Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

The king's speech / Ο λόγος του βασιλιά (2010) - 4/5


Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί ταινία τόσο πειστική όσο αυτή εδώ, είτε ως προς την αναπαράσταση εποχής, είτε ως προς τις ερμηνείες, ώστε να νιώθεις πως σε αφορά τόσο άμεσα λες και αναφέρεται στο σήμερα και να μπορείς να συμπάσχεις απολύτως με τους χαρακτήρες! Ο «Λόγος του βασιλιά» είναι αναμφίβολα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε και σίγουρα αξίζει πολλές περισσότερες διακρίσεις από το μέτριο και σχεδόν ανυπόφορα υπερτιμημένο «Social Network». Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Από τις συγκλονιστικά ρεαλιστικές και ανθρώπινες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, από τη σκηνογραφία, τη μουσική επένδυση και την εκπληκτική φωτογραφία που μυρίζουν αγαλματίδιο, από τη λεπτή αίσθηση του χιούμορ ή το πανέμορφο, εν μέρει ειρωνικό, μα κυρίως ολοκληρωμένο τόσο δραματουργικά όσο και ιστορικά φινάλε;
Μετά το τέλος της ταινίας αισθάνεσαι πως θέλεις να χειροκροτήσεις και αυτό από μόνο του λέει πολλά, καθώς δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει κάθε μέρα…

Primal fear / Φόβος ενστίκτου (1996) - 2.5/5


Πολύ καλός ο Νόρτον, δε λέω, αλλά εδώ δημιουργεί πρόβλημα! Υποδύεται ένα δεκαεννιάχρονο παπαδάκι που κατηγορείται για τη βάναυση δολοφονία ενός αρχιεπισκόπου. Το αθώο βλέμμα του και το πέπλο μυστηρίου που τον περικλείει σε καθηλώνουν. Το ενδιαφέρον όμως, παρόλο που και το υπόλοιπο καστ είναι απολαυστικό, ξάφνου μειώνεται στις σκηνές όπου ο Νόρτον δεν είναι παρών και προσωπικά έπιασα τον εαυτό μου να ανυπομονεί να τον ξαναδεί.
Συνολικά το «Primal Fear» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον, πλην άνισο δικαστικό θρίλερ που ποντάρει για την επιτυχία του στα δύο δυνατά χαρτιά του: τις ερμηνείες, και ειδικότερα αυτή του Νόρτον, που όχι μόνο τον έκανε διάσημο, αλλά του χάρισε και μία οσκαρική υποψηφιότητα, και την ανατροπή του φινάλε, η οποία δεν εντυπωσιάζει απολύτως ως έκπληξη, ενθουσιάζει όμως με τον τρόπο που παρουσιάζεται από τον σκηνοθέτη.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Star Wars: Episode I - The phantom menace / Star Wars: Επισόδειο 1 - Η αόρατη απειλή (1999) - 2/5

Η πρώτη συνέχεια της γνωστής καλτ σειράς είναι μάλλον έξω από το κλίμα αυτής. Γιατί εδώ ο Λούκας είναι τόσο περήφανος για τα εξελιγμένα εφέ του, που κάνει την ταινία του να μοιάζει τελικά σχεδόν με animation! Και έτσι, ξεχνάει και τους χαρακτήρες του. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν χαρακτήρες, αλλά πρόσωπα. Κοινώς, το έργο δεν εμβαθύνει, αντίθετα απ’ ό,τι τα παλιότερα. Σκεφτείτε ότι οι μισές από τις ατάκες του Obi-Wan είναι «Yes master»! Παραδόξως ωστόσο, όλοι οι ήρωες της ταινίας υποστη-ρίζονται από ένα εξαιρετικό καστ, που αποτελεί και ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της. Ο Γίουαν ΜακΓκρέγκορ πείθει ως νεότερη εκδοχή του Άλεκ Γκίνες, το ίδιο και ο μικρός Τζέικ Λόιντ, που με μια εντυπωσιακή ερμηνεία δίνει ζωή στο παρελθόν του Darth Vader. Τα καινούρια ονόματα είναι όμως αυτά που κλέβουν στ’ αλήθεια την παράσταση. Συμπαθητική η Νάταλι Πόρτμαν, καθηλωτική η παρουσία του (ρόλου του) Ρέι Παρκ, απολαυστικότατος και «ζωντανός» ο Qui-Gon του Λίαμ Νίσον.
Και φυσικά αξίζει να γίνει λόγος για τον «μεγάλο» κακό, τον Darth Maul. Αλλά, αλήθεια, τι να πεις; Απλά υποκλίνεσαι! Η απίστευτα υποβλητική μορφή του είναι άξια να πάρει εδώ τη θέση του Darth Vader και ως κακός πείθει εξίσου με εκείνον! Όμως δυστυχώς του δίνεται πολύ λίγος χρόνος να τον απολαύσουμε. Αν προσθέταμε όλες τις σκηνές που τον βλέπουμε, αμφιβάλλω αν θα ξεπερνούσαν σε διάρκεια τα δέκα λεπτά! Και μπορεί η μονομαχία στο τέλος να είναι εντυπωσιακή, όχι όμως τόσο όσο εκείνες του Λουκ με τον Vader. Σε αυτό βέβαια φταίει και κάτι άλλο: Η παρουσία του Τζαρ-Τζαρ Μπινκς στην ιστορία, που παίζει παρόμοιο ρόλο με εκείνον των Ewoks της «Επιστροφής των Τζεντάι», μπορεί να είναι διασκεδαστική αρχικά, όμως προς το τέλος καταντά έως και εκνευριστική, με τις αμήχανες και ανίκανες να βγάλουν γέλιο γκάφες του να σε αποσπούν από τη σοβαρότητα της μονομαχίας με τον Darth Maul.
Συνολικά, σαν ταινία μπορεί η «Αόρατη Απειλή» να μην είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε ένας φαν της «original» Star Wars τριλογίας, αλλά μοιάζει με μια εισαγωγή στο σύμπαν της σειράς και ως τέτοια μπορούμε να πούμε ότι είναι ικανοποιητική.

Dancer in the dark / Χορεύοντας στο σκοτάδι (2000) - 5/5

Σπαρακτικό, τραγικό μουσικό δράμα, κινηματογραφημένο με μία κάμερα στο χέρι, προβάλλοντας με αριστοτεχνική αμεσότητα μια αδιέξοδη και άχρωμη πραγματικότητα. Τα πανέμορφα, ψηφιακά πλάνα των χορευτικών, αντίθετα, αντιπροσωπεύουν την πολύχρωμη φαντασία της πρωταγωνίστριας (μοναδική στο ρόλο της η Bjork, όπως και τα τραγούδια της) της οποίας μοναδική παρηγοριά είναι τα αμερικανικά μιούζικαλ, αφού εκεί δε βλέπει ποτέ κάτι δυσάρεστο. Η ταινία του Λαρς Φον Τρίερ είναι ακριβώς το αντίθετο. Συνδυάζει το μιούζικαλ με το μελόδραμα και αποδεικνύεται μέγιστο αριστούργημα, ενώ το απίστευτα δυνατό φινάλε θα σας στοιχειώσει και θα σας συγκλονίσει.
Ο Τρίερ όντως απέδειξε πως «δε χρειάζονται μάτια για να δεις»…