Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Youth in revolt / Νιάτα σε έξαψη (2009)

Ο πολλά υποσχόμενος, ανερχόμενος νεαρός ηθοποιός Michael Cera, που μετά το «Superbad» καθιερώθηκε στο ρόλο του ερωτοχτυπημένου, μάλλον nerd και απαραιτήτως παρθένου εφήβου, υποδύεται τον ίδιο χαρακτήρα και στο «Youth in revolt» του 2009. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρόλος του είναι διπλός, καθώς, πέρα από τον συγκεκριμένο έφηβο τον οποίο βασανίζει ο φόβος ότι «θα πεθάνει παρθένος», ενσαρκώνει και τη δεύτερη, επαναστατημένη και σχεδόν διαβολική περσόνα την οποία ο ίδιος κατασκευάζει και η οποία αντιπροσωπεύει με έναν απλό, ίσως σχηματικό, για χάρη της κωμωδίας, μα επίσης ευρηματικό και απολαυστικότατο τρόπο όλα όσο το φιλμ πραγματεύεται.

Όντας κατά ένα «κλικ» διαφοροποιημένο από τις συνήθεις νεανικές ταινίες του είδους, το «Youth in revolt» αποτελεί ένα ευχάριστο κράμα κωμωδίας καταστάσεων και ρομαντικής κομεντί, που επιτυγχάνει τους στόχους και των δύο. Δε διστάζει να εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα, αδιαφορώντας για το ρεαλισμό, χωρίς όμως ποτέ να ξεχνά πως ασχολείται με χαρακτήρες της πραγματικότητας. Προσεγγίζει, από τη μία, το θέμα της εφηβείας με μια καθαρά κωμική ματιά, άκρως (αλλά και ηθελημένα) υπερβολική και αληθινά αστεία. Και από την άλλη, ενώ ο νεαρός Nick αντιμάχεται (ή παραδίνεται αμαχητί) στον «κακό» εαυτό του Francois, η ταινία απεικονίζει με τον τρόπο της την εφηβική ανάγκη της υιοθέτησης ενός διαφορετικού, «καλύτερου» προσωπείου, της επανάστασης απέναντι στη γονική, αλλά και κάθε αρχή με την ευρύτερη έννοια, της ολοκληρωτικής αφιέρωσης στον έρωτα. Στοιχεία τα οποία είναι όλα αλληλένδετα…

Σημειώστε και ένα πολύ ενδιαφέρον ερμηνευτικό πέρασμα από τον τότε εικοσιεξάχρονο Adhir Kalyan, τον οποίο προσωπικά θα ήθελα να ξαναδώ στο μέλλον, αλλά και μια ένσταση σχετικά με το σεναριακό μοντέλο του παρθένου μοναχικού αγοριού που ερωτεύεται εμπειρότερη συνομίληκη ή μεγαλύτερης ηλικίας κοπέλα. Αποτελεσματικό συνήθως, όμως υπερβολικά πολυφορεμένο στο είδος της νεανικής κομεντί.

Βαθμολογία: 3/5

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Θλιμμένη Τζάσμιν/Blue Jasmine (2013)


  
Η Τζάσμιν, σύζυγος εκατομμυριούχου από την Νέα Υόρκη, καταφεύγει στην «λιγότερο τυχερή» αδερφή της που ζει στο Σαν Φρανσίσκο, μετά από μια οικονομική και οικογενειακή καταστροφή.
   Το σενάριο του Άλεν παρουσιάζει με τις δύο αδερφές δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γυναίκες χωρίς ιδιαίτερη τελικά ευφυΐα, που όλη τους η ζωή καθορίζεται από τις σχέσεις που έχουν με τους εκάστοτε άντρες τους. Ακόμα και οι σχέσεις τους όμως είναι επιφανειακές, δεν εμπλέκονται συναισθηματικά ούτε με τα παιδιά τους, ούτε με τους άντρες τους, ούτε μεταξύ τους, ούτε τελικά με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η Τζάσμιν αδυνατεί, για την ακρίβεια αποφεύγει να κοιτάξει την ζωή της στα μάτια, και είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία της που τελικά την συντρίβει συνολικά.
   Η Μπλάνσετ δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας  της στον κινηματογράφο, ενσαρκώνοντας ανησυχητικά ρεαλιστικά την ανισσόροπη Τζάσμιν. Ακροβατεί με ευκολία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, προσδιορίζοντας επακριβώς τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα της. Όλο το προσεγμένα επιλεγμένο καστ κάνει μία αρκετά δυναμική προσπάθεια, που ωστόσο δεν ξεδιπλώνετε πλήρως λόγω της σαρωτικής ερμηνείας της Μπλάνσετ.
   Δεν ξέρω αν φταίει η αγάπη μου για τον Γούντι Άλεν και η αριστοτεχνική-σύγχρονη διασκευή του «Λεωφορείον ο Πόθος»(1951,
Ελία Καζάν), η λαμπερή Μπλάνσετ ηγούμενη ενός καταπληκτικού καστ, το (όπως πάντα, Αλενικό) υποδόριο soundtrack που κάνει θαύματα στο ντύσιμο του φιλμ, ή η ταλάντωση που έκανε το χαμόγελο στο πρόσωπο μου καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας, πάντως η ουσία είναι πως η Θλιμμένη Τζάσμιν είναι από τις καλύτερες Αμερικάνικες ταινίες της χρονιάς .Blue Moon!
 

 Βαθμολογία:4/5

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Leon / Λεόν: ο Επαγγελματίας (1994)


  Ο Λεόν (Jean Reno) είναι ένας πληρωμένος από την Ιταλική μαφία εκτελεστής, που μένει απομονωμένος σε ένα μικρό διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, μακριά από σχέσεις και συναισθήματα. Μετά όμως από τυχαία γεγονότα, ο Λεόν καλείται να προστατέψει την Ματίλντα (Natalie Portman),  ένα 12χρονο κορίτσι, που άθελα του έγινε μάρτυρας στην δολοφονία της οικογένειας της.
  Η στιβαρή σοβαρότητα του Λεόν έρχεται κόντρα στο νεύρο και την σπιρτάδα της Ματίλντα, που αναστατώνει την μέχρι τώρα ρουτίνα της δουλειάς του. Έτσι, στον φακό του Luc Besson καταγράφεται ένα δυναμικό δίδυμο, με έντονες διαφορές αλλά και κοινά που σιγά σιγά φανερώνονται. Το καστ συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο, καθώς το δίδυμο μας έρχεται αντιμέτωπο με τον αστυνόμο Stansfield (Gary Oldman).
   Ο Jean Reno γοητεύει σκιαγραφώντας με χαρακτηριστικό τρόπο τον Ιταλό εκτελεστή, δίνοντας του το κατάλληλο ύφος αλλά και πολύ στιλ. Αντίστοιχα, η Portman εντυπωσιάζει στην πρώτη της εμφάνιση στην μεγάλη οθόνη, ανταποκρινόμενη με ιδιαίτερα εύστοχο τρόπο σε έναν δύσκολο ρόλο. Ο Oldman βέβαια κλέβει την παράσταση, παίζοντας έναν απ τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, ενσαρκώνοντας έναν ανισσόροπο, εξαρτημένο απ’ τα χάπια αστυνόμο της Δίωξης, παθιασμένο με το χρήμα, το αίμα..και τον Μπετόβεν!
    Η ταινία κινείται με γρήγορο και σίγουρο ρυθμό, που πατάει πάνω σε ένα υπέροχο soundtrack από τον Eric Serra. Xάνει για λίγο την δυναμικότητα της περίπου στην μέση, χωρίς όμως αυτό να την καθιστά κουραστική. Μας ξεπληρώνει άλλωστε στο δεύτερο μέρος, με μία ακόμα αξιομνημόνευτη σεκάνς κυνηγητού, αίματος και πυροβολισμών μέχρι το φινάλε της. Το σενάριο (επίσης από τον Luc Besson) είναι προσεγμένο και έξυπνο σε πολλά επίπεδα, τόσο που αποτέλεσε βασική επιρροή για το (μετριότατο ως κακό) Safe (2012) του Boaz Yakin, και πολλά άλλα φιλμ παρόμοιας κατεύθυνσης.

Βαθμολογία: 3.5/5