Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Horrible bosses / Αφεντικά για σκότωμα (2011)

Οι Jason Bateman, Charlie Day και Jason Sudeikis αποτελούν την πρωταγωνιστική, αλά «Hangover» παρέα της καθαρόαιμης αυτής αμερικάνικης κωμωδίας και οι Kevin Spacey, Jennifer Aniston και Collin Farrel αντίστοιχα τα αφεντικά τους, που τους κάνουν να δυσανασχετούν όλο και περισσότερο. Και στα μεγάλα αυτά ονόματα είναι που επενδύει το φιλμ, αφού το καθιστούν άκρως απολαυστικό, χωρίς οι ρόλοι που ερμηνεύουν να διαθέτουν κάτι ιδιαίτερο. Συγκεκριμένα μάλιστα, από το πρωταγωνιστικό τρίο, ο χαρακτήρας που ξεχωρίζει (και ερμηνευτικά) είναι αυτός του Bateman (που βγάζει το λιγότερο γέλιο!). Αυτό οφείλεται στο ότι ο ρόλος του Sudeikis είναι καρα-κλισέ, ενώ του Day βουτηγμένος στην υπερβολή… Από την σούπερ τριάδα των αφεντικών, από την άλλη, προσωπικά εντυπωσιάστηκα περισσότερο με την Τζένιφερ Άνιστον, παραδόξως, γιατί είχε ίσως έναν λιγότερο συνηθισμένο ρόλο. Απολαυστικότατος βέβαια όπως πάντα παραμένει ο Κέβιν Σπέισι, ενώ τον Κόλιν Φάρελ δεν τον έχετε ξαναδεί έτσι, δυστυχώς όμως δεν εμφανίζεται για πολλή ώρα. Καλώς ή κακώς όμως, την παράσταση δεν κλέβει κανένας από τους παραπάνω, αλλά ο Jamie MotherfuckerFoxx, από τον οποίο προέρχεται και το γέλιο που θα θυμάστε περισσότερο.

Στα της σκηνοθεσίας και του σεναρίου, τώρα, τον Seth Gordon υποθέτω ότι θα τον ξανασυναντήσουμε σύντομα και σε άλλες κωμωδίες, αφού, εν ολίγοις, μοιάζει να “το ‘χει”. Σεναριακά, παρότι σαφώς υπάρχει χιούμορ και έξυπνες ατάκες, θα προτιμούσαμε να είχε γίνει λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε αρκετά αστεία να μην μοιάζουν αναμασημένα, άλλα να μην αγγίζουν τα όρια της υπερβολής και το τέλος (αμάν αυτό το τέλος!...) να μην κατέληγε σε απλοϊκά κλισέ.

Αν κάτι πρέπει οπωσδήποτε όμως να σημειωθεί στο «Horrible bosses» δεν είναι ούτε οι υπερβολές του, ούτε οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες του, ούτε τα τελικά κλισέ του, αλλά απλούστατα το γεγονός ότι προκαλεί αβίαστα το γέλιο του θεατή! Και, άλλωστε, όταν υπάρχει αξιόλογο χιούμορ, τι άλλο είναι το ζητούμενο, αν όχι κωμική απόλαυση και εγγυημένη διασκέδαση;  Η ταινία του Gordon, πάντως, παρά τα όποια μικροπροβλήματά της, σίγουρα τα έχει τα παραπάνω…

Βαθμολογία: 2.5/5

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

The Polar Express / Το Πολικό Εξπρές (2004)

Μια τρυφερή και πανέμορφη ιστορία, σχετικά με ένα παιδί που έχει αμφιβολίες για την ύπαρξη του Άγιου Βασίλη και αναζητά την ψυχή των Χριστουγέννων. Η ταινία, πάντως, σίγουρα έχει ψυχή (αυτό είναι άλλωστε που κάνει τις ταινίες του Ζεμέκις ξεχωριστές) και γρήγορα κερδίζει το θεατή, παρά τις σεναριακές αφέλειες και ευκολίες του πρώτου, κυρίως, μέρους της. Ο βραβευμένος με Oscar για το αριστουργηματικό Forrest Gump Ζεμέκις, αυτή τη φορά, δημιουργεί μια παιδική ταινία, με την οποία όμως θέλει να αγγίξει και τους μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές με την τρυφερότητα που κορυφώνεται σε ένα συ- γκινητικό, γλυκό σα μια τεράστια και πολύχρωμη τούρτα φινάλε.

Βαθμολογία: 3/5

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Shrek / Σρεκ (2001)

Παράδοξο καρτούν, που διακωμωδεί απολαυστικά και απόλυτα διασκεδαστικά πολλά γνωστά παραμύθια (και όχι μόνο) με ενήλικο χιούμορ. Αν βέβαια ήταν πρώτιστα παρωδία τότε ίσως να είχε γράψει ιστορία, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσπαθεί (;) δεν καταφέρνει να ξεφύγει εντελώς από τα κλισέ τα οποία τελικά έχει υιοθετήσει ως δικά του, αντί να «παίζει» με αυτά. Από κάθε άποψη, πάντως, αξίζει, ενώ όσοι περιμένουν πως θα δουν ένα ακόμα συνηθισμένο καρτούν θα εκπλαγούν πολύ ευχάριστα…

Βαθμολογία: 3/5

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Taken / Η αρπαγή (2008)

Το «Taken» είναι μια περιπέτεια με γρήγορους ρυθμούς και αρκετή βία, που θα ικανοποιήσει τους φαν του είδους. Θα μπορούσε όμως να ήταν πολύ πιο σκεπτόμενη ή έστω πολύ πιο ενδιαφέρουσα, μια και το θέμα της είναι από μόνο του ‘ζόρικο’: Δύο νεαρές κοπέλες πέφτουν θύματα απαγωγής (για την οποία σε μεγάλο βαθμό όμως φταίει η ανευθυνότητά τους) από μια μεγάλη αλβανική συμμορία που ειδικεύεται στο σωματεμπόριο κοριτσιών, για να τα εισάγον στα κυκλώματα της πορνείας. Ο πατέρας της μίας από αυτές είναι πρώην κυβερνητικός πράκτορας και για να τη σώσει μετατρέπεται σε μια αλά Τζέιμς Μποντ ανελέητη φονική μηχανή, που κάνει άνω-κάτω το μισό Παρίσι… Και εδώ χαλάει το πράγμα.

Το σενάριο είναι το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας, γιατί μοιάζει απελπιστικά προχειρογραμμένο. Εντελώς επιφανειακοί διάλογοι, υπερβολές και προσχήματα εξαντλούν το κυρίως θέμα που αν μη τι άλλο έχει ενδιαφέρον. Αυτό που μένει είναι μια χιλιοειπωμένη, χωρίς έμπνευση ρουτινιάρικη περιπέτεια, η οποία κάπως σώζεται από τη δυνατή σκηνοθεσία και τον έξυπνο αλλά υπερβολικά σύντομο επίλογο, μα δεν θα ξεχώριζε από το σωρό αν δεν ήταν ο πάντα αξιόλογος Λίαμ Νίσον να διατηρεί μέχρι τέλους τόσο το ενδιαφέρον του θεατή, όσο και την δική του αξιοπρέπεια…

Βαθμολογία: 2/5

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Cape Fear / Το Ακρωτήρι του Φόβου (1991)

Το «Cape Fear» αποτελεί ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1962 (στα ελληνικά «Δύο γίγαντες συγκρούονται»). Οι «δύο γίγαντες» ήταν τότε ο Gregory Peck και o Robert Mitchum. Τους ρόλους στην ταινία του 1991 έχουν αναλάβει οι Nick Nolte και Robert De Niro αντίστοιχα, αλλά εμφανίζονται και οι παλαιότεροι σε μικρότερους ρόλους.

Το «Ακρωτήρι του φόβου» αποτελεί ένα αξιόλογο θρίλερ (που περιέχει στοιχεία τρόμου), το οποίο αξίζει να έχουν δει οι φαν του είδους. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε, η σκηνοθεσία ανήκει στον Μάρτιν Σκορσέζε (και όχι Σορτσέζε!). Ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης πολύ απλά παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας. Πέρα από το ότι καθοδηγεί τέλεια τους ηθοποιούς του, διατηρεί σε όλη τη διάρκεια του φιλμ τον θεατή σε ακατάπαυστη ένταση, η οποία κορυφώνεται με την υποβλητική μουσική και ορισμένες σκηνές που σχεδόν σοκάρουν! Ιδιαίτερη προσοχή φαίνεται να έχει δοθεί στις κινήσεις της κάμερας και το μοντάζ, που φροντίζουν να μην επιτρέψουν στα νεύρα του θεατή να χαλαρώσουν ούτε λεπτό!

Οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπέστατες από όλους τους ηθοποιούς, αλλά ο ένας και μοναδικός Robert De Niro νομίζω πως ξεχωρίζει με διαφορά, μια και δίνει ψυχή σε έναν χαρακτήρα που εκ πρώτης όψεως μοιάζει κοινότοπος. Πίσω δεν πάει βέβαια και η καταπληκτική δεκαοκτάχρονη (τότε) Juliette Lewis, η οποία χάρη στον Σκορσέζε και την ερμηνεία της αυτή απέκτησε διεθνή φήμη και αναγνώριση, αλλά και κέρδισε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ (όπως και ο De Niro)…

Κοινότοπος δεν είναι ούτε και ο ρόλος του Nolte, που, όπως και εκείνος του De Niro, με λάθος σκηνοθετική καθοδήγηση και χωρίς τις ερμηνευτικές δεξιότητες του ηθοποιού, θα αποδεικνυόταν σκέτη καρικατούρα. Ο Sam Bowden όμως δεν είναι ο καλός ηρωικός πρωταγωνιστής που έχετε δει σε τόσες άλλες ταινίες. Είναι ένας δικηγόρος, ο οποίος έχει κάνει παρανομίες στο παρελθόν και θα αναγκαστεί να ξανακάνει, εμπλεκόμενος σε ‘βρομοδουλειές’, ενώ δεν έχει και ιδιαίτερο ταλέντο ούτε ως σύζυγος ούτε ως πατέρας. Κάποια στιγμή στην ταινία, αναφέρει ότι στην αρχαιότητα θα μπορούσε να σκοτώσει τον εγκληματία (De Niro) δια λιθοβολισμού. Στο (αλληγορικό) φινάλε της ταινίας, οι δύο άντρες θα καταλήξουν να παλεύουν με πέτρες, εμφανίζοντας την πιο ζωώδη συμπεριφορά του ανθρώπου…

Βαθμολογία: 3/5

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Match point (2005)

Ο Woody Allen σε μία από τις σοβαρότερες και πιο ώριμες στιγμές του. Η σκηνοθεσία του είναι μοντέρνα, εντυπωσιακά προσεγμένη και γενικότερα εκπληκτική. Το σενάριο αριστουργηματικό. Πάνω σε ένα συνηθισμένο θέμα χτίζει μια ιστορία γεμάτη αμείωτο ενδιαφέρον, που άλλοτε ξεχειλίζει από ρομαντισμό και άλλοτε καθηλώνει με το απίστευτο σασπένς της. Από τον εξαιρετικό πρόλογο μέχρι το πανέξυπνα ανατρεπτικό φινάλε, θίγει επανειλημμένως φιλοσοφικά ερωτήματα πάνω στον καθοριστικό ρόλο της τύχης στη ζωή των ανθρώπων (η οποία συμβολίζεται με έναν αγώνα τένις). Η τελική κορύφωση του στοχασμού αυτού είναι τουλάχιστον ιδιοφυής…

Άλλοι επιμέρους προβληματισμοί του έργου αφορούν την δικαιοσύνη και την ανθρώπινη συνείδηση.

Η όπερα ως μουσική υπόκρουση είναι απολύτως εύστοχη και συνοδεύει επιβλητικά τους ηθοποιούς που προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ο Jonathan Rhys Meyers στον πρωταγωνιστικό ρόλο με μια μετρημένη ερμηνεία ενσαρκώνει ικανοποιητικά έναν πολύ ενδιαφέρων, σχεδόν τραγικό χαρακτήρα. Τυφλωμένος από τον έρωτα, ο Chris γίνεται επιπόλαιος και, δέσμιος των συναισθημάτων του, οδηγείται σε ένα τρομακτικό δίλλημα (μεταξύ της άνετης, σίγουρης ζωής που καθένας θα ονειρευόταν και του απόλυτου πάθους) και καλεί τον θεατή να βάλει τον εαυτό του στη θέση του.

