White bird in a blizzard (2014)

Η Shailene Woodley δεν πρόκειται απλώς για ένα ανερχόμενο ταλέντο, αλλά για μια ηθοποιό που, στα 23 της χρόνια, έχει ήδη προσφέρει μια σειρά από καταπληκτικές, έως και βιωματικές ερμηνείες. Μοιάζει να κάνει τους ρόλους της δικούς της βάζοντας μέσα τους μεγάλα κομμάτια από τον εαυτό της, όσο διαφορετικοί και να είναι κάθε φορά. Και η παρουσία της στο «White bird in a blizzard» δεν αποτελεί εξαίρεση. Για την ακρίβεια, είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ταινίας του Gregg Araki, ακόμα κι αν ο χαρακτήρας της δεν είναι εξίσου αξιομνημόνευτος με προηγούμενους ρόλους της, κάτι που οφείλεται μάλλον στην αντιμετώπισή του από τον Araki και στην αδυναμία του να μας κάνει να νοιαστούμε για αυτόν όσο θα ήθελε.

Φταίει που γενικά το φιλμ μοιάζει να πάσχει από μια έλλειψη προσανατολισμού. Μπορεί να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθείς μια ταινία για την οποία ποτέ δεν ξέρεις προς ποια κατεύθυνση πρόκειται να κινηθεί, αρκεί να ξέρει τουλάχιστον η ίδια! Το «White bird in a blizzard» δεν είναι το ατμοσφαιρικό θρίλερ που συχνά δίνει την εντύπωση ότι είναι, παρά αξιοποιεί το στοιχείο του μυστηρίου απλώς ως αφορμή για μια δραματική ιστορία ενηλικίωσης, που όμως δεν αποδεικνύεται ούτε κι αυτή απολύτως λειτουργική. Αφενός, όπως προείπαμε, ο χαρακτήρας της Woodley δεν γίνεται πραγματικά συμπαθής ώστε να ενδιαφερθούμε στ’ αλήθεια, μα κι αφετέρου, το φινάλε, αντιθέτως με ό,τι προηγείται, επικεντρώνεται στην ολοκλήρωση του φιλμ περισσότερο ως θρίλερ παρά τελικά ως δράμα. Μα το μεγάλο, αδικαιολόγητο στραβοπάτημα του Araki είναι ότι επιλέγει να μας «χαρίσει» έναν επίλογο, όπου εξηγείται με πρωτοφανώς περιττή σαφήνεια οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε παραμείνει εύστοχα υπαινικτικό. Έτσι, φανερώνεται η προσχηματικότητα των χιονισμένων ονείρων της πρωταγωνίστριας, προδίδεται, μέσω μιας μικρής ανατροπής, ένα επιτηδευμένο κινηματογραφικό «τρικ» και, κυρίως, αναιρείται η μέχρι τότε υπαινικτική διάθεση που κρατούσε ζωντανό το ενδιαφέρον μας όλη αυτήν την ώρα.

Ξεχωρίζουν πάντως τόσο η Woodley όσο και ο 29χρονος Shiloh Fernandez, με την πρώτη να παραδίδει ένα χαμηλόφωνο ερμηνευτικό highlight στο σπίτι του ιδιωτικού ντετέκτιβ και τον δεύτερο («Red riding hood», «Evil dead») να μας πείθει ότι αξίζει τελικά να τον προσέξουμε. Την Eva Green, αντιθέτως, τη συναντάμε σε μία από τις πιο over-the-top στιγμές της.

Βαθμολογία: 2/5