείλεται στο στόρι, το οποίο ανάλογα με τη μεταχείρισή του είναι ικανό να παράξει από σκουπίδι (γιατί εύκολα μπορεί να ξεπέσει στην ανεγκέφαλη βία ενός κάκιστου b-movie) έως αριστούργημα (χάρη στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία του που θέλει τους δολοφόνους από θύτες να γίνονται θύματα). Ο Έλληνας σκηνοθέτης Ντένης Ηλιάδης δεν είναι καθόλου κακός, όμως φαίνεται πως χρειάζεται ένα «κλικ» βελτίωσης για να ξεχωρίσει. Και αναφέρω αυτό το «κλικ» ως κάτι γενικό, καθώς είναι πολλοί οι τομείς που έχουν περιθώρια αλλαγής προς το καλύτερο.

Αρχικά, ο Ηλιάδης δεν εκμεταλλεύεται την ιδιαιτερότητα που προανέφερα, αλλά μοιάζει να αρκείται απλά στο να υποδείξει την ύπαρξή της, να σου περάσει την ιδέα της, χωρίς όμως ποτέ να την πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Εδώ φταίει και το σενάριο, που θα χρειαζόταν μικρές αλλά καθοριστικές επεμβάσεις προς αποφυγήν των κλισέ. Και δυστυχώς, τόσο ο χαρακτήρας του νεαρού Τζάστιν, όσο και το τέλος της ταινίας βρίθουν από αυτά.

Προσωπικά δε δέχομαι σε σοβαρή ταινία να βλέπω τους ήρωες να πρέπει να περάσουν τα πάθη του Χριστού για να βγάλουν λίγο αίμα! Πηδάει ο άλλος από το παράθυρο σπάζοντας το τζάμι με το μισόγυμνο κιόλας σώμα του και μετά έχει μόνο μερικές γρατζουνιές. Κάτι τέτοια βλέπονται σε Τζέιμς Μποντ, όχι όμως και σε ταινίες όπως αυτή εδώ.

Επιπλέον, πολύ συχνά η μουσική υπόκρουση δεν έχει καμία απολύτως χημεία με την εικόνα!

Συνοπτικά:
Το έργο έχει b-movie βάσεις και δεν το αρνείται. Όμως καταφέρνει να διατηρήσει μια ισορροπία ανάμεσα στο b-movie και το από τη μία κλισέ, αλλά από την άλλη ενδιαφέρον και αγωνιώδες θρίλερ, πράγμα που αν μη τι άλλο του προσδίδει χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ ανώτερο, αν είχαν αξιοποιηθεί οι πρωτοτυπίες του στόρι, αλλά, τουλάχιστον, ο συμπατριώτης μας Ντένης Ηλιάδης έχει καταφέρει να κάνει το φιλμ αρκετά καλό, δεδομένου ότι με το ίδιο ακριβώς σενάριο θα μπορούσε να είναι πραγματικά απαράδεκτο.


Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Toy Story 3 (2010) - 3.5/5

Είμαι συναισθηματικά δεμένος με τα δύο πρώτα «Toy Story» και η ιδέα ενός τρίτου με έβρισκε αρχικά απαισιόδοξο, ειδικά μετά την μετριότατη τελευταία ταινία της Pixar «Up». Κι όμως, παρότι στο «Toy Story 3» δεν ένιωσα τη νοσταλγία που μου δημιούργησαν –για πιο προσωπικούς λόγους- τα δύο πρώτα, μπορώ να πω ότι μου άρεσε έως και περισσότερο από εκείνα.

Τα προβλήματα της ταινίας είναι τα ίδια που υπάρχουν σχεδόν σε κάθε καρτούν κι έτσι ήταν αναμενόμενα. Το βασικότερο είναι ότι το φινάλε προσπαθεί να γίνει ακόμα πιο θεαματικό από αυτό του προηγούμενου, που ήταν έτσι κι αλλιώς τραβηγμένο. Επομένως είναι και εδώ υπερβολικό και αναρωτιέμαι, αν ποτέ υπάρξει, λέμε τώρα, τέταρτη ταινία, τι θα κάνουν για να ξεπεράσουν σε θέαμα την τρίτη;

Όπως προείπα όμως, αυτό είναι εξ’ αρχής αναμενόμενο, οπότε, εντάξει, δεν σου χαλάει και την ταινία… Εξ’ άλλου αυτή, μέχρι τη στιγμή που μετατρέπεται σε μια διασκεδαστικότατη κατασκοπική περιπέτεια (!) είναι στ’ αλήθεια μαγευτική! Από εκείνο το σημείο και μετά είναι γεμάτη δράση και αγωνία. Το τέλος, ο αποχωρισμός των παιχνιδιών από τον πρώην ιδιοκτήτη τους, είναι απίστευτα τρυφερό, με αυθεντική συγκίνηση που δεν ξεπέφτει στο κλισέ.

Δεν έχω αναφέρει καθόλου το χιούμορ. Όχι, φυσικά και δεν λείπει! Απλώς σε πρώτο πλάνο υπάρχει η πλοκή και τα συν-αισθήματα, ενώ αυτό είναι το  «περιτύλιγμα», για να είναι πάντα διασκεδαστική η διάθεση του φιλμ. Ο Ισπανόφωνος Μπαζ, μάλιστα, είναι ξεκαρδιστικός!

Συνοπτικά:
Αφήνουμε τα ελαττώματα, που εντοπίζονται γενικότερα στα περισσότερα καρτούν, στην άκρη και έχουμε ένα μαγευτικό «Toy Story», που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Τα σχέδια είναι ακόμα πιο εξελιγμένα από παλιότερα και τα κλισέ κάνουν χώρο για αυθεντική συγκίνηση. Γεμάτο αγωνία, δράση και ευρηματικό χιούμορ, τελειώνει με μία μοναδικά ευαίσθητη σκηνή, που καλύτερή της δεν θα μπορούσε να υπάρχει για να κλείνει την τριλογία.

Finding Nemo / Ψάχνοντας τον Νέμο (2003) - 4/5

Ίσως η καλύτερη ταινία της Πίξαρ και μέσα στα καλύτερα animation της δεκαετίας.

Ο Νέμο είναι ένα ψαράκι που «απάγεται» από έναν δύτη και καταλήγει στο ενυδρείο ενός οδοντιάτρου, απ’ όπου προσπαθεί να το σκάσει, με τη βοήθεια των άλλων ψαριών που βρίσκονται «φυλακισμένα» μαζί του. Παράλληλα ο πατέρας του περνάει μια πραγματική οδύσσεια διασχίζοντας ολόκληρο τον ωκεανό για να τον βρει και οι περιπέτειές του διαδίδονται παντού, σε μια αριστουργηματική σκηνή, από τις πιο συναρπαστικές του φιλμ. Ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης της Pixar Άντριου Στάντον (οι δύο καλύτερες ταινίες της εταιρίας είναι οι δύο δικές του) περιγράφει με υποδειγματική τρυφερότητα μια συγκινητική σχέση πατέρα-γιού και σας προσκαλεί να ταξιδέψετε μαζί με τους ήρωές του –αν δεν το έχετε κάνει ήδη- σε έναν μοναδικό, τόσο επικίνδυνο όσο και διασκεδαστικό, τόσο τρομακτικό όσο και φαντασμαγορικό, τόσο περιπετειώδη όσο και πανέμορφο, κόσμο: αυτόν του βυθού…


Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Dead poets society (1989) - 3.5/5


Η αξία και το νόημα της ζωής, ο έρωτας, τα όνειρα για το μέλλον, η αγάπη και το πάθος για την καλλιέργεια του πνεύματος, όλα τα παραπάνω με κεντρικό άξονα έναν καθηγητή που θα καταφέρει να κερδίσει το σεβασμό των μαθητών του με τις επαναστατικές μεθόδους διδασκαλίας του, έξοχα ερμηνευμένο από τον υποψήφιο για Όσκαρ Robin Williams. Ο Peter Weir, χωρίς να αποφεύγει ορισμένα στερεότυπα (το φλερτ του Νοξ), αφηγείται πανέμορφα τη μοναδική σχέση του καθηγητή με τους μαθητές, που έμμεσα θα οδηγήσει ακόμα και στη μοιραία κατάληξη ενός από αυτούς. Από τους νεαρούς ηθοποιούς ξεχωρίζουν οι Robert Sean Leonard και ο αγνώριστος, όντας ακόμα πιτσιρικάς, Ethan Hawke. Πέρα από τη γοητευτικότατη μορφή του «καπετάνιου» John Keating, ενός ρόλου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του Robin Williams, τα στοιχεία που ξεχωρίζουν από την ταινία είναι το εξαιρετικό, συγκινητικότατο τέλος, αλλά και μια απίστευτη ατάκα ενός εκ των πρωταγωνιστών προς τον διευθυντή του σχολείου (το οποίο είναι αρρένων) όταν χτυπάει το τηλέφωνο: «Είναι για σας. Είναι ο Θεός. Λέει να φέρουμε κορίτσια στο σχολείο»…

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Juno (2007) - 3/5

Αχτύπητο soundtrack, κεφάτη σκηνοθεσία, ενδιαφέρουσα αντιμετώπιση του θέματος της εγκυμοσύνης και μια Έλεν Πέιτζ που μοιάζει να το διασκεδάζει κανονικότατα, δίνοντας παράλληλα υποσχέσεις για τη μελλοντική ανάδειξη ενός τεράστιου ταλέντου. Το σενάριο, αν και αρκετά κοινότυπο, είναι καλογραμμένο.

Big Fish (2003) - 3.5/5

Ίσως η πιο όμορφη και ευχάριστη ταινία του Τιμ Μπάρτον.
Τα όρια φαντασίας και πραγματικότητας καταργούνται, ενώ ο πρωταγωνιστής (Γίουαν ΜακΓκρέγκορ) θυμίζει έντονα τον Φόρεστ Γκαμπ, είναι από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχετε δει ποτέ σε ταινία και, όσο αλλόκοτος κι αν φαίνεται, μπορείτε να ταυτιστείτε απόλυτα μαζί του. Το χιούμορ είναι άφθονο, ενώ αντίθετα δεν υπάρχουν σκηνές που θα σας κάνουν να νιώσετε άσχημα, σε μια ταινία σκέτη απόλαυση. Προσωπικά είχα ταυτιστεί τόσο, που η ταινία πολύ συχνά μου αποσπούσε χαμόγελα –ή ακόμα και γέλια-, όχι επειδή είχε χιούμορ, αλλά λόγω της ευτυχίας που μου προκαλούσε! Αν δεν πλάτειαζε λιγάκι προς το τέλος, θα μπορούσε να είναι αληθινό αριστούργημα!

Jaws (1975) - 3/5

Η περίφημη ταινία που σόκαρε το κοινό των ‘70s και το απομάκρυνε για πολύ καιρό από τις παραλίες αναδεικνύει για άλλη μια φορά την βιρτουοζιτέ του σκηνοθέτη της, αλλά και τη διαχρονικότητα των ταινιών του. Τα «Σαγόνια του καρχαρία» αφήνουν το θεατή άναυδο με τα απίστευτα προσεγμένα πλάνα, τους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες, το εξαιρετικά έντονο, ακόμα και σήμερα, σασπένς και ορισμένες σκηνές που κόβουν την ανάσα (πχ οι εμφανίσεις του καρχαρία)… Το μουσικό θέμα, δε, έχει μείνει στην ιστορία! Η ταινία είναι τόσο δυνατή σήμερα, που είναι πολύ εύκολο να φανταστεί κανείς γιατί προκάλεσε τέτοιο σοκ τέσσερεις δεκαετίες πριν… Με αυτήν ο Σπίλμπεργκ έδειξε πώς ένα b-movie με επιφανειακό έως αδιάφορο στόρι μπορεί να γίνει μια πραγματικά καλή ταινία και άνοιξε το δρόμο σε ταινίες όπως το «Alien» του Ρίντλεϋ Σκοτ…

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Fantastic Mr. Fox / Ο απίθανος κύριος Φοξ (2009) - 3.5/5

Ο Γουές Άντερσον έχει να πει μια ιστορία γεμάτη απολαυστικές ιδέες, με κοινωνικά μηνύματα και τεράστιο ενδιαφέρον, και το κάνει άψογα. Οι πανέμορφες εικόνες του μοιάζουν βγαλμένες κατ’ ευθείαν από παιδικό παραμύθι (χωρίς να είναι παιδική ως ταινία) και οι φωνές των ηθοποιών ταιριάζουν εντυπωσιακά με τους χαρακτήρες που αυτοί ερμηνεύουν. Μάλλον δύσκολα θα την εκτιμήσουν τα παιδιά αλλά οι ενήλικες θα διασκεδάσουν με τους γρήγορους ρυθμούς, τα κοινωνικά του σχόλια και τη χαβαλεδιάρικη διάθεσή του που δεν προσπαθεί να το αναδείξει σε κάτι «μεγάλο» (όπως για παράδειγμα τα καρτούν της Pixar) αλλά το σώζει από τα ενοχλητικά κλισέ από τα οποία πάσχει το είδος.