Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Harry Potter and the Deathly Hallows: part 1 / Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου: μέρος Α (2010) - 3/5

Με όση ανυπομονησία κι αν περίμενα την ταινία, είχα τις αμφιβολίες μου για αυτήν. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο ήξερα πως το καλύτερο σημείο του είναι το τέλος, ενώ ποτέ άλλοτε δεν σε συνεπαίρνει. Το βασικό του πρόβλημα είναι ότι μπλέκει τους ήρωες σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά ο τρόπος που τους "ξεμπλέκει" είναι, εκτός από εύκολος, επαναλαμβανόμενος. Αυτό ισχύει σε κάποιο βαθμό και στην ταινία.

Ωστόσο, επειδή οι τρεις πρωταγωνιστές δεν είναι αυτή τη φορά στο Χόγκουαρτς, αλλά ταξιδεύουν μόνοι, το στόρι γυρίζει αποκλειστικά γύρω από αυτούς. Έτσι, στήριζα τις ελπίδες μου στο ότι θα μπορούσε να γίνει μια πολύ καλή εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Πράγμα που επίσης ισχύει...

Μέχρι τη μέση κυρίως του φιλμ, ο David Yates δεν μπορεί να συγκρατήσει τη χιουμοριστική του διάθεση, η οποία μπορεί να δούλεψε καλά στις δύο προηγούμενες ταινίες, στο δρόμο όμως για το μεγάλο φινάλε μοιάζει μάλλον άστοχη, καθώς η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο βαριά από πριν.

Επίσης, ο Yates είναι ικανός στο να δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες (όπως η εναέρια εμφάνιση των Θανατοφάγων), αλλά δεν μπορεί να εντυπωσιάσει εξίσου με τις σκηνές δράσης (πχ η μάχη που ακολούθησε), οι οποίες είναι μάλλον κακογυρισμένες.

Όμως ο Χάρι Πότερ ποτέ δε χρειάστηκε θεαματική δράση για να συναρπάσει τον θεατή. Η σειρά είχε από την αρχή μία σαγηνευτική μαγεία που υπήρχε ακόμα και στις πιο αφελείς της στιγμές («Η κάμαρα με τα μυστικά») και διατηρείται και στο έβδομο αυτό μέρος.

Μετά το αδύναμο πρώτο μισό της διάρκειάς της και μέχρι το τέλος, με εξαίρεση το αναμενόμενα υποτονικό τέλος, η ταινία είναι απλά καταπληκτική. Όπως και κάθε ‘επεισόδιο’ στο παρελθόν, έτσι κι αυτό είναι διαφοροποιημένο από τα υπόλοιπα, αλλά όχι και ανεξάρτητο κι έτσι υπάρχει η αίσθηση ότι ανήκει σε μια σειρά, χωρίς όμως αυτό να το περιορίζει. Έτσι, το έβδομο αυτό μέρος είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα αφού, καταρχήν, τα γεγονότα εκτυλίσσονται μακριά από το Χόγκουαρτς. Η ατμόσφαιρα δεν είναι τόσο σκοτεινή, αλλά η αίσθηση της απειλής είναι πιο έντονη από ποτέ. Η φωτογραφία είναι πιο ρεαλιστική και δε δίνει έμφαση πια σε φανταστικά σκηνικά αλλά σε «πραγματικά» τοπία. Η δράση λαμβάνει χώρα και εκτός του μαγικού κόσμου, δίνεται έμφαση στους χαρακτήρες (ο Χάρι παρουσιάζεται σαν ένας μπερδεμένος συναισθηματικά νέος στο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση) και υπάρχουν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες, πρωτότυπες σχετικά σκηνές, όπως πολλές στο υπουργείο, αυτή του χορού και η ιστορία των τριών αδελφών. Επιπλέον, το στόρι θυμίζει road movie φαντασίας και, αν και κάποιοι θα το θεωρήσουν απλά μια κουραστική συρραφή ασύνδετων γεγονότων, προσωπικά μου έφερε στο μυαλό τον πρώτο «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Αν μάλιστα εδώ η δράση ήταν πιο χορταστική και μεγαλύτερη σε διάρκεια, θα μπορούσε να γίνει και σύγκριση ανάμεσα στις δύο ταινίες…

Τέλος, το πρώτο μέρος των «Κλήρων του Θανάτου» είναι ουσιαστικά μια προετοιμασία για το δεύτερο,  το πολυαναμενόμενο κλείσιμο της «Motion picture event of a generation», όπως λέει και το πολλά υποσχόμενο trailer. Και όχι μόνο προετοιμάζει το θεατή για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει, αλλά το κάνει τέλεια: το κλίμα βαραίνει, οι απώλειες πολλαπλασιάζονται και πολλοί χαρακτήρες κάνουν το πέρασμά τους ως αναδρομή στο υπερεπιτυχημένο franchise. Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα μετά το τέλος αυξάνουν την ανυπομονησία μας για ένα γεμάτο αποκαλύψεις, επικό φινάλε…


The Social Network (2010) - 2/5

Στην τελική, αν ενδιαφέρεστε τόσο πολύ για την ιστορία του facebook, διαβάστε τη στο ίντερνετ. Η ταινία του Φίντσερ δεν έχει έτσι κι αλλιώς να σας προσφέρει κάτι περισσότερο από αυτήν. Δεν νομίζω πως έχει μηνύματα να περάσει, ούτε κάποιον προβληματισμό. Από κει και πέρα, όταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας του Ζάκερμπεργκ είναι η σχέση του με τον φίλο και συνεργάτη του Εντουάρντο, στην ταινία αυτή παριστάνεται υπηρετώντας την πλοκή και όχι τους χαρακτήρες. Δεν υπάρχει, γενικότερα, καμία συναισθηματική υπόσταση, η κορύφωση του φιλμ είναι υποτυπώδης, ενώ, αντίθετα, είναι παραγεμισμένο με μια αδιάκοπη φλυαρία και τελικά μοιάζει να παραμένει από την αρχή ως το τέλος στους ίδιους ακριβώς τόνους. Με λίγα λόγια βλέπεται, αλλά θα σας αφήσει μάλλον αδιάφορους. Ο Φίντσερ μας έχει συνηθίσει σε άλλου είδους ταινίες και προσωπικά περίμενα πολύ περισσότερα από αυτόν.

Inception (2010) - 4.5/5

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι τέσσερις αυτές λέξεις στην αφίσα του «Inception» είναι καταπληκτικά εύστοχες και κυριολεκτικές: Η θεματολογία της πιο πολυαναμενόμενης ταινίας της χρονιάς, που κινείται γύρω από τα όνειρα, μπορεί να αποτελέσει πηγή σκέψης ή και την αρχή ολόκληρης φιλοσοφίας. Λογικό λοιπόν να είναι δύσκολο για οποιονδήποτε δημιουργό να καταπιαστεί με το εν λόγω θέμα, πόσο μάλλον αν ο πρώτιστος σκοπός του είναι ο εντυπωσι-ασμός. Ο χαοτικός κόσμος των ονείρων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα άνισο απο-τέλεσμα, κάτι κοντινό σε εκείνο του περ-σινού «Δρα Παρνάσους» για παράδειγμα. Ο Νόλαν γνωρίζει τον κίνδυνο και ενώ η ιδέα μιας ταινίας σαν το «Inception» φάνταζε μονάχα ένα όνειρο (αλήθεια, δεν είχατε ονειρευτεί κι εσείς ποτέ ένα έργο σαν κι αυτό;) έρχεται εκείνος για να κάνει επιτέλους το όνειρο πραγματικότητα!

Την ταινία ονειρευόταν από καιρό και ο ίδιος ο Νόλαν και μάλιστα προετοίμαζε το σενάριο εδώ και μια δεκαετία. Πράγματι, αυτό είναι που την κάνει να ξεχωρίζει. Η ιδιοφυής κεντρική ιδέα και η πανέξυπνη ανάπτυξή της αναδεικνύουν ένα εκπληκτικά πρωτότυπο, άξιο προσοχής και θαυμασμού σενάριο, το οποίο όχι μόνο θα μείνει αξέχαστο, αλλά ενδεχομένως θα επηρεάσει έντονα και θα πάει ένα βήμα μπροστά το μεταγενέστερο σινεμά φαντασίας. Ο Κρίστοφερ Νόλαν έχει πλήρη επίγνωση του πόσο βαθυστόχαστες μπορούν να γίνουν οι ιδέες του και το χρησιμοποιεί υπέρ του, θίγοντας φιλοσοφικά έως υπαρξιακά(!) ερωτήματα (μεγάλη καινοτομία στο είδος), χωρίς όμως ποτέ να ξεχνάει πως η ταινία του είναι καθαρή sci-fi περιπέτεια. Παρά τα ‘παράπονα’ πολλών θεατών για σεναριακές αδυναμίες και τρύπες, προσωπικά επιμένω πως ο Βρετανο-Αμερικανός δημιουργός δεν έχει κάνει κανένα λάθος. Δείχνει στο θεατή αυτό ακριβώς που θέλει να του δείξει και τον προβληματίζει με τον τρόπο που θέλει να τον προβληματίσει. Όσο γι’ αυτό να είστε σίγουροι: Από την αίθουσα θα φύγετε προβληματισμένοι, κάτι που –αν ασχοληθείτε- μπορεί να φτάσει ακόμα και σε υπαρξιακά επίπεδα.
Όσοι πάλι δεν πρόκειται να ασχοληθείτε, απλώς απολαύστε ένα μοναδικό θέαμα, μια ταινία με ασύλληπτα ευρηματικό σενάριο, μέγιστες για το είδος ερμηνείες και απίστευτα δυναμική σκηνο-θεσία, που σε όλο το πραγματικά αξέχαστο δεύτερο μισό της διά-ρκειάς της ανεβάζει την αδρενα-λίνη στο μάξιμουμ και αφήνει το θεατή κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα…

Η καλύτερη ταινία του Νόλαν από την εποχή του συγκλονιστικού «Memento», ίσως η πιο έξυπνη περιπέτεια φαντασίας της τελευταίας δεκαετίας και μία από τις καλύτερες όλων των εποχών, τόσο εντυπωσιακή σεναριακά όσο ήταν και το «Matrix» περίπου μια δεκαετία πριν.

Ραντεβού στον τρίτο Μπάτμαν.

Kick-Ass (2010) - 3.5/5

Εν ολίγοις, μία από τις καλύτερες super-hero movies ever. Αλλά αυτό είναι ωστόσο που θέλει προσοχή: Η ταινία είναι super-hero movie και όχι κωμωδία ή παρωδία του είδους. Για αυτό και προσωπικά απογοητεύτηκα όταν την πρωτοείδα (είναι υπερβολικά κλισέ για κωμωδία), ενώ τη δεύτερη φορά, που ήξερα ακριβώς τι να περιμένω, ενθουσιάστηκα! Μην περιμένετε να βρείτε κρυμμένα μηνύματα, γιατί απλά δεν υπάρχουν! Η ταινία δεν είναι αυτή που θα κάνει τη μεγάλη διαφορά στο είδος, ωστόσο, όντας καθαρά ψυχαγωγική, είναι από τις καλύτερες που μπορεί κανείς να βρει σε αυτό.

Βασισμένος σε ένα από τα καλύτερα κόμικς του Μαρκ Μίλαρ, το οποίο συνδυάζει ευρηματικά την ενοχλητική βία με το ξεκαρδιστικό μαύρο χιούμορ την ίδια στιγμή, ο «Kick-Ass» είναι συνεπής στην πηγή του και σέβεται τους «συναδέλφους» του, με το αποτέλεσμα της ταινίας να είναι κάτι ενδιάμεσο. Μπορεί να λείπουν οι πανέξυπνες εκπλήξεις και η τόλμη του κόμικ, αλλά η σκηνοθετική αρτιότητα ισορροπεί αριστοτεχνικά τις σοβαρές – δραματικές σκηνές και αυτές της ψιλό-splatter περιπέτειας με εμπνευσμένο μαύρο χιούμορ και (μικρές αλλά καλές) δόσεις έξυπνης σάτιρας και χρησιμοποιεί τα κλισέ υπέρ της, με ενθουσιαστικό τρόπο.

Με ένα αξέχαστο soundtrack (που περιέχει μια μεγάλη γκάμα καλλιτεχνών, από Ένιο Μορικόνε και Ντάνυ Έλφμαν μέχρι Έλβις Πρίσλεϋ!), χιουμοριστικές εκρήξεις, ηθοποιούς που το διασκεδάζουν, καλογυρισμένη, ένοχα διασκεδαστική δράση και δυνατή, απόλυτα εύστοχη σκηνοθσία, το «Kick-Ass» πετυχαίνει αυτό που δεν πέτυχε το προπέρσινο «Hancock» και κλέβει με εντυπωσιακή άνεση τη δόξα από Spider-man και λοιπούς που ίδρωσαν για να την κατακτήσουν.

Harry Potter and the Half-Blood Prince / Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιψ (2009) - 3/5

Πάρα πολύ πετυχημένη, αν και όχι απόλυτα ικανοποιητική μεταφορά του καλύτερου, ίσως, βιβλίου της Ρόουλινγκ (το οποίο να μην ξεχνάμε πως δεν είναι παρά μια προετοιμασία για το επόμενο) στην οθόνη.
Η σκηνοθεσία του David Yates είναι εξαιρετική, το σενάριο σε εκπλήσσει καθώς διαφοροποιείται από το βιβλίο, η μουσική, όπως και η φωτογραφία άψογη και, γενικά, η ταινία είναι άριστη τεχνικά. Μεγαλύτερη χιουμοριστική διάθεση επικρατεί σε αυτήν την ιστορία, που είναι, ταυτόχρονα, και η πιο σκοτεινή. Μυστήριο, αναφορές σε προηγούμενα της σειράς, ρυθμοί που δε βαριανασαίνουν στιγμή και, επιτέλους, ένας καινούριος εχθρός, που θα 'πρεπε να είχε παρουσιαστεί ήδη σε προηγούμενες ταινίες: ο έρωτας, και μάλιστα ως η πιο άμεση ανησυχία των έφηβων μάγων. Να, όμως, που τελικά, αυτή τη φορά, δεν έχουμε happy end, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό. Το λυπητερό, "σχεδόν μελό" τέλος μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια, όχι όμως και να ανεβάσει την αδρεναλίνη όσο θα έπρεπε. Το υποτονικό και ελαφρώς απογοητευτικό, λοιπόν, φινάλε δεν είναι πιστό στο αντίστοιχο του βιβλίου. Αν δεν είχε αφαιρεθεί η τελική μάχη, θα μιλούσαμε αναμφισβήτητα για το καλύτερο Harry Potter που έχουμε δει ως τώρα.

Harry Potter and the Order of the Phoenix / Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα (2007) - 3/5

Το πέμπτο και μεγαλύτερο βιβλίο της Ρόουλινγκ συμπυκνώνεται στη μικρότερη σε διάρκεια ταινία της σειράς. Πολλά στοιχεία του βιβλίου εξαφανίζονται, το τέλος αφήνει μερικά κενά και θα πέσει κάπως "βαρύ" σε όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, ενώ απαρατήρητη δεν περνάει, από την προηγούμενη ταινία, η απουσία του παιχνιδιού Κουίντιτς. Ωστόσο, η σκηνοθετική ματιά του Ντέιβιντ Γιέιτς δίνει έναν ιδιαίτερα διασκεδαστικό τόνο στην ταινία, καθώς η ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει. Καινούριοι χαρακτήρες προστίθενται, αλλά και παλιότεροι γνωστοί επιστρέφουν, και οι μεν και οι δε, στα πρόσωπα ταλαντούχων, απόλυτα πειστικών ηθοποιών.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Harry Potter and the Goblet of fire / Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της φωτιάς (2005) - 3/5

Αν και προβληματικό σαν ιστορία, το "Κύπελλο της φωτιάς" είναι τόσο καλά σκηνοθετημένο, που κάθε αρνητικό σχόλιο είναι ένα τίποτα σε σχέση με το σύνολο της ταινίας. Ο Ρούπερτ Γκριντ, αντίθετα από το Ντάνιελ Ράντκλιφ, έχει βελτιωθεί ικανοποιητικότατα, ενώ ο χαρακτήρας του, στην ταινία, μαζί με όλη την υπόλοιπη οικογένεια Ουίσλι κλέβουν την παράσταση. Επιτέλους βλέπουμε το Βόλντεμορτ με σάρκα και οστά, η συμπεριφορά των έφηβων, πια, παιδιών είναι πιο φυσική, το χιούμορ, η υποβλητική ατμόσφαιρα και το μυστήριο παραμένουν ακούραστα και αγέραστα και το φινάλε είναι το πιο σκοτεινό που έχουμε δει μέχρι στιγμής στη σειρά. Ενώ το θέμα του Βόλντεμορτ, έως και στη συγκεκριμένη συνέχεια φαινόταν πως είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, μετά από το εκρηκτικό φινάλε της ταινίας, έχει κορυφωθεί και το τέλος... έχει μόλις ξεκινήσει!

Harry Potter and the Prisoner of Azkaban / Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν (2004) - 3.5/5

Πολύ πιο ώριμη και ανώτερη σκηνοθετικά, η τρίτη κατά σειρά ταινία του Χάρι Πότερ μαγεύει, ενθουσιάζει και κερδίζει με ευκολία τον τίτλο της καλύτερης μέχρι τώρα ταινίας της σειράς.

Καινούριοι χαρακτήρες, περισσότερο χιούμορ, όμορφη φωτογραφία, μια πολύ καλή ανατροπή στο τέλος και πρωταγωνιστές που, σε κάθε ταινία, είναι όλο και μεγαλύτεροι σε ηλικία και καλύτεροι σαν ηθοποιοί.

Harry Potter and the Chamber of secrets / Ο Χάρι Πότερ και η Κάμαρα με τα μυστικά (2002) - 2.5/5

Δεύτερο μέρος του έπους της Τζόαν Κ. Ρόουλινγκ, κατώτερο από το πρώτο, όμως πιο σκοτεινό, με μυστήριο, χιούμορ και πρωταγωνιστές που βελτιώνουν τις ερμηνείες τους. Όπως και στην πρώτη ταινία της σειράς, έτσι κι εδώ, άλλες δυόμισι ώρες περνάνε χωρίς καν να το καταλάβεις. Αν και δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει αντάξιο σε ποιότητα με το βιβλίο της Ρόουλινγκ, θα μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερο σαν ταινία, αν τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει κάποιος άλλος, πιο κατάλληλος. Με την αλλαγή σκηνοθέτη στην επόμενη ταινία, αλλάζει και το ύφος της σειράς και αυτή αρχίζει να παίρνει το δρόμο της.

