Το σενάριο του Άλεν παρουσιάζει με τις δύο αδερφές δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γυναίκες χωρίς ιδιαίτερη τελικά ευφυΐα, που όλη τους η ζωή καθορίζεται από τις σχέσεις που έχουν με τους εκάστοτε άντρες τους. Ακόμα και οι σχέσεις τους όμως είναι επιφανειακές, δεν εμπλέκονται συναισθηματικά ούτε με τα παιδιά τους, ούτε με τους άντρες τους, ούτε μεταξύ τους, ούτε τελικά με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η Τζάσμιν αδυνατεί, για την ακρίβεια αποφεύγει να κοιτάξει την ζωή της στα μάτια, και είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία της που τελικά την συντρίβει συνολικά.
Η Μπλάνσετ δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της στον κινηματογράφο, ενσαρκώνοντας ανησυχητικά ρεαλιστικά την ανισσόροπη Τζάσμιν. Ακροβατεί με ευκολία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, προσδιορίζοντας επακριβώς τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα της. Όλο το προσεγμένα επιλεγμένο καστ κάνει μία αρκετά δυναμική προσπάθεια, που ωστόσο δεν ξεδιπλώνετε πλήρως λόγω της σαρωτικής ερμηνείας της Μπλάνσετ.
Δεν ξέρω αν φταίει η αγάπη μου για τον Γούντι Άλεν και η αριστοτεχνική-σύγχρονη διασκευή του «Λεωφορείον ο Πόθος»(1951,Ελία Καζάν), η λαμπερή Μπλάνσετ ηγούμενη ενός καταπληκτικού καστ, το (όπως πάντα, Αλενικό) υποδόριο soundtrack που κάνει θαύματα στο ντύσιμο του φιλμ, ή η ταλάντωση που έκανε το χαμόγελο στο πρόσωπο μου καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας, πάντως η ουσία είναι πως η Θλιμμένη Τζάσμιν είναι από τις καλύτερες Αμερικάνικες ταινίες της χρονιάς .Blue Moon!
Βαθμολογία:4/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου