Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Coherence / Η νύχτα του κομήτη (2013)

Έχοντας δουλέψει πάνω στο κόνσεπτ του φιλμ για ένα χρόνο, ο James Ward Byrkit (συνεργάτης του Gore Verbinski) συγκεντρώνει ένα 8μελές καστ και γυρίζει, σχεδόν αποκλειστικά μέσα σε ένα σπίτι, ένα ανεξάρτητο, πειραματικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με ισχνό budget και… χωρίς σενάριο! Στην έναρξή του, ο Byrkit δίνει την εντύπωση του απλού παρατηρητή ενός τυχαίου δείπνου οχτώ καθημερινών ατόμων και η φυσικότητα των διαλόγων και των ερμηνειών μαρτυρά αναμφίβολο αυτοσχεδιασμό. Ηθοποιοί μιλούν ο ένας πάνω στον άλλον και σε στιγμές μπερδεύουν απροσποίητα τα λόγια τους, συμβάλλοντας καθοριστικά στον εντυπωσιακό ρεαλισμό ενός φιλμ, στα πρώτα 15 λεπτά  του οποίου μόνο σε σκόρπιους υπαινιγμούς εντοπίζεται η σχέση του με το είδος του. Η συνέχειά του μας βυθίζει σε καθηλωτικά sci-fi μονοπάτια, απολαυστικά απρόβλεπτα εν πολλοίς ακόμα και για τους ίδιους τους ηθοποιούς (με εξαίρεση τον συν-σεναριογράφο Alex Manugian), οι οποίοι αγνοούσαν τη λεπτομερή εξέλιξη του στόρι!

Κι αν όλα τα παραπάνω κάνουν να φαντάζει αδύνατο το να προκύψει τελικά ένα αξιοπρεπές (πέρα από το πλαίσιο του ενδιαφέροντος πειράματος) φιλμ, στην πραγματικότητα αποτελούν ακριβώς το λόγο που το «Coherence» αποδεικνύονται μια τόσο αξιοπρόσεκτη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Γιατί η επιτυχία της δεν βασίζεται στα εφέ -τα οποία αποφεύγει υποδειγματικά, όχι απλώς ελλείψει budget, μα επειδή δεν τα χρειάζεται- αλλά στην ευρηματική ανάπτυξη μιας καθηλωτικά ενδιαφέρουσας ιδέας. Με την εξαιρετικά δύσκολη, αριστουργηματική δουλειά του Lance Pereira στο μοντάζ να δίνει ζωτικό παλμό στις αυτοσχεδιαστικές σκηνές και τον αλά found-footage ρεαλισμό να ενισχύει τον αιφνιδιασμό μας από τις απρόσμενες εξελίξεις, το φιλμ μάς βυθίζει ολοένα και βαθύτερα σε έναν υπαρξιακό εφιάλτη, που ποτέ δεν στερεύει από εκπλήξεις.

Αναμφίβολα, υπάρχουν στιγμές όπου αποδυναμώνεται, καθώς ο Byrkit καταφεύγει στη συνήθη στον αμερικανικό ανεξάρτητο κινηματογράφο εστίαση σε περιττές δραματικές υποπλοκές επικεντρωμένες σε επί μέρους χαρακτήρες, ενώ το φινάλε, όσο κι αν κορυφώνει την υπαρξιακή διάθεση του στόρι, φαντάζει απογοητευτικά αμήχανο. Παρόλα αυτά, έχει ενδιαφέρον να ειδωθούν αυτές οι αδυναμίες υπό την οπτική που υποδεικνύει ο αρχικός τίτλος της ταινίας, «The understudy», που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «Η αναπληρωματική», αναφερόμενος στο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας Emily Baldoni. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το εντυπωσιακό κατόρθωμα του James Ward Byrkit αποδεικνύει περήφανα πως η καλή επιστημονική φαντασία δεν στηρίζεται απαραιτήτως στα εκθαμβωτικά εφέ, κάνοντάς μας, με τον πιο λιτό κινηματογραφικά τρόπο, να δαγκώνουμε τα χείλη μας από αγωνία και ταυτοχρόνως να μένουμε με ανοιχτό το στόμα. 

Βαθμολογία: 3.5/5

2 σχόλια: