Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό γαλλικό θρίλερ, με πολύ καλή σκηνοθεσία από τον Ματιέ Κασοβίτς. Αρχικά, η πλοκή είναι κατα- πληκτικά στημένη, το φιλμ ξεχειλίζει από μυστήριο, διαθέτει ανατριχιαστική ατμό- σφαιρα και είναι απερίγραπτα καθηλωτικό. Με λίγα λόγια, είχε κάθε προοπτική να αποτελέσει ένα νέο «Seven»!...
Δυστυχώς σιγά-σιγά αρχίζουν να δια- κρίνονται κάποια κλισέ, που δεν θα ενοχλούσαν, αν δεν ενισχύονταν όσο το στόρι εξελίσσεται. Εξ’ αιτίας τους, όχι μόνο μειώνεται το ενδιαφέρον του έργου, αλλά και οι ανατροπές του δεν εκπλήσσουν, παρόλο που δεν είναι ουτε κατά διάνοια προβλέψιμες...
Η ταινία έχει έναν δυνατό άσσο στο μανίκι της: Το πρωταγωνιστικό της δίδυμο. Ο Ζαν Ρενό και ο Βενσάν Κασέλ, δύο, θα μπορούσαμε να πούμε, γίγαντες του σύγχρονου γαλλικού κινηματογράφου, αλληλοσυμπληρώνονται και μοιάζουν με τις ιδανικότερες επιλογές για τους ρόλους τους, τους οποίους ενσαρκώνουν αληθινά εξαιρετικά.
Η ταινία ρίχνει μια αρκετά ξεχωριστή και πολύ εύστοχη ματιά στη διαστροφή του ανθρώπινου νου, που αξίζει να σημειωθεί. Γιατί δεν στέκεται μονάχα στο μυαλό ενός νοσηρού δολοφόνου, αλλά προβληματίζει σχετικά με την ίδια την κοινωνία που το γέννησε...
Αν και τα «Πορφυρά ποτάμια» θα μπορούσαν να αποτελούν ταινία σταθμό στο είδος του αστυ- νομικού θρίλερ, χάρη την κα- θηλωτική τους ατμόσφαιρα, την στιβαρή λογοτεχνική πρώτη ύλη και το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τους δίδυμο, δεν καταφέρνουν να δικαιώσουν απολύτως τις προ- σδοκίες που δημιουργούν στον θεατή. Ωστόσο, παραμένουν ένα πραγματικά ενδιαφέρον θρίλερ, που μάλιστα τροφοδοτεί τη σκέψη, μια και οι αληθινά ουσιαστικές, αν και μάλλον λάθος τοποθετημένες, ανατροπές του δεν αφήνουν ιδιαίτερα μεγάλα περιθώρια κατανόησης του φιλμ. Έτσι πρέπει κανείς να βάλει κάτω τα στοιχεία που του δόθηκαν ώστε να καταλάβει απολύτως τις μάλλον εσκεμμένα ανεπαρκής εξηγήσεις που προσφέρει το έργο…
Βαθμολογία: 3/5