Είναι εντυπωσιακό το κουράγιο του ζεύγους Valerie Donzelli και Jeremie Elkaϊm, που στ’ αλήθεια «έδωσαν μάχη» κατά του καρκίνου του παιδιού τους και, την χρονιά που μας πέρασε, έγραψαν, πρωταγωνίστησαν και η Donzelli σκηνοθέτησε την (σχεδόν) αυτο- βιογραφική κινηματογραφική εξιστόρηση του φοβερού αυτού βιώματος.
Η ταινία όμως, αν και μου άρεσε, δεν με κέρδισε. Θεωρώ πως το γεγονός ότι η ιστορία είναι αληθινή και, κυρίως, το ότι η χαρακτηριστική της λιτότητα σου δίνει αυτήν την αίσθηση, συμβάλλει στην αμεσότητα και τον ρεαλισμό του φιλμ, του στοιχίζει όμως σε ένταση και ρυθμό. Πέρα από τις αληθινά δυνατές σκηνές μετά τη διάγνωση του καρκίνου, δεν ένιωσα ποτέ άλλοτε ιδιαίτερα συγκινημένος και, παρόλο που βρήκα τις αισιόδοξες προθέσεις της σκηνοθέτιδας εξαιρετικές, αυτές τελικά δεν με άγγιξαν πραγματικά και δεν μου άφησαν το χαμόγελο που περίμενα. Επίσης μου φάνηκε αχρείαστη η σκηνή του τραγουδιού των δύο πρωταγωνιστών και η χρήση της αφήγησης off.
Παρόλα αυτά, είναι ομολογουμένως καταπληκτικό ότι μέσα από τόσο πόνο, η ταινία προσπαθεί να γίνει όσο το δυνατόν πιο αισιόδοξη και, ειδικά στους καιρούς που ζούμε, τέτοια μηνύματα ζωής είναι που χρειαζόμαστε από τον κινηματογράφο…
Βαθμολογία: 2.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου