Κυριακή 22 Απριλίου 2012

The incredible Hulk / Ο απίθανος Hulk (2008)

Όπως και στο «Danny the dog» ήταν έκδηλη η προσπάθεια του Λουί Λετεριέ να συνδυάσει δράση με δράμα, έτσι και εδώ, στην πρώτη του ταινία που δεν αποτελεί παραγωγή του Λικ Μπεσόν, ο γάλλος σκηνοθέτης προσπαθεί να εξανθρωπίσει τους χαρακτήρες του όσο μπορεί και να δημιουργήσει ένα δραματικό υπόβαθρο πίσω από τους φρενήρεις και περιπετειώδεις ρυθμούς του. Πράγμα το οποίο όμως έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με το εντελώς συμβατικό και σχηματικό σενάριο που εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στην δράση.

Αποτέλεσμα; Από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας κυριαρχεί μία υπερβολική σοβαροφάνεια, που, πέρα από το ότι κουράζει, κάνει τις χιουμοριστικές σκηνές του σεναρίου να μοιάζουν παντελώς εκτός τόπου και χρόνου και τις σκηνές δράσης παιδαριώδεις.

Έτσι κι αλλιώς, η παρουσία του Έντουαρτ Νόρτον από μόνη της καθιστά τον χάρτινο Μπρους Μπάνερ πολύ πιο ανθρώπινο απ’ όσο θα ήταν στο πρόσωπο ενός Έρικ Μπάνα πάλι, επομένως η αδικαιολόγητη σοβαροφάνεια του Λετεριέ τελικά δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο έργο, αντιθέτως το επιβαρύνει.

Επιπλέον, στον «Hulk» του Ανγκ Λι, ο οποίος για μένα ήταν κλάσεις ανώτερος, τα CGI ήταν πολύ πιο προσεγμένα απ’ ό,τι εδώ –μάλιστα ο Hulk παρέπεμπε φυσιογνωμικά στον Έρικ Μπάνα, αντίθετα από τον καινούριο, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Νόρτον. Άτσαλες, λοιπόν, οι σκηνές που περιέχουν CGI και ιδίως το αφελές φινάλε, που παρουσιάζει το ίδιο πρόβλημα με το αντίστοιχο του «Iron man»: Σου δίνει την εντύπωση πως παρακολουθείς καρτούν με προεφηβικό target group…

Βαθμολογία: 1.5/5

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

La guerre est declaree / Πολεμώντας για τη νίκη (2011)


Είναι εντυπωσιακό το κουράγιο του ζεύγους Valerie Donzelli και Jeremie Elkaϊm, που στ’ αλήθεια «έδωσαν μάχη» κατά του καρκίνου του παιδιού τους και, την χρονιά που μας πέρασε, έγραψαν, πρωταγωνίστησαν και η Donzelli σκηνοθέτησε την (σχεδόν) αυτο- βιογραφική κινηματογραφική εξιστόρηση του φοβερού αυτού βιώματος.

Η ταινία όμως, αν και μου άρεσε, δεν με κέρδισε. Θεωρώ πως το γεγονός ότι η ιστορία είναι αληθινή και, κυρίως, το ότι η χαρακτηριστική της λιτότητα σου δίνει αυτήν την αίσθηση, συμβάλλει στην αμεσότητα και τον ρεαλισμό του φιλμ, του στοιχίζει όμως σε ένταση και ρυθμό. Πέρα από τις αληθινά δυνατές σκηνές μετά τη διάγνωση του καρκίνου, δεν ένιωσα ποτέ άλλοτε ιδιαίτερα συγκινημένος και, παρόλο που βρήκα τις αισιόδοξες προθέσεις της σκηνοθέτιδας εξαιρετικές, αυτές τελικά δεν με άγγιξαν πραγματικά και δεν μου άφησαν το χαμόγελο που περίμενα. Επίσης μου φάνηκε αχρείαστη η σκηνή του τραγουδιού των δύο πρωταγωνιστών και η χρήση της αφήγησης off.

Παρόλα αυτά, είναι ομολογουμένως καταπληκτικό ότι μέσα από τόσο πόνο, η ταινία προσπαθεί να γίνει όσο το δυνατόν πιο αισιόδοξη και, ειδικά στους καιρούς που ζούμε, τέτοια μηνύματα ζωής είναι που χρειαζόμαστε από τον κινηματογράφο…

Βαθμολογία: 2.5/5

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Blindness / Περί τυφλότητος (2008)

Αλληγορικό δραματικό θρίλερ που κερδίζει τις εντυπώσεις σε κάθε επίπεδο. Άριστη τεχνικά, με τη φωτογραφία να είναι… «σκοτεινά» φωτεινή και την εξαιρετική μουσική υπόκρουση να ται- ριάζει απόλυτα. Δυνατή η σκηνοθεσία και το σενάριο. Πάρα πολύ καλές και οι ερμηνείες, με τον Mark Ruffalo να ξεχωρίζει στον ίσως δυσκολότερο και πιο πολυδιάστατο ρόλο της ταινίας. Το έργο ξεκινά με ένταση και όσο οι πρωταγωνιστές βρίσκονται έγκλειστοι, αφοσιώ- νεται στην παρατήρηση της συμπεριφοράς και της ψυχοσύνθεσής τους. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, προβληματίζει και, ενώ φαντάζει εφιαλτικό, στο τέλος αποδεικνύεται συγκινητικό και αισιόδοξο.

Βαθμολογία: 3.5/5

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

Don't be afraid of the dark / Μη φοβάσαι το σκοτάδι (2010)

Είναι το όνομα του Del Toro στην παραγωγή και το σενάριο που καθιστά αυτήν την ταινία άξια προσοχής. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν πιστεύω να είχε ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα μαζί της.

Αν έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα, είναι ότι εκμεταλλεύεται το εικαστικό ταλέντο των ανθρώπων πίσω από την κάμερα με πολύ μεγάλη επιτυχία, δημιουργώντας εξαιρετική ατμόσφαιρα και κάνοντας σχεδόν κάθε πλάνο χάρμα οφθαλμών. Δυστυχώς όμως δεν είναι αρκετό το αισθητικό μονάχα κομμάτι για να κάνει μία ταινία δίχως καμία απολύτως ιδιαιτερότητα στο σενάριο (αντίθετα, με αφέλειες και κλισέ) να ξεχωρίσει από το σωρό. Αυτό που χρειάζεται για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι είτε μεγάλη τόλμη (πολύ σπάνιο φαινόμενο) είτε το αποτέλεσμα να είναι στ’ αλήθεια τρομακτικό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πέρα από μια-δυο ελαφρώς τρομακτικές σκηνές, δεν θα πιάσετε τον εαυτό σας να αγωνιά ιδιαίτερα…

Η αποτυχία στην πρόκληση τρόμου οφείλεται, δυστυχώς, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στην ίδια την προηγμένη τεχνολογία που χρησιμοποιείται στο φιλμ. Τα CGI είναι εντυπωσιακά όταν ζωντα- νεύουν τέρατα και πρωτόγνω- ρους κόσμους για να σου γεμί- σουν το μάτι, αλλά όταν προσπα- θούν να γίνουν τρομακτικά, αποτυγχάνουν πλήρως. Σε ταινίες όπως «Η κάθοδος» τα CGI είχαν χρησιμοποιηθεί με (σχετική, τουλάχιστον) σύνεση, εδώ όμως η κάμερα μοιάζει υπερβολικά άνετη απέναντι στην παρουσία των μικρών τεράτων και δε διστάζει να «πλησιάσει» υπερβολικά κοντά τους. Μα τα πολλά close-up στα πρόσωπά τους παραπέμπουν πιο πολύ σε διασκεδαστική ταινία φαντασίας, παρά σε ταινία τρόμου. Πόσο μάλλον όταν βλέπει ο θεατής τα εν λόγω τέρατα να μιλάνε αγγλικά και να διαθέτουν εξυπνάδα ανθρώπου –σχεδόν κωμικό. Και πολύ απογοητευτικό, τη στιγμή που μία περιορισμένη χρήση των εφέ και πιο συνετή παρουσίαση των τεράτων θα μπορούσε ενδεχομένως να αποδειχθεί ευρηματική.

Το «Dont be afraid of the dark», τελικά, βρίσκεται σε απόσταση χιλιομέτρων από ένα εναλλακτικό «Ορφανοτροφείο» και περνάει κατευθείαν στις ταινίες που δεν παρατηρείς μεγάλη διαφορά είτε τις δεις είτε όχι…

Βαθμολογία: 1.5/5

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Source Code / Τα τελευταία 8 λεπτά (2011)


Ο Ντάνκαν Τζόουνς, με την πρώτη του κιόλας ταινία, κατόρθωσε να τραβήξει την προσοχή. Δε θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηρίσει κανείς το «Moon» ως μία από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων.

         Στα «Τελευταία 8 λεπτά», ο Τζόουνς συνεχίζει να δείχνει την αγάπη του προς το είδος της επιστημονικής φαντασίας, θέλοντας φανερά να πει και κάτι παραπάνω πέρα από το να τέρψει απλώς το μάτι του θεατή των multiplex με εφέ και βαβούρα. Βεβαίως η νέα αυτή ταινία του, αντιθέτως από την προηγούμενη, είναι καθαρά ένα blockbuster. Οι αργοί και ήρεμοι ρυθμοί του «Μοοn» γίνονται εδώ φρενήρεις και περιπετειώδεις. Υπάρχει κάποιο μυστήριο και ορισμένες απρόβλεπτες ανατροπές και γενικότερα το φιλμ βλέπεται πολύ ευχάριστα.

Τώρα, αν ο Τζόουνς δεν προσπαθούσε να φανερώσει τις υπαρξιακές του ανησυχίες μέσα από μελοδραματισμούς και αν δεν είχε ξεχάσει εντελώς να εμβαθύνει στους χαρακτήρες του, τότε θα μιλούσαμε για μία αληθινά καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Όπως έχουν τα πράγματα όμως, μιλάμε για μία ταινία που βλέπεται πολύ ευχάριστα και είναι σίγουρα από εκείνες του είδους που αξίζουν, απλά δεν ξεχωρίζει και δεν τολμά ποτέ να γίνει πραγματικά αξέχαστη ή πολύ… χορταστική.

Βαθμολογία: 2.5/5