Η πρώτη (διασωθείσα) αμερικανική ταινία κινουμένων
σχεδίων και το εναρκτήριο λάκτισμα για τη ντισνεϊκή φιλμογραφία, η -βασισμένη
στην ιστορία των αδελφών Γκριμ- «Χιονάτη και οι επτά νάνοι» έχει αναμφίβολα
μεγάλη κινηματογραφική αξία και παραμένει σήμερα, σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά τη
δημιουργία της, γοητευτικότατη και απολαυστική. Αν κάποιο στοιχείο του φιλμ
φαντάζει ξεπερασμένο, αυτό είναι κυρίως ο ίδιος ο χαρακτήρας της Χιονάτης, όχι
τόσο λόγω του άχαρου φυσιογνωμικού σχεδιασμού της (κάτι που παρατηρείται και
στον μάλλον θηλυπρεπή πρίγκιπα), όσο εξ’ αιτίας της ρηχότητας και της υπερβολικά
παιδικής χαριτωμενιάς της.
Γενικώς, το φιλμ αναφέρεται πολύ πιο άμεσα
στις μικρές ηλικίες απ’ ό,τι τα σημερινά κινούμενα σχέδια, τα οποία έχουν
εντάξει πλέον και τους ενηλίκους στο target group τους.
Παράλληλα όμως, η «Χιονάτη» του 1937 δεν διαθέτει τα κλισέ στα οποία
παραδίνεται αμαχητί κάθε σύγχρονη ταινία του είδους και δε δυσκολεύεται να
κερδίσει το κοινό κάθε ηλικίας, διαθέτοντας άλλα «όπλα» γοητείας. Τα οποία, ως
επί το πλείστον, συνοψίζονται στο γεγονός ότι, παρόλο που το φιλμ δεν είναι live-action, γίνεται διαρκώς
εντυπωσιακά αισθητό πως ανήκει στο κινηματογραφικό κλίμα μιας άλλης εποχής, το
οποίο διαπνέεται από μια ακαταμάχητα νοσταλγική αθωότητα…
Η απλότητα του στόρι και η αθώα παιδικότητα
σε όλους τους τομείς δημιουργούν μια ταινία που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να σταθεί
στα πόδια της αν είχε δημιουργηθεί τον εικοστό πρώτο αιώνα και ίσως ακριβώς για
αυτό να γοητεύει. Τα φτωχά τεχνικά μέσα δεν στέκονται ικανά να της στερήσουν
τίποτα από την ομορφιά της, οι νάνοι (και το τραγούδι τους «Heigh-Ho») είναι σκέτη
απόλαυση και το κλασικό ντισνεϊκό χιούμορ αποδεικνύεται μέχρι και ξεκαρδιστικό.
Εν γένει, η «Χιονάτη και οι επτά νάνοι» αποτελεί ένα διαμάντι για τους
νοσταλγούς και ένα φιλμ αδιαμφισβήτητης ιστορικής αξίας.
Βαθμολογία: 3.5/5
Μαγεία! Δεν με ενόχλησε καθόλου αυτή η αθωότητα και παιδικότητα του στόρι αλλά το αδύνατο φινάλε της (μέχρι και πριν δαγκώσει το μήλο ήταν αριστουργηματικό).
ΑπάντησηΔιαγραφή4/5: Πολύ καλή
Αργύρη, πρέπει να ομολογήσω ότι βρίσκω τις αρχικές ταινίες της Ντίσνεϊ λιγάκι πιο παιδικές απ' όσο θα ήθελα. Χάρη στην υπέροχη αθωότητά τους όμως δημιουργούν μια ακαταμάχητη νοσταλγία και αυτή είναι νομίζω που τις κάνει να σταθούν στα πόδια τους σήμερα και να μας συγκινούν τόσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φινάλε ίσως να ήταν όντως σχετικά αδύναμο, προσωπικά όμως δεν το εξέλαβα αρνητικά, βλέποντας πόσο απείχε από τη σημερινή επικράτηση των κλισέ.
(Ο Πινόκιο, πάντως, μου φάνηκε ακόμα πιο παιδικός, παρότι θεωρείται ίσως η κορυφαία ταινία της Ντίσνεϊ. Αν και ο Τζίμινι Κρίκετ ήταν σκέτη απόλαυση...)
Για μένα ο "Πινόκιο" ήταν τόσο παιδικός όσο ήταν και ο "βασιλιάς των λιονταριών", ίσως η πιο υπερεκτιμημένη ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ ever. Πάντως τα τελευταία χρόνια η Ντίσνεϊ έχει προσπαθήσει (επιτυχώς) να εκμοντερνίσει τους μύθους της και με μια πιο ενήλικη ματιά όπως με το “The Princess and the Frog” και ιδιαίτερα με το “Tangled” που μου άρεσε πολύ. Κορυφαία της ταινία ψηφίζω το “Beauty and the Beast”.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος που δεν δηλώνει ενθουσιασμένος με τον Πινόκιο! Για το "βασιλιά των λιονταριών" και τις περισσότερες ντισνεϊκές ταινίες δεν μπορώ να εκφέρω άποψη πριν τους ρίξω από μια ακόμη επανα-θέαση.. Τις νέες της ταινίες δεν τις έχω δει, παραμόνο το πολύ πολύ καλό Wreck-it Ralph!
ΑπάντησηΔιαγραφή