La vie d' Adele / Η ζωή της Αντέλ (2013)

Η μαθήτρια λυκείου Adele (Adele Exarchopoulos) ανακαλύπτει τις ομοφυλοφιλικές της σεξουαλικές προτιμήσεις και περνά από την εφηβεία στην ενηλικίωση στη διάρκεια της σχέσης της με την μερικά χρόνια μεγαλύτερη Emma (Lea Seydoux). Μέσα στην τρίωρη διάρκεια του φιλμ, ο Abdellatif Kechiche αναπτύσσει και εξερευνά σε βάθος όχι μόνο την αρχή και το τέλος της σχέσης των δύο γυναικών, αλλά και το πριν και το μετά. Δεν φείδεται χρόνου και διαθέτει αρκετό για να αφιερώσει στην αρχική, straight σχέση της Αντέλ και στην επώδυνη σταδιακή διαπίστωση της ομοφυλοφιλίας της, μέχρι να μπει ουσιαστικά στην ιστορία η Seydoux μετά το πρώτο 40λεπτο.

Δεν φείδεται χρόνου ούτε και στις φλογερές όσο και ρεαλιστικότατες ερωτικές σκηνές, οι οποίες ανέδειξαν το φετινό θριαμβευτή των Καννών στην πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, σκορπίζοντας αισθητή αμηχανία στις αίθουσες. Ο Γαλλοτυνήσιος δημιουργός αποδίδει με λεπτομέρεια ακόμα και τις πιο καθημερινές κινήσεις των ηρωίδων του και φέρνει το θεατή σε απόσταση αναπνοής από αυτές, κάνοντάς τον να αισθανθεί πλήρως οικεία μαζί τους. Ο φακός φαντάζει «κολλημένος» στα πρόσωπά τους και απομακρύνεται από αυτά μόνο για να εξερευνήσει εξονυχιστικά τη γυμνή σάρκα τους, καθώς η Adele ποζάρει για τους πίνακες της Emma ή τα σώματά τους τρίβονται αχόρταγα μεταξύ τους, τα χέρια τους προσγειώνονται με ηδονιστικό θόρυβο στα οπίσθιά τους και το στόμα της μίας μοιάζει να προσπαθεί να «καταβροχθίσει» το σώμα της άλλης…

Η ταινία μπορεί να είναι πολύ τολμηρή (στο θέμα, τη διάρκεια και τον ερωτισμό της) για να την εκτιμήσει κάθε θεατής. Τίποτα από τα τρία όμως δεν θα έπρεπε να σας αποτρέψει από το να τη δείτε. Οι ερωτικές της σκηνές σφύζουν από ένα δυνατό και ρεαλιστικότατο πάθος που την απαλλάσσει από κάθε κατηγορία που τη θέλει «πορνογραφική» και τοποθετεί τις εν λόγω σκηνές απολύτως μέσα στο πνεύμα του φιλμ: σινεμά που δεν φοβάται και σε κοιτά στα μάτια. Και η μεγάλη διάρκειά του βοηθά στην επίτευξη αυτού ακριβώς του σκοπού, της -όσο το δυνατόν πιο σφαιρικής και συναισθηματικά διεισδυτικής- μελέτης των χαρακτήρων των πρωταγωνιστριών μέσα στη σχέση τους. Όσον αφορά στο δύσκολο θέμα της ομοφυλοφιλίας, ο Kechiche φαίνεται να περιγράφει την ερωτική ιστορία της Adele και της Emma όπως κάθε άλλη ερωτική ιστορία. Όλα φαντάζουν τόσο φυσικά, αληθινά και οικεία. Αν η λιτότητα και ο ρεαλισμός των τεκταινόμενων μεταμορφώνουν την οθόνη σε έναν «καθρέφτη» για το θεατή, αυτός αντικατοπτρίζει μία λεσβιακή σχέση αντί μιας straight. Κι εσύ δεν μπορείς παρά να δεθείς με τις ερωτευμένες ηρωίδες, να νοιαστείς για αυτές, να βιώσεις για τρεις ολόκληρες ώρες μια σχέση που μοιάζει να μην έχει τίποτα να ζηλέψει ή ίσως και να μη διαφέρει ουσιαστικά από μια straight. Πιθανώς εκεί ακριβώς να συνίσταται, αν δεχτούμε ότι υπάρχει, το πολιτικό μήνυμα του φιλμ.

Κι έπειτα, οι δύο πρωταγωνίστριες. Ειλικρινά, είναι συγκλονιστικές. Με όλη τη βαρύτητα του όρου. Πραγματική αποκάλυψη η -εικοσάχρονη- Exarchopoulos, αποδίδει με εντυπωσιακή φυσικότητα σε όλες τις διαστάσεις του τον ρεαλιστικά πολύπλοκο χαρακτήρα της, εκφράζοντας καταπληκτικό νεανικό αυθορμητισμό και συγκινητική ευθραυστότητα. Πιο έμπειρη, η Seydoux είναι το ίδιο εξαιρετική, σε ένα ρόλο πιο χαμηλών τόνων, αλλά μια ερμηνεία εξίσου εκφραστική.

Περισσότερο από μια ταινία για την ομοφυλοφιλία, η «Ζωή της Αντέλ» είναι μια ταινία για τον έρωτα. Τρεις ώρες μιας εκπληκτικά ακριβούς αποτύπωσης της συναισθηματικής διαδρομής μίας σχέσης, από την έναρξη ως το τέλος της, μαζί με ό,τι προηγείται και ό,τι έπεται αυτής. 

Βαθμολογία: 4/5