Όλα τα πρόσωπα που τόσο αριστοτεχνικά σκιαγραφεί ο Άλεν, πέρα από το ότι αποτελούν θύματα της τύχης και των συμπτώσεων, έχουν αδυναμίες, που τα καθιστούν φιγούρες εντυ-πωσιακά ρεαλιστικές, στις οποίες πολλοί θεατές θα εντοπίσουν κομμάτια του εαυτού τους…

Με λίγα λόγια, το «Match Point» είναι μία αριστουργηματική τραγωδία, αλλά και μία από τις καλύτερες ταινίες του Woody

Δυστυχώς όσο σημαντικές κι αν είναι οι επιλογές που κάνουμε, τα πάντα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή που ονομάζεται τύχη…

Βαθμολογία: 5/5


Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Hereafter / Η ζωή μετά (2010)

Έχοντας φτάσει και πλέον ξεπεράσει τα 80 χρόνια σε ηλικία, ο Clint Eastwood πραγματοποιεί μια τολμηρή κίνηση, από τη μία γιατί σκηνοθετεί μια ταινία αρκετά διαφορετική από αυτές που χαρακτηρίζουν τη φιλμογραφία του και από την άλλη γιατί επιχειρεί να απεικονίσει την ίδια την μετά θάνατον ζωή, πράγμα που θα μπορούσε να διχάσει τους θεατές. Όμως ο προβληματισμός της ταινίας δεν αφορά το «τι συμβαίνει μετά». Σε αυτό το ερώτημα (που, καλώς ή κακώς, απασχολεί όλους μας), το φιλμ δίνει μία από τις πολλές –υποκειμενικές- απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν και μάλιστα από την εναρκτήρια κιόλας σεκάνς -η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι καταπληκτικά σκηνοθετημένη…

Αυτό λοιπόν που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, ενδιαφέρει τον Eastwood σαφώς και δεν είναι να απαντήσει στο αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά το ότι πρέπει να ξεπεράσουμε ή να συμφιλιωθούμε με την ιδέα του θανάτου, είτε του δικού μας είτε αγαπημένων μας προσώπων, ώστε να μπορούμε να ευχαριστηθούμε την ίδια τη ζωή…

Τρεις διαφορετικές ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα (αν και υπάρχει μια μικρή ανισότητα μεταξύ τους): Μια επιτυχημένη Γαλλίδα δημοσιογράφος, ύστερα από ένα συμβάν που την φέρνει ‘σε επαφή’ με τον θάνατο, βλέπει τη ζωή της να αναστατώνεται και την καριέρα της να καταρρέει, ένας άντρας μπορεί να επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο, πράγμα όμως που κάνει σχεδόν αδύνατη την προσαρμογή του σε αυτόν εδώ και, τέλος, ένα δωδεκάχρονο αγόρι χάνει τον δίδυμο αδελφό του, που αποτελούσε το έτερον ήμισύ του. Οι τρεις ιστορίες θα διασταυρωθούν και ο ένας χαρακτήρας θα βελτιώσει τη ζωή του άλλου……

Βαθμολογία: 3/5

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Shakespeare in love / Ερωτευμένος Σαίξπηρ (1998)

Ευχάριστη, διασκεδαστική ταινία με ενδιαφέρον θέμα, που αφηγείται τη δημιουργία του “greatest love story of them all” «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Το να υποδυθείς τον Σαίξπηρ, σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ο (βασικά άγνωστος) Τζόζεφ Φάινς αποδεικνύεται πολύ καλή επιλογή και όχι μόνο πείθει στο ρόλο που του έχει ανατεθεί, αλλά νομίζω και ότι σηκώνει στις πλάτες του ένα τεράστιο κομμάτι του φιλμ. Το υπόλοιπο στηρίζεται αφενός μεν στα υπόλοιπα ονόματα που απαρτίζουν το καστ (Πάλτροου, Ρας, Φερθ, Άφλεκ, Γουίλκινσον και Ντεντς) και αφετέρου δε στο έξυπνο και γεμάτο ιδέες σενάριο.

Ο σκηνοθέτης Τζον Μάντεν όμως, ενώ είχε στα χέρια του μια πολλά υποσχόμενη πρώτη ύλη, στο δρόμο μοιάζει να έχασε τον προσανατολισμό του. Το αποτέλεσμα είναι να μην είσαι σίγουρος αν παρακολουθείς μια κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία ή ένα δράμα με έντονα κωμικά στοιχεία… Έτσι, ενώ θα μπορούσε να ήταν επιτυχημένο αν ξεκαθάριζε προς τα πού κινείται, το έργο αυτοκαταστρέφεται γιατί δεν τηρεί τις αναλογίες…

Ο θείος Όσκαρ βέβαια το λάτρεψε και του χάρισε εφτά αγαλματίδια… Μεταξύ αυτών και Καλύτερης Ταινίας! Επίσης βραβεύτηκε η ξινή Πάλτροου, αλλά και η Τζούντι Ντεντς που ναι μεν ήταν πολύ καλή, συνολικά όμως έπαιξε γύρω στα 5 λεπτά σε όλη την ταινία!

Το Όσκαρ Σεναρίου ήταν αρκετά δικαιολογημένο, αν και σίγουρα υπήρξαν και καλύτεροι ανταγωνιστές τη χρονιά εκείνη. Όσο για τα εξαιρετικά του κουστούμια, το φιλμ δεν θα μπορούσε να μην βραβευτεί…

Βαθμολογία: 2.5/5

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Amores perros / Χαμένες αγάπες (2000)

«Amores Perros» σημαίνει Αγάπες Σκύλες ή Σκυλίσιες Αγάπες. Η ταινία αφηγείται τρεις ιστορίες ανθρώπων εντελώς διαφορετικών, όπου η αγάπη βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, χωρίς κατ’ ανάγκη να κυριαρχεί ως συναίσθημα. Άλλοτε μοιάζει να προσπαθεί να αναδυθεί σε έναν κόσμο όπου φαντάζει χαμένη, άλλοτε είναι ψεύτικη, άλλοτε κάνει και το θεατή να παραδεχτεί ότι «είναι μια σκύλα»… Πάντα, έμμεσα ή άμεσα, καθορίζει τις πράξεις των ηρώων, αλλά ποτέ δεν φέρνει την ευτυχία, αν και το καταπληκτικό τέλος κλείνει το μάτι στο θεατή με συγκινητική αισιοδοξία…

Ο τίτλος βέβαια είναι και ένα λογοπαίγνιο. Σε κάθε ιστορία, δίπλα στους ανθρώπους πρωταγωνιστούν τα σκυλιά, τα οποία είτε πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, είτε αποτελούν τον καλύτερο φίλο και κοντινότερο σύντροφο του ανθρώπου, είτε διχάζουν τα αφεντικά τους ως προς τα συναισθήματά τους, ως προς το πού να «δώσουν» την αγάπη τους, στο ζώο δηλαδή ή στον άνθρωπο.

Επίσης, ο Ιναρίτου τονίζει τις διαφορές σχετικά με το πώς εκφράζεται το συναίσθημα της αγάπης από τους πρωταγωνιστές κάθε ιστορίας, που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Ο Οκτάβιο, απόβρασμα της κοινωνίας, εκφράζει τα συναισθήματά του άγρια, «βρόμικα», ανεύθυνα και επιπόλαια. Ο Ντάνιελ και η Βαλέρια, ο μεν μεγαλοεπιχειρηματίας, η δε διάσημο μοντέλο, είναι οι μόνοι που δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα και μοιάζουν ευτυχισμένοι, αλλά στην πραγματικότητα είναι και οι μόνοι για τους οποίους, τελικά, η αγάπη μοιάζει απόμακρη, ψυχρή, αβέβαιη. Τέλος, ο Ελ Τσίβο, ρακοσυλλέκτης και πληρωμένος δολοφόνος, φαίνεται ο πιο περιθωριακός, ο πιο σκληρός απ’ όλους, μα αποδεικνύεται ίσως ο πιο ώριμος και σίγουρα ο πιο συνειδητοποιημένος συναισθηματικά.

Συμπερασματικά λοιπόν, τα λεφτά και η αγάπη μοιάζουν να αποτελούν μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα και δομούν μια βαθειά ειρωνεία που προβληματίζει, σε μια ειλικρινή ταινία, τόσο σκληρή, όσο τελικά ανθρώπινη…

Βαθμολογία: 4.5/5

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Casablanca / Καζαμπλάνκα (1942)

Καζαμπλάνκα. Ένα από τα μεγαλύτερα αριστου-ργήματα του αμερικάνικου κινηματογράφου και μία από τις πιο πολυαγαπημένες ταινίες όλων των εποχών.

Ρικ Μπλέιν. Ένας εντυπωσιακά πολυεπίπεδος χαρακτήρας που έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Ερμηνευμένος τόσο μα τόσο εκπληκτικά από τον Χαμφρεϋ Μπόγκαρτ, είναι ένας άνθρωπος σκληρός και κυνικός, μα στην πραγματικότητα βαθιά πληγωμένος και τελικά αλτρουιστής. Ο Ρικ ‘σπάει’ και το ραγισμένο βλέμμα του Μπόγκαρτ προκαλεί ρίγος…

«Play it again, Sam». Η πιο χαρακτηριστική από τις ατάκες της ταινίας που έχουν αφήσει εποχή. Το αριστουργηματικό σενάριο δίκαια βραβεύτηκε με Όσκαρ και το «As time goes by» έγινε σήμα κατατεθέν της «Casablanca».

Η ταινία κέρδισε επίσης Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας για τον Μάικλ Κέρτις, που κατάφερε να πλαισιώσει με χαρακτήρες με αξιοθαύμαστο βάθος και σκέψεις γύρω από τον τρόμο του πολέμου, ένα από τα πιο μνημειώδη και συγκινητικά ρομάντζα της ιστορίας του κινηματογράφου, που στην πραγματικότητα όμως είναι ένας έρωτας καταδικασμένος...

Η μελαγχολία, η συγκίνηση, ο ρομαντισμός, το καταπληκτικό καστ και η γοητευτική νουάρ ατμόσφαιρα του μεγαλόπρεπου αυτού masterpiece το καθιστούν μία από τις πιο κλασσικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, μία αξεπέραστη ταινία ορόσημο που, αληθινά, δεν έχει γεράσει ούτε κατά μία ρυτίδα…

Βαθμολογία: 5/5

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

De vrais mensonges / Γλυκό ψέμα (2011)

Το «Γλυκό ψέμα» είναι μια γλυκύτατη όσο και διασκεδαστικότατη ρομαντική κομεντί, από αυτές που τόσο έντονα χαρακτηρίζουν τον γαλλικό κινηματογράφο. Είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων με φουλ γαλλική φινέτσα, που δεν αδυνατεί να γίνει ξεκαρδιστική, αλλά ταυτοχρόνως διαπνέεται από βαθύ ρομαντισμό... Ο θεατής γελάει και συγκινείται, ταυτίζεται γρήγορα με τους ήρωες και παρακολουθεί μια σειρά μπερδεμάτων, τα οποία ίσως να πλησιάζουν μεν το κλισέ, είναι όμως έξυπνα και έχουν εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες της Audrey “Αμελί” Tautou και του Sami Bouajila είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτες, ενώ αυτή της Nathalie Baye απλά εξαιρετική! Όλα λοιπόν τα παραπάνω συμπληρώνουν ένα πακέτο ανάλαφρο, γοητευτικό και πανέμορφο, ό,τι πρέπει για θερινό σινεμά…
 
Βαθμολογία: 3.5/5

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Darkman (1990)

Όχι ιδιαίτερα πετυχημένο, λόγω ηλικίας, φιλμ, σχετικά μικρό σε διάρκεια, που, ουσιαστικά, είναι μια απλή, συνηθισμένη ιστορία εκδίκησης. Κι όμως, δε φοβάται να το δείξει και για αυτόν ακριβώς το λόγο ξεχωρίζει. Όσο απλό και με λίγες απαιτήσεις κι αν είναι το σενάριο, έχει την πρωτοτυπία του, ενώ αξέχαστη θα μείνει η φράση του "κακού" της ιστορίας προς τον Darkman: "Εγώ καταστρέφω για να φτιάξω κάτι καλύτερο. Εσύ καταστρέφεις για να πάρεις εκδίκηση". Αρκετές σεναριακές ιδέες, υποτονικός ο Λίαμ Νίσον.

Βαθμολογία: 2.5/5