Harry Potter and the Philosopher's stone / Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική λίθος (2001) - 3/5

Βασισμένο στο αριστουργηματικό βιβλίο της Τζόαν Κ. Ρόουλινγκ, το «Harry Potter and the philisopher' stone είναι ένα φιλμ, που, αν και αδύναμο σαν ταινία (παιδικό και κάπως αφελές σε πολλά σημεία), σε μαγεύει, σε κάνει να ξεχάσεις όλα τα αρνητικά και σε βυθίζει βαθιά μέσα στο φανταστικό κόσμο που δημιούργησε η Ρόουλινγκ και που τώρα παίρνει σάρκα και οστά. Μαγική ταινία, που δεν είναι παρά μόνο η αρχή ενός μακροχρόνιου ταξιδιού μαγείας και φαντασίας...
So just be patient... and enjoy...

Drag me to hell / Μέχρι την κόλαση (2009) - 2/5

Έχει περάσει παραπάνω από μία δεκαπενταετία από την ολοκλήρωση της «Evil Dead» τριλογίας με το «Army of Darkness» και ο Ρέιμι φαίνεται να νοσταλγεί τον παλιό καλό καιρό, όταν διασκέδαζε με τις αιματηρές low budget cult επιτυχίες του.

 Το «Drag me to hell» λοιπόν αποτελεί ένα light ξεκίνημα για την αναγέννηση του είδους, καθώς προετοιμάζεται (με το πάσο του…) και το «Evil Dead 4».

 Σκοπός του Ρέιμι εδώ βέβαια δεν είναι να τρομάξει το θεατή (μην παρασυρθείτε από το trailer), αλλά να τον διασκεδάσει, κάτι που σίγουρα καταφέρνει και με το παραπάνω. Όμως η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι στο πνεύμα του «Evil Dead» και ο σκηνοθέτης, προσπαθώντας να θυμίσει το «ένδοξο» παρελθόν του στους ανυπόμονους φαν του, αποτυγχάνει σε πολλά επίπεδα. Π.χ.: οι «έντονες» σκηνές (θα ήθελα να πω τρομαχτικές, μα δεν είναι) μοιάζουν επίτηδες ή όχι να έχουν ξεπηδήσει από τη δεκαετία των ΄80s, και γι΄ αυτό κυρίως είναι αναποτελεσματικές. Το ίδιο και οι αυτοαναφορές στον παλιό χαβαλεδιάρικο εαυτό του Ρέιμι: μπορεί να θυμίζουν έντονα «Evil Dead», μοιάζουν όμως ασύνδετες με το υπόλοιπο θέαμα. Αντίθετα, το τέλος, απογοητευτικό αλλά και ικανοποιητικό ταυτόχρονα, αποδεικνύει πως ο Ρέιμι έχει ακόμα τις ικανότητες και μπορούμε να περιμένουμε πολύ περισσότερα από αυτόν.

 Σε γενικές γραμμές το «Drag me to hell» είναι μια συρραφή διασκεδαστικά υπερβολικών ψευδοτρομαχτικών σκηνών, ενενήντα πέντε λεπτά διασκέδασης σε μια κωμικού χαρακτήρα ταινία τρόμου.

Εκτός κι αν αηδιάζετε εύκολα…

District 9 (2009) - 3.5/5

Σε μια χρονιά όπου οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας κυριολεκτικά έχουν πάρει τα πάνω τους, μετά τα «Star Trek», «Moon» και «Avatar», έρχεται και το «District 9» για να αναγεννήσει ένα ακόμα «ξεθωριασμένο» κεφάλαιο του scifi. Η ιδέα των εξωγήινων αρχικά ξενίζει γιατί ο Μπλόμκαμπ δεν ξεκαθαρίζει τις διαθέσεις του. Όταν όμως αρχίσει να ισορροπεί η χαβαλετζίδικη, θεαματική περιπέτεια δράσης με το σκληρό θρίλερ που προβάλλει εξίσου σκληρές αλήθειες, τότε είναι που ο σκηνοθέτης… «δείχνει τα δόντια του». Στο σενάριο διακρίνονται πρωτοτυπίες, με κυριότερη την πολιτική του αλληγορία, αλλά και το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, ο οποίος θυμίζει περισσότερο αντιήρωα. Υπάρχουν ευκολίες, οι οποίες όμως όχι μόνο δεν ενοχλούν, αλλά σχεδόν περνάνε απαρατήρητες και το τέλος ανοίγει το δρόμο σε πιθανό σίκουελ, αλλά δουλεύει και αυτόνομα, αφήνοντας μια απρόσμενα ευχάριστη αίσθηση, σίγουρα διαφορετική (με την καλή, φυσικά, έννοια) από αυτή που θα περίμενε κανείς από μια περιπέτεια σαν το «District 9».

Star Trek (2009) - 2/5

Ενδιαφέρον, σίγουρα ικανοποιητικό σενάριο, που διαθέτει φρεσκάδα, χιούμορ και εκπλήξεις, μεγάλος ο αριθμός των χαρακτηριστικών, εντυπωσιακών σκηνών, αδιάφορες ερμηνείες. Υπάρχει, δυστυχώς, μια αίσθηση βιασύνης, που μοιάζει να περιορίζει τις δυνατότητες του σκηνοθέτη κι έτσι το αποτέλεσμα δεν είναι κάτι το αξιομνημόνευτο, όπως αναμενόταν. Σαν να στρίμωξαν σε δύο ώρες ένα σενάριο που προετοιμάζει ένα τρίωρο φιλμ.

Buried (2010) - 3/5

Οι συντελεστές της ταινίας έβαλαν ένα στοίχημα και δεν υπάρχει αμφιβολία πως το κέρδισαν: Γύρισαν μια ταινία που ξεκινάει και τελειώνει μέσα σε ένα φέρετρο και όχι μόνο δε γίνεται κουραστική, αλλά σε αυτόν τον «περιορισμένο» χώρο έχουν χωρέσει σασπένς, χιούμορ, δράση (κι όμως!) και τρομακτικά εφιαλτικές στιγμές… Αν και δεν απαρνείται εντελώς την αμερικάνικη φύση της (χαρακτηριστικοί αρκετοί διάλογοι), το φινάλε αποδεικνύει πως είναι αποστασιοποιημένη από την αμερικανική ιδεολογία και αποφεύγει την προπαγάνδα. Πέρα απ’ αυτά, η ταινία είναι ένα μάθημα σκηνοθετικής απλότητας και μια τολμηρότατη κίνηση που πέτυχε με το παραπάνω…

Baaria (2009) - 2.5/5

Σε αυτήν την (υπέρ) φιλόδοξη (υπέρ) παραγωγή, ο Τορνατόρε θέλει να πει τόσα πολλά, που τελικά καταφέρνει να πει πολύ λίγα. Επιχειρεί να αφηγηθεί την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής μέσα από συνήθως σύντομες, αλλά σπάνια συνδεόμενες μεταξύ τους στιγμές, που με τους ακούραστα γοργούς επί δυόμισι ώρες αφηγηματικούς ρυθμούς κάνουν το φιλμ να επικεντρωθεί σε επιμέρους λεπτομέρειες και να χάσει σε μεγάλο βαθμό τη συνολική ουσία του. Ως αποτέλεσμα, εκείνο μοιάζει να μένει παγιδευμένο και δε φτάνει ποτέ στη συναισθηματική, δραματική, ή έστω χιουμοριστική κορύφωσή του.

Αυτό που με δίχασε όμως περισσότερο ήταν το χιούμορ του. Έξυπνο, σε μεγάλες δόσεις, μα μοιάζει να διακόπτει σχεδόν κάθε συναισθηματική φόρτιση. Από την άλλη, κάνει τη θέαση του φιλμ πιο ευχάριστη και το κρατά μακριά από επικίνδυνες σοβαροφάνειες. Όπως και να 'χει, η χιουμοριστική διάθεση είναι εξαρχής ξεκάθαρη, πράγμα που είναι υπέρ της.

Περνώντας στις ερμηνείες, αυτές είναι από όλους πάρα πολύ καλές, χωρίς να υπάρχει κάποια εξαίρεση. Τα όποια συναισθήματα και η ανθρωπιά της ταινίας προέρχονται από αυτές και μόνο. (Μια μικρή παρατήρηση που θα ήθελα να κάνω είναι η Μόνικα Μπελούτσι που αναφέρεται ως πρωταγωνίστρια -γιατί άραγε...-, ενώ στην πραγματικότητα έχει απλώς μια special appearance, την οποία προσωπικά ούτε καν πρόσεξα)

Ωστόσο, αυτό που αξίζει αληθινά να αναφερθεί είναι το εν μέρει αναμενόμενο, αλλά πραγματικά καταπληκτικό τέλος, που αποδεικνύεται σωτήριο. Πιθανά θα σας συγκινήσει, πιθανά θα σας μείνει αξέχαστο, το σίγουρο είναι πως θα σας χαρίσει ένα μεγάλο χαμόγελο...

Συνοπτικά:
Λόγω της ασταμάτητα γρήγορης εναλλαγής σκηνών και υποπλοκών -οι οποίες, αν και σε αισθητά μικρότερο αριθμό, δούλεψαν πολύ πιο αποτελεσματικά στο Σινεμά ο Παράδεισος- καθ' όλη τη μεγάλη του διάρκεια, το έργο δύσκολα θα σας αγγίξει, μάλλον θα σας κουράσει. Ωστόσο, σώζεται χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες, το έξυπνο χιούμορ και το ομολογουμένως εκπληκτικό τέλος.

Avatar (2009) - 4/5

Περισσότερο από μια δεκαετία μετά την τεράστια επιτυχία του αριστουργηματικού «Τιτανικού», ο Κάμερον μένει, για άλλη μια φορά, στην ιστορία με την πολυαναμενόμενη «ταινία της δεκαετίας». Αγγίζει το θεατή, τον μαγεύει, τον συγκινεί, τον εντυπωσιάζει και τον βυθίζει στον φαντασμαγορικό κόσμο του, την Πανδώρα. Τεχνικά, προσέχει και την παραμικρή λεπτομέρεια σε κάθε πλάνο και στον ήχο, χωρίς να θέλει, όπως αποδεικνύεται, να δώσει έμφαση στη δράση (που είναι, έτσι κι αλλιώς, θεαματική), αλλά στα συναισθήματα μέσα από αυτή. Αυτό είναι και το ατού της ταινίας.

Το «Avatar», παρά τα 160 λεπτά διάρκειάς του, δε γίνεται κουραστικό ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ενώ μοναδικό αδύναμο σημείο του, όπως και ο ίδιος ο σκηνοθέτης παραδέχεται, είναι το ελαφρώς απλοϊκό σενάριο το οποίο όμως δεν παύει να είναι ευρηματικό. Αξιοπρόσεχτος, τέλος, είναι ο τρόπος που ο Κάμερον χρησιμοποιεί τα κλισέ και καταφέρνει, προς μεγάλη έκπληξη όλων, αντί να απογοητεύσει, να ενθουσιάσει.

Ένας θρίαμβος των οπτικών και ηχητικών εφέ, αλλά και μία αξέχαστη εμπειρία (φορώντας τα 3D γυαλιά νιώθεις πως βρίσκεσαι δίπλα στους πρωταγωνιστές).

L' immortel / 22 σφαίρες (2010) - 3/5

Αν και για να πω την αλήθεια περίμενα μια πιο χαλαρή περιπέτεια, την ταινία του Ρισάρ Μπερί μόνο απογοητευτική δε θα μπορούσα να χαρακτηρίσω. Μπορεί στο σύνολό της να μην είναι κάτι που θα ξεχωρίσει, μπορεί το σενάριο να μην κρύβει κάποια πρωτοτυπία ή κάποια ιδιαιτερότητα, αλλά κάνει αυτό που κάνει μια χαρά. Και επειδή η στιγμή στο είδος που θα κάνει τη διάφορά φαίνεται πως θα αργήσει πολύ να έρθει, προς το παρόν αυτό είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει. Καλή λοιπόν περιπέτεια, με χορταστική δράση, αλλά και στιγμές συναισθηματικής έντασης, σοβαρό ύφος και πάνω απ΄ όλα ώριμο χαρακτήρα. Αξιοπρόσεκτο το ερμηνευτικό δίδυμο RenoMerad.

The Twilight Saga: Eclipse / Έκλειψη - 2/5

Εντάξει, όσο καλή ήταν η πρώτη ταινία δε θα είναι καμία, αλλά τουλάχιστον εδώ έχουμε τεράστια βελτίωση από το προηγούμενο, τελείως αδιάφορο φιλμ. Στην «Έκλειψη», παραδόξως, το μόνο που προσωπικά με ξένισε (καθώς τα υπόλοιπα μειονεκτήματα ήταν, εξαρχής, αναμενόμενα) είναι η απίστευτα αφελής παραλλαγή στο βαμπιρικό μύθο, πως οι βρικόλακες δεν αποτελούνται από σάρκα και οστά, αλλά από… πάγο! Δεν ξέρω αν αυτό υπάρχει στο βιβλίο, αλλά υποψιάζομαι πως όχι, προστέθηκε στην ταινία γιατί ήθελαν να υπάρχει αρκετή βία, για να προσελκύσει και το αντρικό κοινό, χωρίς όμως η ταινία να χαρακτηριστεί ακατάλληλη κάτω των 17 ή ακόμα και των 18 (αν υπήρχε αίμα έτσι θα χαρακτηριζόταν). Το βασικότερο βέβαια πρόβλημα είναι πως, γενικά, η σειρά μοιάζει περισσότερο τηλεοπτική, παρά κινηματογραφική, με κάθε ταινία να αποτελεί απλώς ένα καινούριο επεισόδιο, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Αυτό που σώζει όμως το τρίτο μέρος της σειράς «twilight» είναι η σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Σλέιντ (ευτυχώς δεν επέστρεψε ο μετριότατος Chris Weitz του «New Moon») που δίνει εύστοχα έντονη έμφαση στη δράση και πετυχαίνει να κάνει την ταινία πραγματικά απολαυστική – έστω και για λίγο – ακόμα και για όσους δεν ενδιαφέρονται για το αφελές ρομάντζο των πρωταγωνιστών. Ακόμα κι αυτό όμως ο Σλέιντ έχει καταφέρει να το κάνει πολύ πιο ενδιαφέρον απ΄ ό,τι ο προκάτοχός του, στα χέρια του οποίου τα σαγόνια μας θα είχαν φύγει από τη θέση τους από το χασμουρητό…

Shutter Island / Το νησί των καταραμένων (2010) - 3/5

Έντονα επηρεασμένος από τον Χίτσκοκ, με ένα φόρο τιμής στα κλασικά θρίλερ του ’50, κάνει τη δυναμική επανεμφάνισή του ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες. Ο Σκορσέζε σκιαγραφεί τέλεια τον ήρωα της ιστορίας του, έναν αστυνομικό που ερευνά τη μυστηριώδη εξαφάνιση μιας κρατούμενης (ασθενούς). Συνηθισμένο, χιλιοειπωμένο στόρι, που έχει όμως και κάτι τελείως ξεχωριστό, κάτι ολότελα δικό του, λόγω φυσικά της μοναδικής σκηνοθεσίας του Σκορσέζε. Προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια, κάνει την ταινία του να θυμίζει στ΄ αλήθεια χιτσκοκικό θρίλερ, με τα πλάνα, την ατμόσφαιρα, αλλά και την εξαιρετικά εύστοχη μουσική επένδυση…
Το «Νησί των καταραμένων» ξεκινάει σαν αστυνομικό θρίλερ, στη συνέχεια μετατρέπεται σε ψυχολογικό, για να καταλήξει τελικά σε ένα παιχνίδι μυαλού, που ίσως δεν ικανοποιήσει απόλυτα το «ψαγμένο» κοινό, που θα είναι υποψιασμένο για την ανατροπή του φινάλε. Άλλοι ίσως χαθούν στη φλυαρία και τη σεναριακή ασάφεια έως αναποφασιστικότητα που διακρίνεται προς το τέλος του φιλμ, η δυναμική σκηνοθεσία του μεγάλου Σκορσέζε όμως δε θέλει να απογοητεύσει κανέναν.
Εν κατακλείδι, εκεί που ανακατεύεται το σύγχρονο με το κλασικό θρίλερ, εκεί είναι που γεννιέται το καθηλωτικό «Shutter Island»

She's out of my league / Δεν είναι για τα μούτρα σου (2010) - 2/5

Η ταινία ξεκινά και εξελίσσεται με πολύ ευχάριστο τρόπο και μάλιστα μέχρι τη μέση δε λείπουν φορές που γίνεται ακόμα και ξεκαρδιστική, διαθέτοντας αρκετή φρεσκάδα – κυρίως στο σενάριο. Αν το κλίμα της συνέχιζε να είναι το ίδιο με αυτό που κυριαρχεί ως τα μισά, θα βγαίναμε από το σινεμά με ένα πολύ, πολύ μεγάλο χαμόγελο. Μετά από το αποκορύφωμα γέλιου όμως και στη συνέχεια νιώθεις πως αυτό βγαίνει κάπως βεβιασμένα, ενώ μεγάλο ρόλο αποκτούν τα κλισέ. Όχι, το καταστροφικό χτύπημα δεν ήρθε ακόμη. Ως εδώ είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο φιλμ που δεν υπόσχεται να φέρει την έκπληξη αλλά μόνο δύο διασκεδαστικές ώρες χωρίς να παίρνει ενδεχομένως επικίνδυνα και ίσως και περιττά ρίσκα. Φτάνει όμως το φινάλε που σε παίρνει και σε ρίχνει κάτω με όλη του τη δύναμη: η σεναριακή φρεσκάδα και ωριμότητα αντικαθίστανται με βιαστικά κλισέ και παλιμπαιδισμό αντίστοιχα…

Μια όμορφη κωμωδία με φινάλε που ταιριάζει σε κακόγουστη αμερικανιά. Κρίμα.

Sherlock Holmes (2009) - 2.5/5

My name is Holmes… Sherlock Holmes!

Εκσυγχρονισμός του Σέρλοκ Χόλμς ή μήπως μετατροπή του ντετέκτιβ σε ένα πρόγονο του Τζέιμς Μποντ; Γιατί το σενάριο, ο ρυθμός της πλοκής και ο μονοδιάστατος χαρακτήρας του Στρονγκ παραπέμπουν περισσότερο σε ταινία του 007. Ωστόσο το καστ είναι εξαιρετικό, η σκοτεινή φωτογραφία του Φιλίπ Ρουσλό δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, η μουσική του Χανς Ζίμμερ συνοδεύει για άλλη μια φορά το θέαμα απολαυστικά και τα σκηνοθετικά ευρήματα του Γκάι Ρίτσι δεν περνάνε απαρατήρητα. Τελικά αδύναμο σημείο της ταινίας είναι το υπερβολικό σενάριο, το οποίο θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον εάν εστίαζε στους χαρακτήρες –με κωμικό τρόπο- αντί να είναι υπερφορτωμένο με εύκολη δράση.

Salt (2010) - 2/5

Θεαματική περιπέτεια καταιγιστικής αν και κάπως άνευρα σκηνοθετημένης δράσης, στην οποία οι εκπλήξεις δεν απουσιάζουν τελείως, θα ήταν όμως πολύ πιο αποτελεσματικές υπό την δυναμικότερη σκηνοθετική ματιά ενός Μάρτιν Κάμπελ. Υπάρχουν μια - δυο ενδιαφέρουσες στιγμές, καθώς και μια έξυπνη σχετικά σεναριακή ιδέα, που όμως αναλώνονται σε άλλη μια κλισέ και προπαγανδιστική «αμερικανιά».

The Pianist / Ο Πιανίστας (2002) - 3.5/5

Η ταινία του Πολάνσκι μπορεί να μην είναι αξέχαστη, είναι όμως μια ταινία που έχει στ΄ αλήθεια ψυχή. Η σκηνοθεσία είναι σε όλα τα επίπεδα άριστη, η ερμηνεία του Adrien Brody εκπληκτική και η μελωδία του πιάνου τόσο γοητευτική, που μπορεί ακόμα και να συγκινήσει, συμβολίζοντας την ελπίδα, το μόνο πράγμα που λάμπει στο σκοτάδι της κατοχής. Αυτή παριστάνεται τόσο ρεαλιστικά από τον Πολάνσκι, που δε μπορεί παρά να σοκάρει, με την τυφλή βία, η οποία δεν παύει να είναι πέρα για πέρα αληθινή…

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Fish Tank (2009) - 4/5

Η Άντρεα Άρνολντ αφήνει πίσω τα μικρά επιμέρους προβλήματα του στόρι (συχνή προβλεψιμότητα και σχετική επανάληψη σε μερικά σημεία) και ταυτίζει το θεατή απόλυτα με την ηρωίδα της, κατακλύζοντάς τον με τα συναισθήματά της. Το μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας είναι πως η σκηνοθέτιδα σε πείθει απολύτως πως η ιστορία της θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εκατό τοις εκατό αληθινή και αυτός είναι ο λόγος που καταφέρνει να σε αγγίξει τόσο βαθιά. Η κινηματογράφηση και οι καταπληκτικές ερμηνείες βοηθούν στην αίσθηση του ρεαλισμού και η αριστουργηματική κορύφωση προς το τέλος ολοκληρώνει μια ταινία, η οποία, με ένα λιγάκι πιο τολμηρό σενάριο, τολμώ να πω πως θα πέρναγε στις κλασικές…


Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Stand by me (1985) - 3/5

Η πρώτη διασκευή βιβλίου του Στίβεν Κινγκ από το Ρομπ Ρέινερ (που αργότερα σκηνοθέτησε το εξαιρετικό Misery) είναι, αντίθετα απ' ότι συνήθως στις ιστορίες του Κινγκ, ιδιαίτερα διασκεδαστική και κυρίως ευχάριστη. Διαθέτει χιούμορ, τρυφερότητα, μια πολύ καλή ερμηνεία από τον Κίφερ Σάδερλαντ, ενώ ξεφεύγει από τη σοβαρότητα και το στυλ που χαρακτηρίζουν το Στίβεν Κινγκ.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Life of Brian / Ένας προφήτης μα τι προφήτης! (1989) - 4.5/5

Ανελέητη, ανεπανάληπτη σάτιρα του θρησκευτικού φανατισμού, της ανθρώπινης αφέλειας και... ξεροκεφαλιάς, "παράτολμα τολμηρό" χιούμορ, απίστευτα εκκεντρικοί χαρακτήρες, ένα πανέξυπνο τέλος και ασταμάτητο γέλιο μέχρι δακρύων (κορυφαία η σκηνή του λιθοβολισμού) σε αυτήν τη θεότρελη κωμωδία για... γερά στομάχια!

Mary and Max / Μαίρη και Μαξ (2009) - 5/5

Έχοντας διαβάσει την υπόθεση της ταινίας, περίμενα να δω καθαρό αριστούργημα, μα διαβάζοντας κριτικές φοβόμουν πως θα έπρεπε να αρκεστώ σε μια απλώς καλή ταινία, επομένως σε μεγάλο βαθμό θα απογοητευόμουν. Ε, λοιπόν, οι φόβοι μου διαψεύστηκαν και μπορώ να πω, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, πως η ταινία έφτασε τις προσδοκίες μου. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το «Mary & Max» είναι ίσως το καλύτερο καρτούν της τελευταίας δεκαετίας, μαζί φυσικά με το αριστουργηματικό γαλλικό «Τρίο της Μπελβίλ».

Τρέφω έτσι κι αλλιώς μια συμπάθεια για το stop motion, γιατί μου φαίνεται πως βγάζει μια μοναδική γοητεία, άφαντη στα ψηφιακά animation. Και όταν αυτό απευθύνεται καθαρά σε ενήλικο κοινό (να κάτι που με εξέπληξε πολύ ευχάριστα), τότε η γοητεία του αυτή γίνεται πραγματικά αξεπέραστη.

Μέχρι τη μέση κυρίως, η ταινία είναι τόσο ξεχωριστή, που μπορεί να εντυπωσιάσει μέχρι και τον πιο ποιοτικά απαιτητικό. Στο σύνολό της, είναι ένα απίστευτα τρυφερό, συγκινητικό και ευαίσθητο δράμα, με πρωταγωνιστές τον παχύσαρκο Μαξ, που ζει στην άχρωμη Νέα Υόρκη, και την Αυστραλή Μαίρη, την οποία παρακολουθούμε καθώς μεγαλώνει. Όλη τη δύναμη του φιλμ θα την εντοπίσετε στους εν λόγω χαρακτήρες, οι οποίοι μπορεί να είναι από πυλό, μα μοιάζουν να ζουν και να αναπνέουν κι έτσι κερδίζουν αμέσως τη συμπάθεια του θεατή και τον κατακλύζουν στ’ αλήθεια με τα συναισθήματά τους. Ο δημιουργός του εξαιρετικού αυτού καρτούν Άνταμ Έλιοτ έχει δείξει απίστευτη φροντίδα στους χειροποίητους ήρωές του, όπως και μία αγάπη, λες και μιλάει για δικούς του ανθρώπους και διηγείται μια απόλυτα προσωπική ιστορία. Προσωπική όμως όχι μονάχα για τον ίδιο, αλλά για κάθε άνθρωπο που θα παρακολουθήσει το πανέμορφο κινηματογραφικό διαμάντι του…

Memento (2000) - 5/5

Όχι, η ιδιαιτερότητα της ταινίας δεν είναι μόνο το γεγονός πως το στόρι εξελίσσεται ανάποδα, ξεκινά δηλαδή από το τέλος και πηγαίνει προς την αρχή. Αυτό συμβαδίζει με τα συγκλονιστικά παιχνίδια μυαλού στα οποία ο Νόλαν παρασύρει τον θεατή, κρατώντας τον σε ένταση, λόγω της εξαντλητικής «δουλειάς» που γίνεται στον εγκέφαλό του κατά τη θέαση του έργου. Και παρότι λογικά ξέρεις τι περίπου θα συμβεί στη συνέχεια, το ευφυές μυαλό του Κρίστοφερ Νόλαν σου έχει φυλαγμένη την έκπληξη για το τέλος (δηλαδή την αρχή!): Ένα από τα πιο έξυπνα, απρόβλεπτα και πρωτότυπα φινάλε όλων των εποχών, που σε αιφνιδιάζει απίστευτα και ανατρέπει όλα όσα θεωρούσες δεδομένα μέχρι εκείνη τη στιγμή…
Δείτε την ταινία αν έχετε όρεξη για σκέψη και χρόνο για συζήτηση μετά το τέλος της…

The Lovely Bones / Παραδεισένα οστά (2009) - 1.5/5

Ο Πήτερ Τζάκσον του «τιτάνιου» έπους «Lord of the rings», μετά από ένα εύστοχο (κατ΄ εμέ) remake του κλασικού «King Kong», επιστρέφει διασκευάζοντας το βιβλίο της Alice Sebold «The Lovely Bones». Αυτό διαπραγματεύεται ένα δύσκολο θέμα, το οποίο χρειάζεται πολύ περισσότερη φαντασία απ’ όση έχει χρησιμοποιηθεί για να πετύχει, εξού και το αφελές αποτέλεσμα της ταινίας. Ο Πήτερ Τζάκσον (συν-σεναριογράφος, εκτός από σκηνοθέτης) δείχνει τη δημιουργικότητά του στη σκηνοθεσία, αλλά όχι και στο σενάριο, που αποτελεί το πιο αδύναμο σημείο του φιλμ. Οι ευκολίες και η έλλειψη φαντασίας δεν αποτελούν τα μόνα του προβλήματα. Το βασικό μειονέκτημά του είναι η έλλειψη χαρακτήρα και ουσίας. Δε ξεκαθαρίζει ποτέ τον πραγματικό σκοπό του ή ακόμα και το είδος του. Το φανταστικό στοιχείο υπερισχύσει, όμως δεν είναι εκεί που δίνεται έμφαση. Οι δραματικές προεκτάσεις δεν είναι αρκετές ώστε να μπορεί να ισχύει ο όρος του δράματος. Το μακάβριο θρίλερ έρχεται σε αντίθεση με την σχεδόν παιδιάστικη συχνά φαντασία κι έτσι ούτε και αυτός ο χαρακτηρισμός θα ήταν σωστός.

Επίσης, η προβολή του παραδείσου μοιάζει με ωραιοποίηση του θανάτου (κάτι στο οποίο προσωπικά διαφωνώ καθέτως), αλλά το πρόβλημα είναι πως κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις επίγειες δολοφονίες, που φαίνεται να δείχνουν το ακριβώς αντίθετο.

Αλλά η μεγαλύτερη αποτυχία του πολλά υποσχόμενου Τζάκσον είναι πως δεν καταλήγει, τελικά, πουθενά. Δεν προσφέρει, δε λέει κάτι με την ταινία του, αφήνει το θεατή με απορημένο βλέμμα μετά το τέλος της.  Τι ήθελε τελικά να πει ο ποιητής; Αν ήθελε απλώς να μας ευχηθεί χρόνια πολλά («a long and happy life») θα μπορούσε να το είχε κάνει σε πολύ λιγότερο από δύο -και κάτι- ώρες και με πολύ πιο απλό τρόπο…

Στα συν η ενδιαφέρουσα φωτογραφία και οι ερμηνείες, με μία Saoirse Ronan έκπληξη και έναν Stanley Tucci να κλέβει με άνεση την παράσταση.

Let the right one in / Άσε το κακό να μπει (2008) - 3.5/5

Να επιτέλους κάτι που πολύ καιρό ήθελα να δω: Πάντρεμα δύο τελείως διαφορετικών κινηματογραφικών ειδών. Πραγματικά, ποιός θα φανταζόταν ότι θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ο τρόμος και ο ρομαντισμός τόσο μα τόσο αρμονικά… Το πανέμορφο χιονισμένο τοπίο, οι ιδιαίτερες φυσιογνωμίες των δύο πρωταγωνιστών, η προσεγμένη σκηνοθεσία και ο αλά Ντελ Τόρο συνδυασμός μεταφυσικού και πραγματικού αφήνουν το θεατή γοητευμένο στη θέαση αυτού του τόσο πρωτότυπου και ώριμου σκηνοθετικά δραματικού θρίλερ, που όμοιό του προσωπικά δεν έχω ξαναδεί.
Φτάνοντας στο τέλος της ταινίας έχουμε την ευκαιρία να δούμε ένα εντυπωσιακά σκηνοθετημένο cult φινάλε, όπου όμως μεταξύ των δύο στοιχείων του φιλμ εξακολουθεί να υπάρχει η ίδια ισορροπία…
Η τολμηρότατη κινηματογραφική κίνηση του Τόμας Άλφρεντσον θα μπορούσε να είναι αληθινά συγκλονιστική, εάν δεν ήταν τόσο συγκρατημένη, τόσο στον τρόμο όσο και στο δράμα. Αυτό φυσικά δεν το αναφέρω ως πρόβλημα της ταινίας (αυτό έλειπε, να βλέπουμε τόσο δύσκολες και ριψοκίνδυνες –και πετυχημένες κιόλας- προσπάθειες και να μένουμε ανικανοποίητοι), αλλά απλά ως τον λόγο για τον οποίο δεν είναι καθαρό αριστούργημα. Γενικότερα είναι μια ταινία που αξίζει και, ίσως, πρέπει να τη δει κάθε φαν των ταινιών τρόμου, όχι οπωσδήποτε γιατί θα του αρέσει (απευθύνεται μάλλον σε μικρό αριθμό θεατών), αλλά για να δει κάτι τελείως ξεχωριστό και, επιτέλους, μια ουσιαστική ανανέωση του βαμπιρικού μύθου.